Mam trochę problem z tą książką. Wydaje mi się, że przeczytana w liceum byłaby jednym z ulubionych tytułów młodzieńczych, ale czytając ją teraz nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że to jeden z najlepiej napisanych... isekaiów, jakie znam. Ale wciąż totalnie isekai—

Główny bohater, jak przystało na ten gatunek, jest najsilniejszy, najsprytniejszy, ma super moce (no, technologie) przyniesione ze swojego świata i rozwiązuje problemy, z którymi miejscowi sobie nie radzą tak, że ci aż mu klaszczą. Panny rzucają mu się z rozłożonymi nogami, jest trochę oblechem (komentarze na temat "jaskini" wielkiego posągu kobiety są na poziomie gimnazjalisty, a nie dorosłego, ponoć wykształconego, faceta) i nawet rozważa kupienie niewolnicy, bo byłby jej dobrym panem (gwałciłby ją tylko troszkę). Normalnie tylko haremu brakuje, ale to pewnie dlatego, że jest bardzo niewiele nazwanych postaci kobiecych, a co dopiero jakichś z charakterem.

Z drugiej strony harem pojawia się krótko w wątku drugiego protagonisty, lokalnego księcia i następcy Tygrysiego Tronu. Wątku szczerze mówiąc póki co dużo dla mnie ciekawszego. Do tego stopnia ze naprawdę ciekawi mnie co się stanie, jak obaj protagoniści się wreszcie spotkają — czy będą sprzymierzeńcami? A może wrogami?

Ponieważ, tak, pomimo mojego powyższego narzekania na Nocnego Wędrowca, jest w tej książce wciąż wystarczająco rzeczy, które mnie zaintrygowałoby czytać dalej. Mroczny świat chowa wystarczająco dużo tajemnic, z których część potrafi mieć szokujące rozwiązania, że pozwala na nieprzerywane słuchanie co dalej. Bardzo podoba mi się też sam styl pisania, który dodatku rewelacyjnie wypada w audiobooku. Jest klimat, i tyle. Dlatego, póki co będę kontynuować przygodę z tą serią, mając nadzieję, że rozwinie się tylko w lepszym kierunku.

Mam trochę problem z tą książką. Wydaje mi się, że przeczytana w liceum byłaby jednym z ulubionych tytułów młodzieńczych, ale czytając ją teraz nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że to jeden z najlepiej napisanych... isekaiów, jakie znam. Ale wciąż totalnie isekai—

Główny bohater, jak przystało na ten gatunek, jest najsilniejszy, najsprytniejszy, ma super moce (no,...

Historia Vuko Drakkinena, który został wysłany na misję "ratunkową" do średniowiecznej planety. Przeżywa tam dużo (trochę nazbyt) mrocznych przygód. Druga osoba - Filar syn cesarza, który ucieka przed rebelią.
Zwykle czytam autorów zagranicznych, więc chylę czoła stylowi pisarskiemu Grzędowicza, ponieważ bardzo dobrze mi się tą książkę czytało. Dużo osób mówi o podobieństwie do Wiedzmina - ja mimo, że bezpośrednio przed tą powieścią czytałam 6 część Wiedźmina i nie odczułam tak dużego podobieństwa.
Książkę oceniam na 8/10🌟 i uważam, że raczej sięgnę po kolejną część.

Historia Vuko Drakkinena, który został wysłany na misję "ratunkową" do średniowiecznej planety. Przeżywa tam dużo (trochę nazbyt) mrocznych przygód. Druga osoba - Filar syn cesarza, który ucieka przed rebelią.
Zwykle czytam autorów zagranicznych, więc chylę czoła stylowi pisarskiemu Grzędowicza, ponieważ bardzo dobrze mi się tą książkę czytało. Dużo osób mówi o...

Świetna książka!

Świetna książka!

Świetna książka

Świetna książka

Pod tym tomem opowiem już o całej historii. Polecam fanom tego typu literatury. Wciągnęło mnie od razu. Opowieść jest podzielona na dwie części. Jedną opowiada mężczyzna, główny bohater, Vuko. Druga opowieść to historia chlopca z zupełnie innego miejsca. Historie się przeplatają z czasem łączą, czego łatwo się domyślić czytając. Obie są piękne, każda inna. Jedna można odebrać jako Europejską, a druga to bardziej Azja. Tyle o fabule, nie będę zdradzać.
Rozmawiając o książce usłyszałam, że Grzędowicz trochę zrzyna z Wiedźmina. N o może trochę, ale będę go bronić. Historia jest przemyślana, całkiem fajny język, każdy rozdział poprzedza pieśń stworzona przez autora bądź jego żonę. Trochę się Pan Grzędowicz powtarza i miejscami strasznie się ciagnie, ale i tak czyta się dobrze. Jest i straszno, i śmieszno. Może popłynął trochę z Cyfral, na szczęście nie ma jej natłoku, ale sami się przekonajcie.

