Islandia jest mała. Bardzo mała. Zamieszkuje ją około 360 tysięcy ludzi, coś pomiędzy Szczecinem a Bydgoszczą czy Lublinem. Siłą rzeczy zachodnia Islandia jest jeszcze mniejsza, a jej fiordy, choć monumentalne, są niemalże bezludne. Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak odwiedzili je kilkukrotnie, pisząc książkę Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii. Stworzyli niezwykły portret samotników, którzy zdecydowali się żyć w tej części świata.

Wraz z nimi wybierzemy się w rejs statkiem po fiordach, poznamy historię dawnej stacji wielorybniczej, a także amerykańskiej bazy wojskowej wzniesionej na szczycie pobliskiej góry. Owszem, podziwiają piękne widoki i przyglądają się dzikości nienaruszonej przyrody, surowym krajobrazom budzącym uzasadniony szacunek, lecz przede wszystkim skupiają się na ludziach. Próbują zrozumieć, co ich podkusiło, żeby żyć właśnie tam, a nie w Reykjaviku, gdzie mieszka co trzeci obywatel Islandii.

Z kim rozmawiają w Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii, komu się przyglądają i kogo wspominają? Z marynarzami, myśliwymi, hodowcami owiec. Na kartach ich książki pojawia się też nieżyjący już słynny islandzki pustelnik imieniem Gisli, który ignorował wynalazki cywilizacji i nie oddalał się za bardzo od swojej doliny. Jest też najbardziej zagorzały komunista oraz były prezydent kraju. No i ludzie, którzy zmierzyli się z tragedią – wielką lawiną, która zmiotła miasteczko i pogrzebała pod śniegiem kilkadziesiąt osób.

Surowość krajobrazów i żyjących wśród nich ludzi wymusiła styl książki, który niektórym może wydać się… surowy. To znaczy ciężkawy, męczący, wymagający powolnej i starannej lektury. Sporo w Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii pozornie nudnych opisów, jakichś konstatacji, obserwacji, dygresji, trochę chyba za mało przyrody. Ale też miała to być książka o samotnikach. Tą samotność, separację, oddalenie od innych ludzi tu całkiem nieźle czuć. Niejednego zachęci ona do wizyty na Islandii. Choćby czysto turystycznie…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Islandia jest mała. Bardzo mała. Zamieszkuje ją około 360 tysięcy ludzi, coś pomiędzy Szczecinem a Bydgoszczą czy Lublinem. Siłą rzeczy zachodnia Islandia jest jeszcze mniejsza, a jej fiordy, choć monumentalne, są niemalże bezludne. Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak odwiedzili je kilkukrotnie, pisząc książkę Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii. Stworzyli...

Mnie nie zapada w pamięć. Nic szczególnego. Kilka reportaży z Islandii.

Mnie nie zapada w pamięć. Nic szczególnego. Kilka reportaży z Islandii.

Reportaż zapada w pamięć, sprawia, że nie tylko dowiadujemy się więcej, ale i coś zmienia się w nas samych. Piękna pozycja na półce podróżnika, nawet jedynie literackiego. Bardzo polecam.

Reportaż zapada w pamięć, sprawia, że nie tylko dowiadujemy się więcej, ale i coś zmienia się w nas samych. Piękna pozycja na półce podróżnika, nawet jedynie literackiego. Bardzo polecam.

Temat ciekawy, pomysł dobry, a jednak strasznie mnie ta książka zmęczyła.

Temat ciekawy, pomysł dobry, a jednak strasznie mnie ta książka zmęczyła.

Fani reportaży z miejsc podległych naturze i spotkań z ponadprzeciętnymi ludźmi nie zawiodą się. Tu widać coś prawdziwego i nieprzemijającego. Podkreślają to słowa jednego z islandzkich prezydentów " myślę, że mimo twardych warunków i odosobnienia ci ludzie w pełni kształtowali swoja rzeczywistość". Ponieważ jest to reportażowy zbiór migawek,rozmów i opisów przeczytanie w jeden dzień odbierze książce należną jej zadumę i refleksyjność. Bowiem treść jak w każdym dobrym reportażu jest skondensowana, emocje stonowane a opis nieoceniający.

Fani reportaży z miejsc podległych naturze i spotkań z ponadprzeciętnymi ludźmi nie zawiodą się. Tu widać coś prawdziwego i nieprzemijającego. Podkreślają to słowa jednego z islandzkich prezydentów " myślę, że mimo twardych warunków i odosobnienia ci ludzie w pełni kształtowali swoja rzeczywistość". Ponieważ jest to reportażowy zbiór migawek,rozmów i opisów przeczytanie...

Z przykrością wystawiam ocenę 5, bo miałam bardzo duże nadzieje wobec tej książki po przeczytaniu pierwszego, fantastycznego i wciągającego wydawnictwa autorów tj. "Szepty kamieni". W przypadku "Zostanie tylko wiatr" przytłoczyła mnie ilość zbędnych opisów i dygresji, a cała książka wydała mi się po prostu nudna, choć temat z dużym potencjałem. Lekturę rozpoczynałam dwukrotnie. Jej ukończenie przyszło mi z trudem. Dobrym pomysłem jest zamieszczenie mapki, do której można się odnieść w trakcie czytania. Z kolei zdjęcia doskonale uzupełniają treść i pozwalają zwizualizować sobie opisywaną przez autorów przestrzeń. Doceniam trud, jaki autorzy włożyli w znalezienie i dotarcie do każdego z bohaterów i opisywanych miejsc.

Z przykrością wystawiam ocenę 5, bo miałam bardzo duże nadzieje wobec tej książki po przeczytaniu pierwszego, fantastycznego i wciągającego wydawnictwa autorów tj. "Szepty kamieni". W przypadku "Zostanie tylko wiatr" przytłoczyła mnie ilość zbędnych opisów i dygresji, a cała książka wydała mi się po prostu nudna, choć temat z dużym potencjałem. Lekturę rozpoczynałam...

