„KRZYK CZARNOBYLA” - SWIETŁANY ALEKSIJEWICZ to historie opowiedziane przez ludzi prostych ze wsi jak i ludzi wykształconych z miast, miasteczek. Aleksijewicz napisała ten reportaż 10 lat po katastrofie, kiedy jeszcze ludzmi targały wielkie emocje i były duże niewiadome co do skutków tej katastrofy nuklearnej. Niektóre historie bardzo poruszające, wstrząsające inne mniej, ale to nie umniejsza skali dramatu jaki ludzie na tych terenach przeżyli Białorusi, Ukrainy, Rosji.

W ubiegłym roku czytałem książkę - O PÓŁNOCY W CZARNOBYLU Adama Higgginbotham , pozycja która jest pod względem faktów dotyczących tego wypadku najbardziej aktualna.

„KRZYK CZARNOBYLA” - SWIETŁANY ALEKSIJEWICZ to historie opowiedziane przez ludzi prostych ze wsi jak i ludzi wykształconych z miast, miasteczek. Aleksijewicz napisała ten reportaż 10 lat po katastrofie, kiedy jeszcze ludzmi targały wielkie emocje i były duże niewiadome co do skutków tej katastrofy nuklearnej. Niektóre historie bardzo poruszające, wstrząsające inne mniej,...

Wstrząsające relacje z katastrofy.

Wstrząsające relacje z katastrofy.

Rosja to stan umysłu.
Krzyk Czarnobyla to wyśmienity dokument komunistycznej zbrodni, gdzie tragedia sąsiaduje z groteską, to także wnikliwy portret tzw. radzieckiego człowieka, dla którego dobro państwa jest dobrem nadrzędnym, któremu jest w stanie poświęcić zdrowie i życie swoje i swojej rodziny.
Na pewno jest poruszająca, miażdży emocjonalnie, rozrywa. Jedne historie nieco nużące, inne skomponowane tak, żeby wdeptać w ziemię i ryczeć.
Tę książkę trzeba i warto przeczytać.

Rosja to stan umysłu.
Krzyk Czarnobyla to wyśmienity dokument komunistycznej zbrodni, gdzie tragedia sąsiaduje z groteską, to także wnikliwy portret tzw. radzieckiego człowieka, dla którego dobro państwa jest dobrem nadrzędnym, któremu jest w stanie poświęcić zdrowie i życie swoje i swojej rodziny.
Na pewno jest poruszająca, miażdży emocjonalnie, rozrywa. Jedne historie...

Książka jest bardo dobra, przejmująca. Opowieści o Czarnobylu snują ludzie, którzy przeżyli to piekło. Różni - bardo prości, wykształceni, mieszkańcy wsi i miast, starzy i młodzi, lekarze, nauczyciele, pracownicy naukowi, rolnicy, przekrój jet ogromny. Ich opowieści mają wspólny mianownik - przerażające wydarzenie, niezrozumiałe z różnych względów. Jednak jeśli wcześniej czytało się "Czarnobylską modlitwę", to już nic nowego odkryć nie można.

Książka jest bardo dobra, przejmująca. Opowieści o Czarnobylu snują ludzie, którzy przeżyli to piekło. Różni - bardo prości, wykształceni, mieszkańcy wsi i miast, starzy i młodzi, lekarze, nauczyciele, pracownicy naukowi, rolnicy, przekrój jet ogromny. Ich opowieści mają wspólny mianownik - przerażające wydarzenie, niezrozumiałe z różnych względów. Jednak jeśli wcześniej...

to dokładnie ta sama książka, co 'czarnobylska modlitwa'. Nie znalazłam żadnej różnicy, ci sami ludzie, tesame historie, ten sam format książki.. Opis jest bardzo mylący. Przeczytałam 'czarnobylską modlitwę' jako pierwszą, więc przy 'Krzyku Czarnobyla' po prostu się nudziłam.

to dokładnie ta sama książka, co 'czarnobylska modlitwa'. Nie znalazłam żadnej różnicy, ci sami ludzie, tesame historie, ten sam format książki.. Opis jest bardzo mylący. Przeczytałam 'czarnobylską modlitwę' jako pierwszą, więc przy 'Krzyku Czarnobyla' po prostu się nudziłam.

Trudno jest mi ocenić tę książkę. Na pewno poruszająca, miażdży emocjonalnie, rozrywa, ale nie jestem przekonana, co do prawdziwości opowieści. Jedne historie nieco nużące, inne skomponowane tak, żeby wdeptać w ziemię i ryczeć. Historia żony likwidatora pełna intymnych szczegółów, zbyt intymnych, choć wstrząsająca, w swym pięknie, tragizmie to jakoś mało wiarygodna. A może wzbudza panikę i strach? Nikt nie chciałby, żeby po śmierci jego partnera kończyło się życie, a tu mamy opowieści żon, które istaniały przy mężach, a potem to już tylko łzy i udręka.

Trudno jest mi ocenić tę książkę. Na pewno poruszająca, miażdży emocjonalnie, rozrywa, ale nie jestem przekonana, co do prawdziwości opowieści. Jedne historie nieco nużące, inne skomponowane tak, żeby wdeptać w ziemię i ryczeć. Historia żony likwidatora pełna intymnych szczegółów, zbyt intymnych, choć wstrząsająca, w swym pięknie, tragizmie to jakoś mało wiarygodna. A...

'' Wydarzenia opowiedziane przez jednego człowieka to jego los, przez wielu ludzi - to już historia ''

Była piękna, ciepła wiosenna noc. Gwiazdy mrugały do siebie nawzajem i wdzięczyły się do księżyca . Ludzie, utrudzeni pracowitym dniem , spali snem sprawiedliwych w swoich bezpiecznych domach i mieszkaniach. Nikt z nich nie spodziewał się że już za parę godzin nastąpi coś co zmieni wszystko, dla wielu. Coś, czego skutki odczuje jeszcze wiele kolejnych pokoleń...

