Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii

Fani reportaży z miejsc podległych naturze i spotkań z ponadprzeciętnymi ludźmi nie zawiodą się. Tu widać coś prawdziwego i nieprzemijającego. Podkreślają to słowa jednego z islandzkich prezydentów " myślę, że mimo twardych warunków i odosobnienia ci ludzie w pełni kształtowali swoja rzeczywistość". Ponieważ jest to reportażowy zbiór migawek,rozmów i opisów przeczytanie w jeden dzień odbierze książce należną jej zadumę i refleksyjność. Bowiem treść jak w każdym dobrym reportażu jest skondensowana, emocje stonowane a opis nieoceniający.

Fani reportaży z miejsc podległych naturze i spotkań z ponadprzeciętnymi ludźmi nie zawiodą się. Tu widać coś prawdziwego i nieprzemijającego. Podkreślają to słowa jednego z islandzkich prezydentów " myślę, że mimo twardych warunków i odosobnienia ci ludzie w pełni kształtowali swoja rzeczywistość". Ponieważ jest to reportażowy zbiór migawek,rozmów i opisów przeczytanie...

Jak to nie są odpowiednio poukładane? Przecież za każdym razem łączy je miejsce (punkt albo obszar) lub osoba. Powiązanie nie budzi moich wątpliwości, ale jako wielki teren, niełatwo odnaleźć ścieżkę, będąc obcym lub osobą spodziewającej się gęstej czy wyrazistej narracji. A przecież właśnie taka pasuje, jak i tytuł. Układa się, tylko odrobinę się wysil, czytelniku! Nie zjeździłam Fiordów Zachodnich, ale kawałek widziałam. Byłam w muzeum łowienia i przetwarzania rekinów w Bjarnarhöfn, z którego można było je zobaczyć (szumnie powiedziane, ale zawsze!). Islandia na każdym wymusza pokorę; jeśli nie pogodą, ukształtowaniem terenu, to cenami.

Wyobraźcie sobie, że nawet ten mały kraj, ta wysepka, ma swoje peryferie. Właśnie o tym opowiada „Zostanie tylko wiatr” autorstwa B. Lenard i P. Mikołajczaka. Czytałam „Szepty kamieni”, równie unikatową publikację, jednak mniej interesującą. Nie wiem, czy mogę być wiarygodna, gdyż samo umiejscowienie sprawiło, że spojrzałam przychylnie na ten reportaż. Silnie zaciekawiła mnie np. historia dwóch najbardziej niezależnych z niezależnych ludzi, (jaką to opinię mają Islandczycy) - kobieta żyje do dziś, mężczyzna umarł. Pewnie obecnie jest więcej ciamajd niż kiedyś, jednak nieszczególnie wiele, gdyż natura wciąż wymusza samozaparcie, a zarazem elastyczność. Jednakże zupełnie bez nowoczesności łatwiej było o pokorę. Nieporadny po prostu ginął. Zresztą nawet wytrzymały rybak mógł przepaść pod wpływem kapryśnej pogody i wzburzonego oceanu.

Jest o ludziach. Jest o przyrodzie. Natomiast nie wiem, gdzie niektórzy dostrzegli zbyt wybujałe opisy. Może w ten sposób twierdzili ci, którzy są przychylniejsi mnogości wydarzeń niż tego, co przybliża otoczenie, odczucia itp. Nie zakochałam się w tej książce, ale jestem wdzięczna, iż mogłam przeczytać o kraju, w którym czułam się „jak w domu”, lecz nie zapomniałam, iż byłam tylko turystką. Aby nie być jak baza porzucona przez amerykanów: niby zastała, ale zawsze obca, trzeba się tu urodzić. Szczególnie na Islandii można odczuć jednocześnie swojskość (jeśli się kocha podobną atmosferę) i obcość (brak realnego powiązania, przy związku z krajem, z którego się przyjechało). Właśnie o byłej amerykańskiej bazie mnie nie interesowało, w resztę się wczułam. Poza tym szczególnie mi teraz szkoda, że wcześniej nie miałam pojęcia o Centrum Lisów Arktycznych.

