Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii

Nie ma co. Dobra książka. O specyfice Islandii, ale przede wszystkim o ludziach. Żyjących w samotności, przeciw wszystkim, odcięci przyrodą od świata, skazani na siebie. Ich małych i dużych dramatach. To też książka o bezwzględnej przyrodzie. Jak pięknej tak i trudnej. Dla nas przerażającej.

Bez wątpienia na plus są zdjęcia. Pokazujące piękno Islandii, jej nieokiełznaną naturę, nieujarzmioną siłę. Warto sięgnąć po tę książkę, która mimo wszystko już nie jest tak innowacyjna i odkrywcza jak jeszcze pięć, sześć lat wstecz gdzie książek o Islandii było jak na lekarstwo. Podobnie jak i sama Islandia.

Nie ma co. Dobra książka. O specyfice Islandii, ale przede wszystkim o ludziach. Żyjących w samotności, przeciw wszystkim, odcięci przyrodą od świata, skazani na siebie. Ich małych i dużych dramatach. To też książka o bezwzględnej przyrodzie. Jak pięknej tak i trudnej. Dla nas przerażającej.

Bez wątpienia na plus są zdjęcia. Pokazujące piękno Islandii, jej nieokiełznaną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka o Islandczykach żyjących na Fiordach Zachodnich. Opis tego jak można sobie radzić i egzystować w trudnych warunkach. Mało islandzkiej specyfiki (może więc jej nie ma?). Nie ma przyrody, nie ma krajobrazów. Są opowieści ludzi, pytani przez autorów mówią co im ślina na język przyniesie a autorzy to spisują i publikują. Może to powinna być książka skierowana do Islandczyków a nie Polaków?

Pozostanie mi w pamięci rozdział o Gislim i o skutkach lawiny. Reszta przeminie i zostanie tylko wiatr.

Książka o Islandczykach żyjących na Fiordach Zachodnich. Opis tego jak można sobie radzić i egzystować w trudnych warunkach. Mało islandzkiej specyfiki (może więc jej nie ma?). Nie ma przyrody, nie ma krajobrazów. Są opowieści ludzi, pytani przez autorów mówią co im ślina na język przyniesie a autorzy to spisują i publikują. Może to powinna być książka skierowana do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po świetnym filmie „Biały, biały dzień”, przyszedł czas na książkową Islandię.

Wcześniej czytałam Szepty kamieni, więc wiedziałam, że duet autorski z pewnością mnie nie rozczaruje. Książka jest w twardej oprawie i zdjęcia są pięknym uzupełnieniem opowiadanych historii.

Tym razem reportaż rozgrywa się na Fiordach Zachodnich, czyli tam, gdzie turyści rzadko docierają. Obszar ten jest mało zaludniony, ale przyrodniczo cudowny. I jak się okazało - posiadający niezwykłych mieszkańców.

Czytając ten reportaż, doświadczałam poczucia spokoju, ciszy i jakiejś tajemniczości. Ma się poczucie, że jest się tam na miejscu i siedzi się blisko bohaterów.

Opisywana przestrzeń zahacza o wiele tematów, które sprawiają, że Fiordy Zachodnie zaskakują różnorodnością. Ale najważniejszy jest tutaj człowiek, który musi sobie poradzić z otaczającą go samotnością, pustką i niedostępnością. Okazuje się, że te historie są wciągające, inne i wyjątkowe. Pokazują też, że surowość przyrody determinuje niejednokrotnie los człowieka. Musi walczyć i być zdeterminowany i jednocześnie nauczyć się zasad przyrody. To pozwoli przetrwać.

Warto przeczytać i poczuć ten islandzki klimat 😎

Po świetnym filmie „Biały, biały dzień”, przyszedł czas na książkową Islandię.

Wcześniej czytałam Szepty kamieni, więc wiedziałam, że duet autorski z pewnością mnie nie rozczaruje. Książka jest w twardej oprawie i zdjęcia są pięknym uzupełnieniem opowiadanych historii.

Tym razem reportaż rozgrywa się na Fiordach Zachodnich, czyli tam, gdzie turyści rzadko docierają....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra.

