To żadna nowość, ze wojna odbija się na każdym człowieku, nawet fizycznie nie uczestniczącym w walkach, na każdej grupie społecznej i wiekowej. Podczas trwania wojny, każdy obywatel i mieszkaniec kraju, w którym ona się toczy, odczuwa ją na własnej skórze – odczuwa np. wzrost cen w sklepach, brak niektórych towarów. Tak było podczas I wojny światowej. Mimo wielu niedogodności związanych z codziennym życiem, ludzie starali się nie narzekać na warunki, bo mieli świadomość, że jedzenie jest dostarczane na front, gdzie walczą ich synowie, siostrzeńcy, sąsiedzi, synowie znajomych. Obywatele państwa byli zjednoczeni ze sobą, bo mieli wspólnego przeciwnika – inny kraj.
A wojna domowa? Co się dzieje, gdy obywatele jednego państwa walczą przeciw sobie?
Książka E. H. Opowiada o Hiszpanii w czasie wojny domowej z perspektywy Roberta Jordana, młodego Amerykanina walczącego po stronie komunistów. Robert zamieszkuje w lesie i poznaje innych partyzantów, dwie kobiety i kilku mężczyzn.
Jacy są partyzanci?
Każdy jest inny więc wojna na każdego zadziałała inaczej. Zadaniem mężczyzn było wykonywanie poleceń „odgórnych”, a więc utrudnianie życia przeciwnikom na tyle, na ile się dało. Mężczyźni zajmowali się przecinaniem drutów telefonicznych i telegraficznych, wysadzaniem mostów, pociągów. Ich misja polegała na wygraniu wojny, za wszelką cenę, łącznie z ceną życia, której na pozór się nie bali. Wszyscy byli przekonani o słuszności sprawy, której poświęcali się z oddaniem. W każdej sytuacji byli bardzo ostrożni, nie ufali obcym. Jeśli przez chwilę poczuli zwątpienie, rozpacz, topili te uczucia w alkoholu, szczególnie Pablo, Hiszpan doświadczony przez życie, starszy od Roberta. Był bardziej zdeterminowany w działaniu, nie miał oporów przed zabijaniem, inaczej niż Robert. Partyzanci żyli każdym dniem pojedynczo, mając świadomość, że co chwile mogą stracić życie. Byli o tym wręcz przekonani.
Kobiety inaczej radziły sobie z życiem w partyzanckich warunkach.
Ich zadaniem było głównie dbanie o mężczyzn, czyli np. przygotowywanie jedzenia. Maria, młoda dziewczyna uczyła się gotowania od starszej, Pilar. Marię partyzanci przygarnęli, gdy ocalała po wysadzeniu pociągu w okolicy, w której akurat przebywali. Wzięli ją, bo liczyła się każda para rak do pomocy. Maria była w słabej kondycji psychicznej, straciła rodzinę, kilkakrotnie ja zgwałcono. Nie potrafiła odnaleźć się w panującej rzeczywistości, pragnęła spokoju, miłości i bezpieczeństwa, szczególnie dlatego, że była tak młoda. To wszystko znalazła u Roberta, i dopiero wtedy stała się silniejsza. Robert dał jej nadzieję i cel na przetrwanie wojny, obietnicę założenia rodziny, gdy wszystko co złe wreszcie się skończy.
Także Pilar, choć już nie taka młoda, potrzebowała miłości. Na co dzień nie dała tego po sobie poznać, kryjąc tę potrzebę pod powłoką wulgarności, grubiaństwa. W ten sposób się broniła, chciała być silna, by dodawać siły innym. W rzeczywistości również była wrażliwa. Dala to po sobie poznać, opowiadając o rzezi, gdy komuniści aresztowali faszystów i pijani, zabijali siekierami po kolei swoich sąsiadów. Z potrzeba miłości zdradziła się, gdy opowiadała o urlopie spędzonym z Pablem we Włoszech dawno, przed rozpoczęciem wojny. Nie była kobietą bez serca, miała je tylko głęboko ukryte.
To książka o okrucieństwie wojny.
Kochani ludzie, proszę, nie rozpętajmy już nigdy żadnej wojny.

To żadna nowość, ze wojna odbija się na każdym człowieku, nawet fizycznie nie uczestniczącym w walkach, na każdej grupie społecznej i wiekowej. Podczas trwania wojny, każdy obywatel i mieszkaniec kraju, w którym ona się toczy, odczuwa ją na własnej skórze – odczuwa np. wzrost cen w sklepach, brak niektórych towarów. Tak było podczas I wojny światowej. Mimo wielu...