Jak to nie są odpowiednio poukładane? Przecież za każdym razem łączy je miejsce (punkt albo obszar) lub osoba. Powiązanie nie budzi moich wątpliwości, ale jako wielki teren, niełatwo odnaleźć ścieżkę, będąc obcym lub osobą spodziewającej się gęstej czy wyrazistej narracji. A przecież właśnie taka pasuje, jak i tytuł. Układa się, tylko odrobinę się wysil, czytelniku! Nie...

Z przykrością wystawiam ocenę 5, bo miałam bardzo duże nadzieje wobec tej książki po przeczytaniu pierwszego, fantastycznego i wciągającego wydawnictwa autorów tj. "Szepty kamieni". W przypadku "Zostanie tylko wiatr" przytłoczyła mnie ilość zbędnych opisów i dygresji, a cała książka wydała mi się po prostu nudna, choć temat z dużym potencjałem. Lekturę rozpoczynałam dwukrotnie. Jej ukończenie przyszło mi z trudem. Dobrym pomysłem jest zamieszczenie mapki, do której można się odnieść w trakcie czytania. Z kolei zdjęcia doskonale uzupełniają treść i pozwalają zwizualizować sobie opisywaną przez autorów przestrzeń. Doceniam trud, jaki autorzy włożyli w znalezienie i dotarcie do każdego z bohaterów i opisywanych miejsc.

Z przykrością wystawiam ocenę 5, bo miałam bardzo duże nadzieje wobec tej książki po przeczytaniu pierwszego, fantastycznego i wciągającego wydawnictwa autorów tj. "Szepty kamieni". W przypadku "Zostanie tylko wiatr" przytłoczyła mnie ilość zbędnych opisów i dygresji, a cała książka wydała mi się po prostu nudna, choć temat z dużym potencjałem. Lekturę rozpoczynałam...

Reportaż o ludziach zamieszkujących zachodnią, dziką i niedostępną część Islandii, krainę głębokich fiordów, stromych klifów, wysokich wzgórz, srogich zim, lepkich mgieł i huraganowych wiatrów. Do miana lektur ulubionych książka raczej kandydować nie będzie, ale była na tyle dobra, by rozbudzić we mnie chęć wyruszenia w podróż na Islandię. Postanowienie z kategorii tych nierealnych. Takich u mnie wiele.

Za mało w tej książce przyrody, dzikiego pejzażu. Krajobrazy pojawiają się gdzieś w tle i na paru pięknych zdjęciach. „Zostanie tylko wiatr” to nie jest książka podróżnicza, ale reportaż o prostych ludziach, zagubionych osadach i zmianach demograficznych, cywilizacyjnych i gospodarczych, jakie dokonały się w ostatnich latach na Islandii.

Brakuje mi też w tej książce cytatów. Choćby jednej myśli, którą mógłbym sobie wypisać i zachować na pamiątkę z tej literackiej podróży. Mimo wszystko solidny, dobry reportaż.

Reportaż o ludziach zamieszkujących zachodnią, dziką i niedostępną część Islandii, krainę głębokich fiordów, stromych klifów, wysokich wzgórz, srogich zim, lepkich mgieł i huraganowych wiatrów. Do miana lektur ulubionych książka raczej kandydować nie będzie, ale była na tyle dobra, by rozbudzić we mnie chęć wyruszenia w podróż na Islandię. Postanowienie z kategorii tych...

Świetny reportaż dorównujący poprzedniej książce. Wydarzenia opisane w bardzo ciekawy i obrazowy sposób, okraszone pięknymi fotografiami. Islandia ma w sobie coś przyciągającego i intrygującego, ale na pewno nie jest miejscem dla każdego. Mnie jej wizja przedstawiona w tej książce zafascynowała i sprawiła, że chcę dowiedzieć się o tym kraju jeszcze więcej.

Świetny reportaż dorównujący poprzedniej książce. Wydarzenia opisane w bardzo ciekawy i obrazowy sposób, okraszone pięknymi fotografiami. Islandia ma w sobie coś przyciągającego i intrygującego, ale na pewno nie jest miejscem dla każdego. Mnie jej wizja przedstawiona w tej książce zafascynowała i sprawiła, że chcę dowiedzieć się o tym kraju jeszcze więcej.

Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak stworzyli coś wspaniałego. W swojej drugiej książce „Zostanie tylko wiatr” skupili się na północno-zachodniej Islandii, miejscu najmniej znanym, gdzie nie docierają nawet sami mieszkańcy wyspy. Odbyli podróż po wielu miastach, miasteczkach i wsiach, podziwiając fiordy, szukając śladów człowieka tam, gdzie dziś trudno uwierzyć, że ten się kiedykolwiek pojawił, jak choćby w amerykańskiej bazie wojskowej, dziś straszącej betonowo-żelaznymi szkieletami. Z tej podróży przywożą czytelnikowi znakomity reportaż, pokazując jak naprawdę wygląda życie na Islandii, jakie są problemy Islandczyków, co ich smuci, co cieszy, co gnębi i co denerwuje.

Autorzy zagłębiają się nie tylko w wyspiarską naturę, podziwiając jej barwy i nieprzewidywalność. Wchodzą też w człowieka, szukając zarówno zwykłych ludzi, prowadząc z nimi krótsze i dłuższe rozmowy, wyciągając coraz więcej ciekawych informacji, jak i islandzkich osobistości, jak pustelnik Gísli czy najsłynniejszy komunista kraju, nazywany Olím Komuchem. Przy okazji dowiadują się jak to się stało, że wiatr historii przywiał ten ustrój na kraniec Europy i dlaczego nie powinny nikogo dziwić obrazy przedstawiające Lenina i Stalina, zawieszone w jednej z najbardziej oddalonych na północny-zachód latarni morskich.

Na uwagę zasługuje także krótki tekst kończący „Zostanie tylko wiatr”, a poświęcony wydarzeniu, które miało miejsce 27 sierpnia 1925 roku – święceniom kapłańskim pierwszego grenlandzkiego pastora, który przybył do brzegów Islandii w towarzystwie ogromnej grupy swoich Grenlandczyków. Wydarzenie to było o tyle ważne, że było jednym z pierwszych, kiedy Europejczycy mogli bliżej skonfrontować się z „dzikimi” ludźmi z odległej wyspy. Jak zauważają jednak autorzy, od tamtego czasu niewiele się zmieniło, a grenlandzcy aktywiści bezskutecznie próbują zainteresować Islandię swoim krajem i wyprosić nieco większą pomoc.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/zostanie-tylko-wiatr-fiordy-zachodniej-islandii-berenika-lenard-piotr-mikolajczak-islandia-cz-3/

Berenika Lenard i Piotr Mikołajczak stworzyli coś wspaniałego. W swojej drugiej książce „Zostanie tylko wiatr” skupili się na północno-zachodniej Islandii, miejscu najmniej znanym, gdzie nie docierają nawet sami mieszkańcy wyspy. Odbyli podróż po wielu miastach, miasteczkach i wsiach, podziwiając fiordy, szukając śladów człowieka tam, gdzie dziś trudno uwierzyć, że ten się...

Książki o północy są moją słabością. "Zostanie tylko wiatr" to ciekawy reportaż, w którym mamy możliwość przeczytać historie o ludziach i miejscach, o których mówi się niewiele. Autorzy opisują Fiordy Zachodnie poprzez ich mieszkańców i dziedzictwo i może właśnie to czyni tę książkę wyjątkową. Warto po nią sięgnąć i dać się poprowadzić w tej podróży, zwłaszcza z użyciem map google, książka nabiera zupełnie innego wymiaru, gdy sprawdzimy miejsca o których jest mowa.

Książki o północy są moją słabością. "Zostanie tylko wiatr" to ciekawy reportaż, w którym mamy możliwość przeczytać historie o ludziach i miejscach, o których mówi się niewiele. Autorzy opisują Fiordy Zachodnie poprzez ich mieszkańców i dziedzictwo i może właśnie to czyni tę książkę wyjątkową. Warto po nią sięgnąć i dać się poprowadzić w tej podróży, zwłaszcza z użyciem...