Reportaż o ludziach zamieszkujących zachodnią, dziką i niedostępną część Islandii, krainę głębokich fiordów, stromych klifów, wysokich wzgórz, srogich zim, lepkich mgieł i huraganowych wiatrów. Do miana lektur ulubionych książka raczej kandydować nie będzie, ale była na tyle dobra, by rozbudzić we mnie chęć wyruszenia w podróż na Islandię. Postanowienie z kategorii tych nierealnych. Takich u mnie wiele.

Za mało w tej książce przyrody, dzikiego pejzażu. Krajobrazy pojawiają się gdzieś w tle i na paru pięknych zdjęciach. „Zostanie tylko wiatr” to nie jest książka podróżnicza, ale reportaż o prostych ludziach, zagubionych osadach i zmianach demograficznych, cywilizacyjnych i gospodarczych, jakie dokonały się w ostatnich latach na Islandii.

Brakuje mi też w tej książce cytatów. Choćby jednej myśli, którą mógłbym sobie wypisać i zachować na pamiątkę z tej literackiej podróży. Mimo wszystko solidny, dobry reportaż.

Reportaż o ludziach zamieszkujących zachodnią, dziką i niedostępną część Islandii, krainę głębokich fiordów, stromych klifów, wysokich wzgórz, srogich zim, lepkich mgieł i huraganowych wiatrów. Do miana lektur ulubionych książka raczej kandydować nie będzie, ale była na tyle dobra, by rozbudzić we mnie chęć wyruszenia w podróż na Islandię. Postanowienie z kategorii tych...

Świetny reportaż dorównujący poprzedniej książce. Wydarzenia opisane w bardzo ciekawy i obrazowy sposób, okraszone pięknymi fotografiami. Islandia ma w sobie coś przyciągającego i intrygującego, ale na pewno nie jest miejscem dla każdego. Mnie jej wizja przedstawiona w tej książce zafascynowała i sprawiła, że chcę dowiedzieć się o tym kraju jeszcze więcej.

Świetny reportaż dorównujący poprzedniej książce. Wydarzenia opisane w bardzo ciekawy i obrazowy sposób, okraszone pięknymi fotografiami. Islandia ma w sobie coś przyciągającego i intrygującego, ale na pewno nie jest miejscem dla każdego. Mnie jej wizja przedstawiona w tej książce zafascynowała i sprawiła, że chcę dowiedzieć się o tym kraju jeszcze więcej.

Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak stworzyli coś wspaniałego. W swojej drugiej książce „Zostanie tylko wiatr” skupili się na północno-zachodniej Islandii, miejscu najmniej znanym, gdzie nie docierają nawet sami mieszkańcy wyspy. Odbyli podróż po wielu miastach, miasteczkach i wsiach, podziwiając fiordy, szukając śladów człowieka tam, gdzie dziś trudno uwierzyć, że ten się kiedykolwiek pojawił, jak choćby w amerykańskiej bazie wojskowej, dziś straszącej betonowo-żelaznymi szkieletami. Z tej podróży przywożą czytelnikowi znakomity reportaż, pokazując jak naprawdę wygląda życie na Islandii, jakie są problemy Islandczyków, co ich smuci, co cieszy, co gnębi i co denerwuje.

Autorzy zagłębiają się nie tylko w wyspiarską naturę, podziwiając jej barwy i nieprzewidywalność. Wchodzą też w człowieka, szukając zarówno zwykłych ludzi, prowadząc z nimi krótsze i dłuższe rozmowy, wyciągając coraz więcej ciekawych informacji, jak i islandzkich osobistości, jak pustelnik Gísli czy najsłynniejszy komunista kraju, nazywany Olím Komuchem. Przy okazji dowiadują się jak to się stało, że wiatr historii przywiał ten ustrój na kraniec Europy i dlaczego nie powinny nikogo dziwić obrazy przedstawiające Lenina i Stalina, zawieszone w jednej z najbardziej oddalonych na północny-zachód latarni morskich.

Na uwagę zasługuje także krótki tekst kończący „Zostanie tylko wiatr”, a poświęcony wydarzeniu, które miało miejsce 27 sierpnia 1925 roku – święceniom kapłańskim pierwszego grenlandzkiego pastora, który przybył do brzegów Islandii w towarzystwie ogromnej grupy swoich Grenlandczyków. Wydarzenie to było o tyle ważne, że było jednym z pierwszych, kiedy Europejczycy mogli bliżej skonfrontować się z „dzikimi” ludźmi z odległej wyspy. Jak zauważają jednak autorzy, od tamtego czasu niewiele się zmieniło, a grenlandzcy aktywiści bezskutecznie próbują zainteresować Islandię swoim krajem i wyprosić nieco większą pomoc.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/zostanie-tylko-wiatr-fiordy-zachodniej-islandii-berenika-lenard-piotr-mikolajczak-islandia-cz-3/

Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak stworzyli coś wspaniałego. W swojej drugiej książce „Zostanie tylko wiatr” skupili się na północno-zachodniej Islandii, miejscu najmniej znanym, gdzie nie docierają nawet sami mieszkańcy wyspy. Odbyli podróż po wielu miastach, miasteczkach i wsiach, podziwiając fiordy, szukając śladów człowieka tam, gdzie dziś trudno uwierzyć, że ten się...

Doskonale opisane historie mieszkańców tego pięknego i niezwykle groźnego wybrzeża Islandii. Polecam!

Doskonale opisane historie mieszkańców tego pięknego i niezwykle groźnego wybrzeża Islandii. Polecam!