Bardzo dobra.

Pokaż mimo to

Zawsze, gdy kończę czytać jakąś super książkę, to sobie myślę czego to ja o niej nie napisze, ale będzie recenzja, normalnie szał ciał. A później przychodzi pisanie i okazuje się, że wszystkie myśli jakie się miało, przepadły.

Dokładnie tak było podczas czytania "Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii". To nie jest moja pierwsza książka Bereniki Lenard i Piotra Mikołajczaka. "Szepty kamieni" zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Tym razem autorzy skupili się na zachodniej części Islandii. Seria kilkunastu reportaży, przeplatanych pięknymi zdjęciami, to zdecydowanie jest to co lubię. Zarówno najnowsza książka, jak i poprzednia przenoszą mnie na Islandię, o której marzę już bardzo długo. Jestem pewna, że swoim spokojem, widokami i ludźmi sparwiłaby, że nie miałabym ochoty wracać do domu. Książka jest dopracowana, ciekawa. Na pewno znajdzie się wśród najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku. @icestory.pl czekam na więcej! Ja to wszystko przeczytam.

Zawsze, gdy kończę czytać jakąś super książkę, to sobie myślę czego to ja o niej nie napisze, ale będzie recenzja, normalnie szał ciał. A później przychodzi pisanie i okazuje się, że wszystkie myśli jakie się miało, przepadły.

Dokładnie tak było podczas czytania "Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii". To nie jest moja pierwsza książka Bereniki Lenard i Piotra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze powiedziawszy jest to książka, która bardzo mocno wpłynęła na moją wyobraźnię. Historie wzruszające, smutne, fascynujące, dające do myślenia. A wszystko to... historie prawdziwe. Niemal każdy z bohaterów przedstawionych w poszczególnych rozdziałach wracał do mnie w snach - tak głęboko zapadli mi w pamięć.

Szczerze powiedziawszy jest to książka, która bardzo mocno wpłynęła na moją wyobraźnię. Historie wzruszające, smutne, fascynujące, dające do myślenia. A wszystko to... historie prawdziwe. Niemal każdy z bohaterów przedstawionych w poszczególnych rozdziałach wracał do mnie w snach - tak głęboko zapadli mi w pamięć.

Pokaż mimo to

Piękna, wyciszająca lektura opowiedziana ustami Islandczyków. Ładnie opisane krajobrazy

Piękna, wyciszająca lektura opowiedziana ustami Islandczyków. Ładnie opisane krajobrazy

Pokaż mimo to

Mając w pamięci i może niepotrzebnie porównując tę książkę do "Szeptów kamieni", skłaniam się ku opinii, że "Zostanie tylko wiatr" może zawieść niejednego czytelnika. Został pominięty urok obecny jedynie na tej wyspie. Opisane historie są bardzo intrygujące (choć obszerne i często zbędne opisy były dla mnie udręką), ale Ci ludzie mogliby mieszkać gdziekolwiek indziej i książka byłaby taka sama...

Spędziliśmy rok na Islandii sporo podróżując po wyspie. Na Fiordy Zachodnie nie mieliśmy zbyt dużo czasu. Marzyliśmy o powrocie tam, gdyż nasze wyobrażenia podpowiadały, że Fiordy Zachodnie to ta właściwa Islandia, najbardziej wymagająca, tajemnicza i urokliwa. Aż do teraz. W książce brakuje typowych dla Islandii smaczków.

Mając w pamięci i może niepotrzebnie porównując tę książkę do "Szeptów kamieni", skłaniam się ku opinii, że "Zostanie tylko wiatr" może zawieść niejednego czytelnika. Został pominięty urok obecny jedynie na tej wyspie. Opisane historie są bardzo intrygujące (choć obszerne i często zbędne opisy były dla mnie udręką), ale Ci ludzie mogliby mieszkać gdziekolwiek indziej i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniałe reportaże z fascynującej Islandii. Jedna z najlepszych pozycji nonfiction w 2019 roku. Historie, miejsce, ludzie przedstawieni na stronach "Zostanie tylko wiatr" są tak plastyczne i żywe, że pochłonęłam książkę. Wrażliwość autorów i otwarcie na drugiego człowieka, próba zrozumienia go przebijają na każdej stronie. Islandia i Islandczycy, jakich nie znamy. Bardzo, bardzo polecam.