Tak mogłaby się zaczynać jakaś straszna, horrorowata wymyślona historia wziętego pisarza wymienionego gatunku. Jednak sęk w tym, że ta historia to samo życie , same '' gołe '' fakty, nic wymyślonego czy podbarwionego. To monologi naocznych świadków lub ich najbliższych (bo sami świadkowie często już nie żyją). Autorka, rewelacyjna Swiatłana Aleksijewicz, oddała całą '' narrację '' im, swoim rozmówcom, niczego nie komentując nie poprawiając, nie wycinając. Dlatego w książce zdarzają się powtórzenia, czasem padnie '' brzydkie '' słowo, czasem ktoś na dłużej się zamyśli . Samo życie...życie Czarnobylców, życie w cieniu sarkofagu, życie w cieniu śmierci. Ale, ale , o czym ja właściwie mówię ? Mówię o książce '' Krzyk Czarnobyla ''

Długo stała u mnie na półce, bardzo chciałam ją przeczytać i tak samo bardzo bałam się jej . W końcu usłyszałam że powstał mini serial o Czarnobylu, obejrzałam wszystkie pięć odcinków. Oglądałam go ze zmarszczonym czołem i zaciśniętą szczęką. Zaciśniętą tak mocno że miałam wrażenie że już nigdy nie uda mi się jej otworzyć. Pomyślałam, że w końcu czas zabrać się za książkę, nic już chyba mnie '' gorszego '' nie spotka jak ten serial. Jakże się myliłam...Książkę czytałam dwa tygodnie, mimo że to tylko 200 stron, musiałam robić przerwy, ponieważ inaczej się nie dało. Zduszone gardło, łzy lecące ciurkiem...To co zrobiono tym ludziom , tym którzy w tej książce powierzają czytelnikowi swoje monologi, powinno być uznane za świadome ludobójstwo z odroczonym wyrokiem śmierci . Gdzieś kiedyś usłyszałam że Rosja, to nie kraj, to stan umysłu i chyba coś w tym jest, zmieniła się nazwa tego '' kraju '', ale czy zmieniła się mentalność ludzi ?

O Czarnobylu napisano już całkiem sporo, więc ja niczego już więcej nie będę pisać . Może jeszcze tylko tyle że dziś do Zony organizuje się wycieczki . Ale też to że dziś skażone lasy porastające okolice sarkofagu, płoną, wyrzucając w atmosferę...nie wiadomo co właściwie , ale znowu nam się wmawia że '' jest bezpiecznie '' czy to prawdziwa prawda, czy taka sama jak tamta ? Dokładnie dzisiaj wypada 34 rocznica tamtej katastrofy...pamiętajmy, gdyż, wbrew pozorom , bezpieczeństwo technologiczne elektrowni atomowych dotyczy nas wszystkich. Książkę polecam, chociaż , czytacie na własną odpowiedzialność.

'' Wydarzenia opowiedziane przez jednego człowieka to jego los, przez wielu ludzi - to już historia ''

Była piękna, ciepła wiosenna noc. Gwiazdy mrugały do siebie nawzajem i wdzięczyły się do księżyca . Ludzie, utrudzeni pracowitym dniem , spali snem sprawiedliwych w swoich bezpiecznych domach i mieszkaniach. Nikt z nich nie spodziewał się że już za parę godzin nastąpi coś...

Mam tylko jedno slowo na określenie tej książki... Porażająca! Naprawdę warto przeczytać. Autorka spisała wyznania osob związanych pośrednio i bezpośrednio z katastrofą w Czarnobylu, co pozwoliło jej ukazać ogólną refleksje o naturze ludzkiej w sytuacji ekstremalnej, jaką był wybuch reaktora atomowego. Książka niesie w sobie wiele aktualnych wciąż pytań i ogromną dawkę niepokoju. Dawno żadna z przeczytanych książek nie zrobiła na mnie tak przerażającego w swej prawdzie wrażenia.

Mam tylko jedno slowo na określenie tej książki... Porażająca! Naprawdę warto przeczytać. Autorka spisała wyznania osob związanych pośrednio i bezpośrednio z katastrofą w Czarnobylu, co pozwoliło jej ukazać ogólną refleksje o naturze ludzkiej w sytuacji ekstremalnej, jaką był wybuch reaktora atomowego. Książka niesie w sobie wiele aktualnych wciąż pytań i ogromną dawkę...

Rewelacyjny reportaż. Aż radionuklidy trzeszczą w zębach.
Pokazujący, że Czarnobyl to nie tylko katastrofa, historia, przełom, tragedia, ale przede wszystkim - to stan umysłu. Ich, nasz, ludzi, którzy żyli, żyją i się dopiero narodzą, tam, blisko i daleko od reaktora nr 4.

Rewelacyjny reportaż. Aż radionuklidy trzeszczą w zębach.
Pokazujący, że Czarnobyl to nie tylko katastrofa, historia, przełom, tragedia, ale przede wszystkim - to stan umysłu. Ich, nasz, ludzi, którzy żyli, żyją i się dopiero narodzą, tam, blisko i daleko od reaktora nr 4.

Mocna i wstrząsająca lektura. Zapadła mocno w pamięć.
Polecam mocno, zwłaszcza każdemu zainteresowanemu tematem katastrofy w CZAES..

Mocna i wstrząsająca lektura. Zapadła mocno w pamięć.
Polecam mocno, zwłaszcza każdemu zainteresowanemu tematem katastrofy w CZAES..