Czytając "Blade Runner" nie sposób uwolnić się od skojarzeń z wybitną ekranizacją tej powieści, wyreżyserowaną przed laty przez Ridleya Scotta. Film to istotnie wyśmienity, prawdziwy majstersztyk kina akcji, zrealizowany w niepokojącej stylistyce kryminału noir z urzekającą muzyką Vangelisa (za sprawą partii saksofonu zapewne nie tylko ja odczuwam przyjemne ciarki na plecach). Między filmową adaptacją a literackim pierwowzorem zachodzą jednak poważne różnice i to nie tylko na płaszczyźnie fabuły, lecz również idei, czegoś co nazwać by można przesłaniem utworu. Akcja tej znakomitej powieści ma bowiem miejsce w świecie wyludnionym, nie zaś przeludnionym (jak jest w przypadku filmu). Rzecz dzieje się w czasach po wojnie nuklearnej, o czym stale przypomina wszechobecny pył radioaktywny oraz wątek kolonizacji Marsa, istotny o tyle, że to w związku z nią korporacja Rosena stworzyła generację robotów Nexus-6, pod każdym względem przypominających ludzi, każdym z wyjątkiem zdolności do odczuwania empatii. To niezwykłe na swój sposób "człowieczeństwo" androidów, to że w każdej nieomal sytuacji zachowują się jak ludzie i z powodzeniem odgrywają przypisane im przez zaprogramowanie role społeczne, powoduje że świat robotów zdaje się tworzyć jedność ze światem ludzkim. Obie te rzeczywistości wzajemnie się przenikają, także potrzeba specjalnie szkolonych agentów, by unieszkodliwić grupę tych androidów, które stały się dla ludzi zagrożeniem. Tropów tu doprawdy wiele. Zagrożenie ludzkości przez wytwory techniki to rzecz nie nowa i dobrze znana tego typu literaturze od wielu już dziesięcioleci (Dick, podobnie zresztą jak Lem, był tutaj jednym z prekursorów). Z drugiej strony postępująca dehumanizacja, istotnie powodująca, że wielu ludzi zachowuje się jak powieściowe androidy, które z przypisanych im zadań wywiązują się wprawdzie w sposób perfekcyjny, jednak zachowują przy tym tak, jakby cała ich zdolność widzenia i rozumienia świata była efektem zaprogramowania. Niektórzy z bohaterów Dicka, na poziomie biologicznym i fizjologicznym niewątpliwie ludzcy, niewiele tylko albo i wcale nie różnią się do androidów. Ich życie nieuchronnie stało się częścią permanentnego procesu technologicznego, który wręcz wyparł z naszych dziejów ewolucję. Mimo to przyszłość nadal jest niepewna i nieprzewidywalna, co czyni z powieści Dicka swego rodzaju dramat, który ostatecznie pojąć można i zrozumieć jedynie przez odniesienie do Franza Kafki, jego - jak sądzę - smutnego poprzednika.

Czytając "Blade Runner" nie sposób uwolnić się od skojarzeń z wybitną ekranizacją tej powieści, wyreżyserowaną przed laty przez Ridleya Scotta. Film to istotnie wyśmienity, prawdziwy majstersztyk kina akcji, zrealizowany w niepokojącej stylistyce kryminału noir z urzekającą muzyką Vangelisa (za sprawą partii saksofonu zapewne nie tylko ja odczuwam przyjemne ciarki na...