Wspaniałe reportaże z fascynującej Islandii. Jedna z najlepszych pozycji nonfiction w 2019 roku. Historie, miejsce, ludzie przedstawieni na stronach "Zostanie tylko wiatr" są tak plastyczne i żywe, że pochłonęłam książkę. Wrażliwość autorów i otwarcie na drugiego człowieka, próba zrozumienia go przebijają na każdej stronie. Islandia i Islandczycy, jakich nie znamy. Bardzo,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak pisać o Islandii - kraju, na który w ostatnich latach z drapieżnością sępa rzuciła się moda? O martwocie wulkanicznego krajobrazu, skontrastowanej ze spektaklem gejzerów, wodospadów, klifów, czarnych plaż, lodowych jaskiń i gór z tęczowego ryolitu można dziś przeczytać sporo – na fali popularności tego miejsca powstało kilkanaście książek i mnóstwo blogów, a internet trzeszczy od oszałamiających zdjęć. Pytanie, czy dzięki nim Islandia stała mi się bliższa? Czy po lekturze lżejszych i cięższych turystycznych sprawozdań wiem o niej więcej, czuję ją mocniej? Mam za sobą większość poświęconych Islandii publikacji, a na ich temat mieszane uczucia. Na tym tle książki Bereniki Lenard i Piotra Mikołajczaka zdecydowanie się wyróżniają. Autorzy rewelacyjnych „Szeptów kamieni” (wyd. Otwarte, 2017) nie związali się z wyspą jedynie wakacyjnymi zachwytami, ale spletli z nią swoją codzienność. Zamieszkali tam, objechali kraj, poznawali go latami eksplorując prywatne historie Islandczyków i podążając tropami ich losów. W ten sposób – budując obraz miejsc poprzez opowieści związanych z nimi ludzi – stworzyli niezwykłą narrację, pełną emocjonalnych półtonów i nieoczywistej, jakby podskórnej dramaturgii.
Tę twórczą taktykę kontynuują w kolejnej fascynującej książce - „Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii” – wydanej przez Czarne we wrześniu tego roku. Choć chyba słowo „taktyka” nie jest tu właściwe. Mogłoby sugerować rodzaj chłodnej kalkulacji, przemyślaną metodę na zdyskontowanie powodzenia pierwszej książki, jakiś „sposób na sukces”. A dla mnie w trakcie czytania najnowszej książki Lenard i Mikołajczaka było jasne, że choć autorzy gruntownie przygotowali się do każdego spotkania i tematu, to jednak meandry scenariusza „Fiordów zachodniej Islandii” nie były z góry wytyczone. Że jedna historia otwierała następną i kolejne, a skrupulatnie zeskrobywane z zamierzchłych wydarzeń warstwy zapomnienia odsłaniały nowe, czasem zupełnie niespodziewane tropy. Islandia nie jest wielka, i choć stwierdzenie, że wszyscy się tu znają, jest przesadą, to podążając śladem reporterów orientujemy się, że opowiedziane przez nich historie przecinają się ze sobą, a czasem łączą jak rzeki islandzkiego interioru, i to nawet wtedy, kiedy ich bohaterowie nie dzielą tego samego przedziału czasowego. Już ten walor książki uważam za jej wielką siłę; naszkicować z drobnych wycinków obraz, który składa się w kompletną wielowątkową całość, to niezwykła sztuka. Taka zdolność do tworzenia syntezy jest właśnie kwintesencją reportażu.
