Pierwsza książka Conrada, na której się zawiodłam. O większości z zawartych w niej opowiadań, gdyby je umieścić w jednym zbiorze z lepszymi dziełami tego autora, po prostu szybko bym zapomniała; jednak przedzieranie się przez taką ich ilość znużyło mnie na tyle, że choćby tylko z tego powodu muszę je zapamiętać.

"Karain"
Wykonanie dobre, ale pomysł kompletnie mnie nie przekonał. 4/10.

"Idioci"
Najlepsze opowiadanie. W przeciwieństwie do pozostałych opisaną tu sytuację jestem w stanie wyobrazić sobie nawet we współczesnych realiach, a opisana jest świetnie. Daję 8/10.

"Placówka postępu"
Druga najlepsza z "Opowieści niepokojących", czegoś mi jednak w niej brakowało. Cała sytuacja opisana świetnie, klimat jest - ale czegoś jednak brak. Ale to tylko bardzo subiektywne odczucia, bardziej obiektywnie oceniam na 7/10.

"Powrót"
We wstępie autor przyznał, że sam nie jest z tej historii zbyt zadowolony. Całkowicie się z nim w tej kwestii zgadzam. Bardzo chciałabym spotkać kogoś, komu się "Powrót" podobał, i dowiedzieć się, czemu, bo ja przemęczyłam go (a jest to najdłuższe opowiadanie w zbiorze) z trudem i za cholerę nie wiem, o czym właściwie miał być. Pierwszy utwór Conrada, któremu życzyłabym skrócenia. 2/10.

"Laguna"
Stanowczo za krótko. Tylko tyle mogę powiedzieć. 3/10.

W tym miejscu muszę wyrazić swoje najwyższe ubolewanie, iż autor przedmowy do "Opowieści zasłyszanych" najwyraźniej nie wpadł na dość oczywisty, zdawałoby się, pomysł, że przesadnie dokładne opisanie akcji utworu czy poznanie końcówki psuje radość z jego czytania. Skoro już tak bardzo w swoim wstępie obsypał Conrada komplementami, mógłby wziąć przykład z jego przedmów.

"Dusza wojownika"
Dzięki jakże wspaniałemu wstępowi od początku wiedziałam, o czym rzecz będzie i jak się skończy, co kompletnie popsuło mi wrażenia z czytania. A szkoda, bo to akurat jedno z najlepszych opowiadań z tego zbioru. 7/10.

"Książę Roman"
Czytałam już wcześniej, w innym wydaniu i nadal oceniam na 6/10. Niezłe, acz poniżej poziomu, którego zazwyczaj oczekuję po tym autorze.

"Opowieść"
Kolejna historia, którą zepsuł mi wstęp. Po zawartych tam opisach nastawiłam się psychicznie, że ta mgła z opowiadania faktycznie będzie mi się wciskać do gardła i otaczać mnie ze wszystkich stron - i pewnie z powodu tych oczekiwań nic takiego się nie stało. Poza tym niezbyt pasowała mi forma tytułowej opowieści. Przygoda statku wywiadowczego we mgle i późniejsze rozterki Kapitana jako temat są w porządku, ale jego rozmowa z ukochaną go zepsuła. 5/10.

"Czarny mat"
I oto największa w tej książce niespodzianka. Nie wiem, czy w towarzystwie innych, lepszych historii spodobałaby mi się tak bardzo, ale bardzo mądrze wydawca zrobił, że umieścił "Czarnego mata" na końcu. Osobiście odebrałam to opowiadanie jako swoistą nagrodę za przebrnięcie przez pozostałe. O ile czegoś nie pokręciłam, to chyba było jedno z pierwszych dzieł Conrada, ale znacznie lepiej czytać je, kiedy zna się już trochę innych jego utworów. Wtedy większy jest efekt zaskoczenia ^^ W sumie nie jest to szczególnie wybitne dziełko, ale za przyjemną niespodziankę, zręczność w zwodzeniu czytelnika i końcówkę, która znakomicie poprawiła mi nastrój, daję 9/10.

Pierwsza książka Conrada, na której się zawiodłam. O większości z zawartych w niej opowiadań, gdyby je umieścić w jednym zbiorze z lepszymi dziełami tego autora, po prostu szybko bym zapomniała; jednak przedzieranie się przez taką ich ilość znużyło mnie na tyle, że choćby tylko z tego powodu muszę je zapamiętać.

"Karain"
Wykonanie dobre, ale pomysł kompletnie mnie nie...