Ponieważ wersja filmowa jest w mojej głowie mocno utarta od wczesnych lat dzieciństwa, pojawi się w tej recenzji wiele porównań książki z ekranizacją.

~*~

Książka bardzo mocno depcze po piętach swojemu poprzednikowi, gdyż rozwija temat zagadkowego monolita, a nawet go ostatecznie wyjaśnia. W filmie tego nie było i myślę, że pozostawienie tej otoczki zagadki – niewyjaśnienia - jest o wiele lepszym pomysłem. Przyznam szczerze, że intrygowało mnie czym jest monolit, lecz zaspokoiwszy swój głód wiedzy, uznałam, że równie dobrze mogłabym się bez niej obyć. Dlatego też pierwsza część sagi zajmuje u mnie czołowe miejsce – może stanowić osobną, spójną część. To arcydzieło. Jakkolwiek, „2010: Odyseja kosmiczna” stanowi naprawdę dobrą kontynuację.

Po przeczytaniu pierwszej części czytelnik może się poczuć zagubiony, gdyż miejsce akcji ulega diametralnej zmianie. Na szczęście Clarke pomyślał, by wspomnieć o tym we wstępie i zostajemy przygotowani do lektury. Osobom, które wcześniej oglądały filmowe ekranizacje może kompletnie nie sprawiać to kłopotu – przez lata ciekawiło mnie dlaczego obie wersje się między sobą różnią i cieszę się, że znalazłam w końcu odpowiedź. Wciąż mam żal do Clarke’a o sposób, w jaki to załatwił… Tym bardziej, że się zarzekał, że na pewno nie napisze kolejnej części.

Na duży plus zasługuje nie mieszanie wątku politycznego w fabułę. Obawiałam się, że film naprawdę wzorował się na powstałej książce, jednak moje obawy szybko zniknęły - słowo pisane było pierwsze. Bohaterowie prawie bez większych zmian zostali odwzorowani w filmie, choć spodziewałam się trochę lepszego przedstawienia HALa. Wzbudzał większe emocje, był postawiony na piedestale, a po lekturze odniosłam kompletnie inne wrażenie. Z kolei bardzo spodobał mi się fragment, którego w filmie nie pokazano – zapewne ze względu na duże nakłady finansowe i niemożliwość osiągnięcia pewnych efektów specjalnych…

Oczywiście są widoczne różnice między adaptacją a książką i jest to zupełnie normalne. Podobają mi się obie wizje, choć to właśnie zakończenie książki nareszcie wyjaśniło mi sens tego filmowego. Z ochotą zabrałam się za kolejną część sagi.

Ponieważ wersja filmowa jest w mojej głowie mocno utarta od wczesnych lat dzieciństwa, pojawi się w tej recenzji wiele porównań książki z ekranizacją.

~*~

Książka bardzo mocno depcze po piętach swojemu poprzednikowi, gdyż rozwija temat zagadkowego monolita, a nawet go ostatecznie wyjaśnia. W filmie tego nie było i myślę, że pozostawienie tej otoczki zagadki –...