Unikalność tej książki polega też na tym, że spoza dialogów i monologów, rozmów i wspomnień, snutych w różnym tempie i pewnie w różnej atmosferze, prześwituje pejzaż: sugestywny i porywający. Choć podtytuł brzmi „Fiordy zachodniej Islandii”, autorzy nie koncentrują się na malarskich opisach krajobrazów. Zdania odnoszące się do zbudowanej przez naturę scenografii pojawiają się w tekście mimochodem, nie jako ozdobniki, ale jako integralny element narracji. I tym mocniej działają na wyobraźnię. Tak jest we wspaniałym rozdziale o Gíslim z Uppsölum, gdzie aż roi się od zafascynowanych jego osobą i historią ludzi. A jednak z tego gąszczu trudnych do zapamiętania i chronologicznego uporządkowania nazwisk wyłania się wizja gospodarstwa na końcu drogi, kilku zabudowań wciśniętych między zbocze góry a odnogę oceanu – miejsca na skraju świata, w którym Gísli celebrował swoją nie do końca wybraną, ale jakoś oswojoną samotność. Razem z autorami patrzymy, jak wspina się na pobliską górę, by po raz pierwszy zobaczyć z niej inny świat – sąsiednią wioskę. Poznajemy dramatyczną, choć powściągliwie opowiedzianą historię jego miłości do dziewczyny, i równie piękną, jak smutną – historię pasji do muzyki organowej. I oto Gísli, choć jego życie zgasło już kawał czasu temu, staje się dla nas postacią tak rzeczywistą, że chce się natychmiast kupić bilet do Keflaviku, żeby go odwiedzić – zobaczyć, zapytać jak mu się żyje, może coś pokazać, może w czymś pomóc. Gdyby żył, pewnie zdziwiłby się taką wizytą, a może wcale nie ucieszył. Nie żyje, ale Lenard i Mikołajczak zapewnili mu nieśmiertelność.
Jest tu wiele takich momentów; materia literacka ma tyle warstw, że książkę można czytać wiele razy (dlatego nie warto jej wypożyczać; trzeba mieć!). Wstrząsający rozdział o Sóley Eiríksdóttir, kobiecie ocalałej jako 11-letnia dziewczynka z lawiny w nadmorskim Flateyri, która zmiotła jej dotychczasowy świat, poraża prostotą i celnością środków wyrazu. Zamyka go lakoniczny rejestr zniszczeń i ludzkich tragedii; czyta się go trochę jak bezduszny spis ludności, który nie wiadomo dlaczego chwyta człowieka za gardło i wyciska łzy.
„Zostanie tylko wiatr” to niesamowita literatura. Niewyrachowana, niemanipulująca – uczciwa do bólu i sugestywna właśnie przez swoją lapidarność. Jednocześnie książce daleko do modnych ostatnio reportaży „nieuczestniczących”, których autorzy ograniczają się do suchego, zobiektywizowanego sprawozdania, licząc, że fakty same za nich przemówią. Tu czuje się osobiste zaangażowanie reporterów, odbiera się ich sympatie i wzruszenia. Dlatego postacie zarysowane w książce – i te, z którymi osobiście się spotkali, i te sportretowane pośmiertnie – są tak żywe i realne, jakby siedziało się z nimi przy jednym stole. A to już zasługa osobistej wrażliwości i świetnego, wyrobionego pióra autorskiego duetu.
No i zdjęcia – genialna substancja wizualna, która dopełnia treść. Na tych autorskich ludzie prawie się nie pojawiają, ale kadry są mistrzowskie. Wprowadzają nas w klimat i scenografię wydarzeń lepiej, niż zrobiłyby to portrety bohaterów. Dla mnie te ze stron 122 i 195 to arcydzieła, które mówią jasno, o co się tak naprawdę bijemy marząc o Islandii. A od zdjęcia Grenlandki ze strony 248 trudno oderwać wzrok; kobieta i jej dziecko mają w oczach całą tragiczną historię swojego narodu. To nie autorzy je zrobili, ale oni je wybrali. „Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii” to świetny reportaż, który jest czymś znacznie więcej.

Jak pisać o Islandii - kraju, na który w ostatnich latach z drapieżnością sępa rzuciła się moda? O martwocie wulkanicznego krajobrazu, skontrastowanej ze spektaklem gejzerów, wodospadów, klifów, czarnych plaż, lodowych jaskiń i gór z tęczowego ryolitu można dziś przeczytać sporo – na fali popularności tego miejsca powstało kilkanaście książek i mnóstwo blogów, a internet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to