Gdy lata temu po raz pierwszy oglądałem film 2001: Odyseja kosmiczna, którego zresztą Arthur C. Clarke wraz z reżyserem Stanleyem Kubrickiem jest współscenarzystą wynudziłem się niemożebnie. Miałem już wtedy umysł wypełniony sporą ilością dzieł science fiction w dowolnych kombinacjach form dźwiękowych, wizualnych i literackich. Metaforyczne umysłowe adhd do jakiego przyzwyczajony był umysł człowieka początków dwudziestego pierwszego wieku nie pozwoliło mi docenić długich nieśpiesznych ujęć, artyzmu synchronizacji dokowania promu kosmicznego z taktami "Nad pięknym, modrym Dunajem". To znaczy pozwoliły, ale tylko intelektualnie, nic nie zagrało na emocjach, bo to były rzeczy które dziesiątki razy widziałem oczyma lub wyobraźnią.
Sprawiło to, że do książkowej wersji podchodziłem z pewnymi paranoicznymi obawami. Na szczęści nie rozczarowałem się, ani nie zmęczyłem lekturą, nawet nie zostałem pozytywnie zaskoczony, a otrzymałem dokładnie to czego chciałem (w precyzyjnej skali subiektywnych odczuć).
Doniosła i nieśpieszna, choć kompaktowa objętością opowieść o ewolucji i jej celu, o miejscu człowieka w kosmosie i o zagrożeniach, które napotyka i stwarza niezwykle wdzięcznie zadomowiła się na papierze. Jest to z pewnością zasługa "pióra" autora (dobra wystarczy ten jeden truizm). Narracja jest elegancka i precyzyjna, sprawiająca że nie jest łatwo się zgubić, a przecież tematyka nie jest najlżejsza, dzięki czemu całość czyta się gładko i szybko, co biorąc pod uwagę niewielką objętość Odysei sprawia, że ta niemal ucieka nam spod palców. Clarke pisząc Odyseję sprawił nie tylko, że zostaje ona w pamięci, co byłoby przecież wystarczające, a zasiał ziarna w przyszłych dziełach sf. Bunty maszyn, podróże międzyplanetarne , eksploracja kosmosu, kierowana ewolucja i autoewolucja, te toposy rozwijane i eksplorowane przez późniejszych twórców nie byłyby takie same bez Odysei kosmicznej. Można dywagować jak inaczej nurt sf by się bez niej rozwijał, lepiej czy gorzej i ma to swoje miejsce, piszę to jednak po to aby podkreślić ważność tej książki (ale też i filmu) w historii sf - to i jej zwyczajna jakość literacka sprawiają, że zasługuje na wysoką ocenę.

Gdy lata temu po raz pierwszy oglądałem film 2001: Odyseja kosmiczna, którego zresztą Arthur C. Clarke wraz z reżyserem Stanleyem Kubrickiem jest współscenarzystą wynudziłem się niemożebnie. Miałem już wtedy umysł wypełniony sporą ilością dzieł science fiction w dowolnych kombinacjach form dźwiękowych, wizualnych i literackich. Metaforyczne umysłowe adhd do jakiego...