Erupcja znajdującego się w pobliżu Rejkiawiku wulkanu dała nowe życie zapomnianej ostatnio Islandii i skłoniła mnie do sięgnięcia po jedną z licznych pozycji, które w ostatnich latach pojawiły się na polskim rynku. "Zostanie tylko..." był bardzo nietrafionym wyborem. Chaotyczna struktura i męczące, nazbyt nadęte opisy przyrody to słowa klucze opisujące reportaż Lenard i Mikołajczaka. Książka jest bez pomysłu, bez wątku przewodniego. Z trudem dobrnąłem do ostatniej strony mając nadzieję na jakiś zwrot akcji lub wątek spinający przypadkowe rozmowy w jakąś sensowną całość. Na razie mam dość Islandii, kiedy ponownie przyjdzie mi ochota na "podróż" do krainy ognia i lodu postaram się wybrać pozycję kogoś, kto na wyspie spędził wystarczająco dużo czasu by nie musieć zdawać się jedynie na rozmowy z przypadkowo spotkanymi ludźmi.

Erupcja znajdującego się w pobliżu Rejkiawiku wulkanu dała nowe życie zapomnianej ostatnio Islandii i skłoniła mnie do sięgnięcia po jedną z licznych pozycji, które w ostatnich latach pojawiły się na polskim rynku. "Zostanie tylko..." był bardzo nietrafionym wyborem. Chaotyczna struktura i męczące, nazbyt nadęte opisy przyrody to słowa klucze opisujące reportaż Lenard i...

Napisana w meczacym stylu. Najciekawsze fragmenty to te o Grenlandii i islandzkim komuniście. Druga połowa jest ciekawsza i lepiej się czyta. Zdjęcia super i fajnie, że są mapy. Ale to jednak najsłabsza książka z Czarnego, jaką czytałem.

Napisana w meczacym stylu. Najciekawsze fragmenty to te o Grenlandii i islandzkim komuniście. Druga połowa jest ciekawsza i lepiej się czyta. Zdjęcia super i fajnie, że są mapy. Ale to jednak najsłabsza książka z Czarnego, jaką czytałem.

Islandia fascynuje mnie od dawna. Po pierwszą książkę Bereniki Lenard i Piotra Mikołajczyka sięgnęłam od razu po jej premierze i bardzo dobrze ją wspominam. W końcu nadszedł czas, by zapoznać się z kolejną.

"Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii" to reportaż, w którym czuć surowość islandzkiego klimatu. Znajdziemy w nim historie ludzi związanych z tym odległym zakątkiem wyspy, zazwyczaj pomijanym przez turystów. Historie często bolesne, pełne niesprawiedliwości, ale też przesiąknięte miłością do swojej ziemi oraz szacunkiem do otaczającej przyrody. Opisy krajobrazów, którymi raczą nas autorzy niezwykle oddziaływają na wyobraźnię. Są wspaniałym dopełnieniem przestawionych opowieści.

"Islandzka przestrzeń sprawia wrażenie pieczołowicie zaaranżowanego chaosu. Nie ma w sobie gładkości, a namolną chropowatość. Z lotu ptaka rzeczne rozgałęzienia wyglądają jak neurony. W powiększeniu, wcinające się w ląd fiordy - jak stara skóra. Wielokrotnie odnosimy wrażenie, że nikogo tu przed nami nie było, a my podziwiamy ziemię taką, jaką ujrzeli pierwsi osadnicy po wyjściu na brzeg. Niezliczone bezkształty składające się w jedną kompozycję, trudną do opisania, niemożliwą do ogarnięcia."

Jeśli znacie już trochę tę popularną, turystyczną część Islandii (z gejzerami, wodospadami i malowniczymi wulkanami), warto również sięgnąć głębiej i zanurzyć się w opowieści z Fiordów Zachodnich. Mimo że przed kilkoma wiekami, to tam chętniej się osiedlano, dziś większość mieszkańców ucieka stamtąd na południe. Dzięki książce mamy okazję udać się w niezwykłą podróż do islandzkich korzeni i serc ludzi, dla których ich dom i ziemia na końcu świata to całe życie. Bardzo polecam!

Islandia fascynuje mnie od dawna. Po pierwszą książkę Bereniki Lenard i Piotra Mikołajczyka sięgnęłam od razu po jej premierze i bardzo dobrze ją wspominam. W końcu nadszedł czas, by zapoznać się z kolejną.

"Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii" to reportaż, w którym czuć surowość islandzkiego klimatu. Znajdziemy w nim historie ludzi związanych z tym odległym...