Pan Lodowego Ogrodu - księga II

Audiobook, no tak se bo te fragmenty z królem tygrysem i świątynią to już mnie wkurwiały, Drakkainen ratuje sprawę jego częścią choć z początku to taki mysz masz jak się z drzewa człowiekiem rodził na nowo, że jprdl

Audiobook, no tak se bo te fragmenty z królem tygrysem i świątynią to już mnie wkurwiały, Drakkainen ratuje sprawę jego częścią choć z początku to taki mysz masz jak się z drzewa człowiekiem rodził na nowo, że jprdl

Po naprawdę dobrej pierwszej części, ta wydawała mi się celowym wydłużeniem cyklu, która mnie osobiście bardzo zniechęciła.
Akcja totalnie zwalnia, strasznie się wymęczyłam, tu się nic nie wydarzyło. Ta część według mnie absolutnie nic do cyklu nie wniosła. Miałam ochotę pomijać całe strony, to był bełkot....
Patrząc jednak po ocenach, nie zrozumiałam najwidoczniej co autor miał na myśli, nie dostałam klucza bo zupełnie nie podzielam dobrych opinii.
Absolutnie pozycja do zapomnienia. Nigdy do niej nie wrócę.

Po naprawdę dobrej pierwszej części, ta wydawała mi się celowym wydłużeniem cyklu, która mnie osobiście bardzo zniechęciła.
Akcja totalnie zwalnia, strasznie się wymęczyłam, tu się nic nie wydarzyło. Ta część według mnie absolutnie nic do cyklu nie wniosła. Miałam ochotę pomijać całe strony, to był bełkot....
Patrząc jednak po ocenach, nie zrozumiałam najwidoczniej co...

Bardzo dobra

Bardzo dobra

Wciąż jest to wciągająca opowieść w której na końcu wreszcie pojawia się tytułowy Lodowy Ogród i jego Pan. Mam tylko zastrzeżenie do wyjaśnienia przez autora mechanizmu pieśni. Jest to główny element tej powieści, a został potraktowany mało starannie, niemalże bez pomysłu.

Wciąż jest to wciągająca opowieść w której na końcu wreszcie pojawia się tytułowy Lodowy Ogród i jego Pan. Mam tylko zastrzeżenie do wyjaśnienia przez autora mechanizmu pieśni. Jest to główny element tej powieści, a został potraktowany mało starannie, niemalże bez pomysłu.

Grzędowicz mówił, że planował tylko jeden tom, a potem się rozrosło. I całe szczęście! Doskonałe połączenie SF z fantasy, powieścią psychologiczną, religijną, filozoficzną i nie wiem z czym jeszcze. Inteligentna, zabawna, wzruszająca - wszystkie części są takie. Mam głęboką nadzieję, że Jarosław Grzędowicz napisze jednak kontynuację (ponoć nachodzą go takie myśli). Powstająca właśnie gra nie zagłuszy mojej tęsknoty za bohaterami. Widzę, że ktoś w komentarzach porównał tę pozycję do "Kwestii Wyboru" Borowskiego. Ja też miałam kilka razy takie skojarzenie, ale dopiero teraz dotarło do mnie dlaczego. Ta powieść jest taka, jakby napisał ją Vuko Drakkainen z całym swoim bagażem międzynarodowych (i międzyświatowych) doświadczeń, złośliwym humorem, romantycznymi ideałami ukrytymi pod cynizmem. Jest cudowna, ale też nie wynagradza braku prawdziwego Vuko i Cyfral. Proszę - wróćcie.

Grzędowicz mówił, że planował tylko jeden tom, a potem się rozrosło. I całe szczęście! Doskonałe połączenie SF z fantasy, powieścią psychologiczną, religijną, filozoficzną i nie wiem z czym jeszcze. Inteligentna, zabawna, wzruszająca - wszystkie części są takie. Mam głęboką nadzieję, że Jarosław Grzędowicz napisze jednak kontynuację (ponoć nachodzą go takie myśli)....

- Genialna w audiobooku. Mnóstwo akcji i świetnie spędzone godziny. Nie ma dłużyzn.
- Zabawna, sympatyczna, pomysłowa.
- Przyjemne postaci.
- Wracam co kilka lat :).

- Genialna w audiobooku. Mnóstwo akcji i świetnie spędzone godziny. Nie ma dłużyzn.
- Zabawna, sympatyczna, pomysłowa.
- Przyjemne postaci.
- Wracam co kilka lat :).

Miałem duże oczekiwania i powiem tak - to nie jest zła książka, jeśli traktujemy ją jako fragment całej serii (i chyba tak trzeba traktować). Literacko jest dobrze, "smacznie" napisana, poszczególnymi fragmentami potrafi zaciekać i nawet zachwycić, gdyż świat kreowany przez Grzędowicza jest potężny i jak najbardziej może stanowić podwaliny do dalszych materiałów. Jaki zatem mam problem z tą częścią.

Jako całość (tzn. pojedynczy tom, powieść) jest nudna i chaotyczna. Przynajmniej w pierwszej połowie, gdzie są momenty, w których nie do końca wiemy, co się dzieje, gdyż bohaterowie (znowu mamy podział na Vuko i Filara) mają jakieś wizje, nie wiadomo w sumie skąd. Zdaję sobie sprawę, że tak ma być - to nie jest prosta historia napisana w prosty sposób. Problem w tym, że czasem trudno przy tym "wysiedzieć", zwłaszcza, że rozdziały są długie.

Nie jestem pewien, czy będę kontynuował swoją przygodę z PLO - seria jest wspaniała w znaczeniu epickości i jakości literackiej, natomiast czy każdemu sprawi frajdę? Zdecydowanie nie. Przyznaję, że się męczyłem przy tej części, stoi znacznie niżej niż pierwsza część, która sama w sobie była po prostu dobrym "singlem" fantasy.

Miałem duże oczekiwania i powiem tak - to nie jest zła książka, jeśli traktujemy ją jako fragment całej serii (i chyba tak trzeba traktować). Literacko jest dobrze, "smacznie" napisana, poszczególnymi fragmentami potrafi zaciekać i nawet zachwycić, gdyż świat kreowany przez Grzędowicza jest potężny i jak najbardziej może stanowić podwaliny do dalszych materiałów. Jaki zatem...

Miodzio, do pierwszego tomu trochę jej brakuje. Ale i tak nie mogę się doczekać, aż wskoczę w kolejną część.

Miodzio, do pierwszego tomu trochę jej brakuje. Ale i tak nie mogę się doczekać, aż wskoczę w kolejną część.

Najbardziej zaj****sta polska fantastyka. Cudo. Geniusz. Ideał. Tej powieści dorównuje tylko wiedźmin i może wydana ostatnio "Kwestia wyboru" Borowskiego. I to ledwo, ledwo.

Najbardziej zaj****sta polska fantastyka. Cudo. Geniusz. Ideał. Tej powieści dorównuje tylko wiedźmin i może wydana ostatnio "Kwestia wyboru" Borowskiego. I to ledwo, ledwo.

Historia bardzo ciekawa, ale mi osobiście postać Tohimona mocno działała na nerwy. Zdecydowanie bardziej wolę 1 i 3 część, ale to kwestia gustów u guścików ;))

Historia bardzo ciekawa, ale mi osobiście postać Tohimona mocno działała na nerwy. Zdecydowanie bardziej wolę 1 i 3 część, ale to kwestia gustów u guścików ;))