Kiedy kilka lat temu Vera Eikon napisała do mnie wiadomość z propozycją zapoznania się z jej książką, początkowo podeszłam do niej bardzo sceptycznie. Problemem był dla mnie przede wszystkim brak możliwości przeczytania jej w sposób tradycyjny. Autorka przesłała mi wtedy wersję elektroniczną, gdyż tylko takowa była wówczas dostępna, a ja z racji problemów ze wzrokiem unikam książek cyfrowych. Nic więc z tego wtedy nie wyszło. Dziś trzymam w ręku przeczytaną już książkę tej autorki i trudno mi jej nie pochwalić. Gdyby wydawnictwo Filia nie podjęło się współpracy z Verą Eikon, zapewne straciłabym okazję obcowania z tą nietuzinkową autorką i jej obiecującą twórczością.

„Polowanie na Wilka” to kryminał, w którym wiele się dzieje, przy czym jego fabuła skonstruowana jest bardzo przejrzyście i ciekawie. Czasem w tego typu powieściach spotykamy się z przeładowaniem wątkami, w których przeciętny czytelnik niekiedy gubi się podczas lektury, gdy nadmiar bohaterów utrudnia zrozumienie zbyt skomplikowanej intrygi, albo wręcz przeciwnie, historia wymyślona jest jakby na chybcika, nie do końca przemyślana, przez co szybko domyślamy się dalszych zdarzeń. To największe zbrodnie autorów kryminałów, ale na szczęście Vera Eikon nie zalicza się do grona takich pisarzy. U niej wszystko jest logiczne, każda kolejna strona wnosi coś do całej historii i rozbudza nasze zainteresowanie. W czasach przesycenia rynku książkami dość niskich lotów, które jakimś dziwnym zrządzeniem losu trafiają na szczyty list bestsellerów, sztuką jest pisać trochę inaczej niż większość. Vera Eikon potrafi nas nie tylko zainteresować światem, w którym żyją i umierają jej bohaterowie, ale dostarcza też wielu emocji, kiedy dokłada kolejne puzzle do wykreowanej przez siebie układanki. Właśnie takich twórców nam potrzeba.

Alan Berg jest policjantem pracującym od dłuższego czasu nad sprawą mafii narkotykowej. Od ponad roku próbuje doprowadzić do pojmania bossa gangu, który wciąż jednak mu umyka. Cała ta sprawa przypomina tytułowe polowanie, podczas którego jeden drapieżnik próbuje wytropić innego. Podstawowym jednak dylematem, z którym przyjdzie nam zmierzyć się od samego początku, jest pytanie, który z nich jest silniejszy. Czy policjant ubrany w kaganiec przepisów i rozporządzeń może wygrać potyczkę z kimś, kogo nic nie krępuje? Pewnie byłoby to bardzo trudne, dlatego Berg nie zawsze przestrzega zasad. Potrafi stosować rękoczyny podczas przesłuchań, szantażuje przestępcze płotki, zmuszając ich do donoszenia na swoich, nie stosuje się do wytycznych przełożonych, często działa na własną rękę, a wszystko dlatego, że ta sprawa ma dla niego charakter osobisty. Szefem gangu jest bowiem Wilk, który wiele lat wcześniej doprowadził do śmierci młodszego brata Alana.

Zbrodnia ma u Very Eikon mnogi charakter. Gangsterzy stosują śmierć zarówno jako karę, jak i przykład dla innych czy sposób zasznurowania im ust, i nie przebierają przy tym w środkach. Obcięte genitalia to tylko jeden ze sposobów, jakimi bez mrugnięcia okiem posługują się na co dzień w swoich dążeniach do zagarnięcia władzy. Władza jest tu kluczem do wszystkiego. Kto ma władzę, może przekroczyć wszystkie granice. Wilk oczekuje zatem przede wszystkim bezwzględnego posłuszeństwa wśród swoich ludzi, które osiąga oczywiście przemocą. Boją się go wszyscy jego gangsterzy, żaden nie może mu ufać, ponieważ z byle powodu każdy mógłby zostać przez niego zabity. Bergiem nie kieruje jednak strach – on szuka zemsty, której nie potrafi sobie odmówić, nawet jeśli miałby stracić w tej bitwie własne życie.

„Polowanie na Wilka” to nie tylko policyjne akcje czy przestępcy gnieżdżący się w swoich ciemnych norach. To również całkiem fajnie spisana historia małżeństwa, w którym ona boi się mieć dzieci z nim, bo któregoś dnia może go nieoczekiwanie zabraknąć, podczas gdy on wciąż bije się z pytaniem, czy istnieje coś ważniejszego od pracy. Berg to człowiek z jednej strony bez większych problemów posługujący się językiem obfitującym w typowe dla gangsterów słownictwo, bogate w liczne wulgaryzmy i dość prostackie. Z drugiej nie posiada on w domu telewizora, za to jego regał z książkami sięga samego sufitu. To mężczyzna zamknięty w swoim hermetycznym świecie, do którego tylko czasami zostaje wpuszczona żona. Nie lubi spotykać się z kolegami na piwie, każdej niedzieli udaje się na nabożeństwo do pobliskiego kościoła i zastanawia się, jak to zrobić, by kiedy już stanie z Wilkiem twarzą w twarz, nie pociągnąć za spust pistoletu.

Podsumowując, „Polowanie na Wilka” łączy typowy kryminał z pewnego rodzaju powieścią obyczajową. Nie zawsze policjant musi być jednoznacznym twardzielem. Tu mamy człowieka rozdartego pomiędzy osobistym pragnieniem odwetu za dawną krzywdę, obowiązkiem służbowym a potrzebą bycia dobrym w oczach Boga. Czy da się znaleźć złoty środek i osiągnąć wszystkie te cele? Przeczytajcie – wtedy się dowiecie.

Izabela Straszewska