Czy książka o śmierci może wywoływać łzy... śmiechu? Oj, zdecydowanie tak! Jedyne, co potrzeba, by książka popularnonaukowa była zabawna (poza byciem skarbnicą wiedzy) toautor. A najlepiej, jeśli jest nią Mary Roach. To jest kobieta, którą podziwiam. I chętnie bym ją poznała. Napisała 6 książek, z których przeczytałam trzy: o śmierci, o jedzeniu i o seksie. I każda jest wspaniała! A to się zdarza rzadko, uwierzcie mi. Polecam wszystkie, a dziś napiszę kilka słów o wznowieniu "Sztywniak. Osobliwe życie nieboszczyków".


Wielu ludzi pewnie uzna tę książkę za niestosowną. „Bycie martwym to nic zabawnego", powiedzą. A właśnie, że tak. Bycie martwym to absurd. To najgłupsza sytuacja, w jakiej możemy się znaleźć. 


Ogrom wiedzy podany w najlepszy możliwy według mnie sposób, czyli - przy okazji opowieści o eksperymentach, historii z różnych stron świata, czy anegdotek. Bez ciśnienia i nadęcia. Z masą żartów sytuacyjnych, dystansu i poczucia humoru (ale bez przesady). 

A poza tym wszystkim - książki o śmierci są fascynujące same w sobie, prawda? Każdy z nas chce się dowiedzieć więcej o tej makabrycznej, często strasznej i zazwyczaj pomijanej milczeniem sprawie, która czeka każdego z nas. A ja kilka takich książek już czytałam i mogę spokojnie powiedzieć, że "Sztywniak" jest w mojej prywatnej ścisłej czołówce.

Oczywiście nie ma nic niestosownego w zwykłym leżeniu na plecach. Jak się przekonamy, rozkład ciał też jest interesujący. Ale istnieje tyle innych sposobów na spędzenie czasu, gdy jest się martwym. Włącz się w rozwój nauki. Bądź eksponatem. Stań się częścią drzewa. To niektóre z opcji, jakie możesz przemyśleć. Śmierć... nie musi być nudna

I właśnie o tych nie nudnych sposobach na śmierć pisze Mary. 
Zwłoki to nasi superbohaterowie: niestraszny im ogień, potrafią znieść upadki z wysokich budynków i czołowe zderzenia ze ścianą. Można do nich strzelać, przejechać im po nogach motorówką - to ich nie rusza. Można bez szkody usuwać im głowy. Są w stanie być w sześciu miejscach naraz. To jak mieć na usługach Supermana - byłoby strasznym marnotrawstwem rezygnować z jego potencjału i nie wykorzystywać go do rozwoju ludzkości.

Książka może niektórych zniesmaczyć, podaje bowiem ze szczegółami, co dzieje się z ciałem, które się rozkłada (w różnych warunkach). Ale i tak wiem, że ta wzmianka tylko Was bardziej zachęci do czytania ;) Mam rację?

Czy książka o śmierci może wywoływać łzy... śmiechu? Oj, zdecydowanie tak! Jedyne, co potrzeba, by książka popularnonaukowa była zabawna (poza byciem skarbnicą wiedzy) toautor. A najlepiej, jeśli jest nią Mary Roach. To jest kobieta, którą podziwiam. I chętnie bym ją poznała. Napisała 6 książek, z których przeczytałam trzy: o śmierci, o jedzeniu i o seksie. I każda jest...