Pod tym tomem opowiem już o całej historii. Polecam fanom tego typu literatury. Wciągnęło mnie od razu. Opowieść jest podzielona na dwie części. Jedną opowiada mężczyzna, główny bohater, Vuko. Druga opowieść to historia chlopca z zupełnie innego miejsca. Historie się przeplatają z czasem łączą, czego łatwo się domyślić czytając. Obie są piękne, każda inna. Jedna można...

Stylistycznie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, a dodatkowo koncept i fabuła są świetne.
Narracja jest tak cudownie cwanie skonstruowana! Mamy tu dwóch bohaterów narracyjnych - jednego ze współczesnego świata, swojego chłopa, trenowanego żołnierza, konkretnego, praktycznego, dynamicznego i zdeterminowanego, by przeżyć, wykonać zadanie i być przy tym możliwie w porządku. Język, którego używa Grzędowicz podczas jego rozdziałów jest dokładnie taki jak ów bohater - swobodny, w miarę zwięzły, nieskrępowany formą, lekki i w punkt.
Następnie dochodzimy do drugiego z bohaterów - młodego księcia rodem ze starochińskiego Zakazanego Pałacu. Jego rozdziały pisane są zupełnie inaczej - język płynie, ubogaca się, ukwieca. Jest w nim więcej poetyckości i metafor.
Pamiętam, że byłam zachwycona tym faktem, gdy czytałam tę książkę.

A czyta się ją świetnie. Przez rozwiązania fabularne czasami miałam wrażenie, że wręcz gram w grę, a nie siedzę z tomiszczem w rękach.

Czytajcie. Pan Lodowego Ogrodu po paru latach od wydania wciąż pozostaje w czołówce polskich tytułów gatunku.

Stylistycznie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, a dodatkowo koncept i fabuła są świetne.
Narracja jest tak cudownie cwanie skonstruowana! Mamy tu dwóch bohaterów narracyjnych - jednego ze współczesnego świata, swojego chłopa, trenowanego żołnierza, konkretnego, praktycznego, dynamicznego i zdeterminowanego, by przeżyć, wykonać zadanie i być przy tym...

Początek jak Wiedźmin, bohater też podobnie mrukowaty. Później powieść nabiera swojego charakteru, a obydwa wątki mnie szybko wciągają.

Ciekawy koncept na fantasy, idę po drugi tom.

Początek jak Wiedźmin, bohater też podobnie mrukowaty. Później powieść nabiera swojego charakteru, a obydwa wątki mnie szybko wciągają.

Ciekawy koncept na fantasy, idę po drugi tom.

Z jednej strony wciągająca, dwuwątkowa historia, z której jeden jest lepiej napisany (ten o Vuko Drakkainenie). Dziwne jest to, że czasami o Drakkainenie autor pisze w pierwszej, a innym razem w trzeciej osobie. Bez sensu jest to (co spotykam ostatnio coraz częściej),że prędzej czy później główny bohater pogrywa jak idiota i idzie mu przez to gorzej, albo źle kończy, jak tutaj. Lekturę uważam jednak za ciekawą i sięgnę po następny tom.

Z jednej strony wciągająca, dwuwątkowa historia, z której jeden jest lepiej napisany (ten o Vuko Drakkainenie). Dziwne jest to, że czasami o Drakkainenie autor pisze w pierwszej, a innym razem w trzeciej osobie. Bez sensu jest to (co spotykam ostatnio coraz częściej),że prędzej czy później główny bohater pogrywa jak idiota i idzie mu przez to gorzej, albo źle kończy, jak...

Nietuzinkowa historia i nietuzinkowy główny bohater. Ale....trzeba przeczytać wszystkie 4 tomy. To jest całość. Jak jedna książka podzielona na części. Osobno pierwsza część najlepsza ale dopiero po przeczytaniu całości widać kunszt autora, niesamowity świat, który stworzył

Nietuzinkowa historia i nietuzinkowy główny bohater. Ale....trzeba przeczytać wszystkie 4 tomy. To jest całość. Jak jedna książka podzielona na części. Osobno pierwsza część najlepsza ale dopiero po przeczytaniu całości widać kunszt autora, niesamowity świat, który stworzył

Polecam wszystkim całą serię

Polecam wszystkim całą serię