Byłem przekonany, że ten kryminał "Pięć manekinów" ma coś wspólnego z Teatrem Kobra Czwarty manekin, ale okazało się, że dwa różne kryminały. Mamy powieść wydaną w 1959, akcja to początek lat 50, zniszczona Warszawa, czyli socrealizm, kult Stalina. Mamy świetny kryminał, jest morderstwo, jest kradzież. Wszystkie osoby przewijające się w powieści są podejrzane, bardzo sprawnie zawiązana akcja. Finał i rozwiazanie zagadki w stylu Agathy Christie. Oczywiście milicjanci w kryminale to elita, kultura osobista i bystrość umysłu, każdy potrafi łatwo wyciągać wnioski. Chociaż to jest Vintage, ale się fajne czyta

Byłem przekonany, że ten kryminał "Pięć manekinów" ma coś wspólnego z Teatrem Kobra Czwarty manekin, ale okazało się, że dwa różne kryminały. Mamy powieść wydaną w 1959, akcja to początek lat 50, zniszczona Warszawa, czyli socrealizm, kult Stalina. Mamy świetny kryminał, jest morderstwo, jest kradzież. Wszystkie osoby przewijające się w powieści są podejrzane, bardzo...

Pięć manekinów to jeden dwóch powieści kryminalnych napisanych przez Edmunda Nizurskiego. Moim zdaniem lepszy kryminałem Edmunda była przystań Eskulapa ale ten też nie był zły. Wręcz przeciwnie jest to dobra powieść kryminalna której zakończenia się nie spodziewałem, znaczy osobo która zabiła postura to podejrzewałem ale zakończenia już nie. Bardzo lubiłem żurkę, Antoniego bujwida Żurawskiego oraz trepkę i ich spostrzegawczość. Polecam ten kryminał wszystkim którzy lubią kryminały oraz którzy lubią Nizurskiego. Polecam.

Pięć manekinów to jeden dwóch powieści kryminalnych napisanych przez Edmunda Nizurskiego. Moim zdaniem lepszy kryminałem Edmunda była przystań Eskulapa ale ten też nie był zły. Wręcz przeciwnie jest to dobra powieść kryminalna której zakończenia się nie spodziewałem, znaczy osobo która zabiła postura to podejrzewałem ale zakończenia już nie. Bardzo lubiłem żurkę,...

56/100/2020
Hmmm, chyba dla mnie za stara. Napisana chyba pod koniec lat 50-tych, to pewnie powoduje, że język jest dość archaiczny, a bohaterowie cudaczni. Nie wspominam już o tych wydumanych nazwiskach. Intryga w sumie ok, tylko akcja za bardzo się ciągnie. Wolę Niziurskiego dla dzieci i młodzieży niż Niziurskiego-kryminalistę.

56/100/2020
Hmmm, chyba dla mnie za stara. Napisana chyba pod koniec lat 50-tych, to pewnie powoduje, że język jest dość archaiczny, a bohaterowie cudaczni. Nie wspominam już o tych wydumanych nazwiskach. Intryga w sumie ok, tylko akcja za bardzo się ciągnie. Wolę Niziurskiego dla dzieci i młodzieży niż Niziurskiego-kryminalistę.

Niziurskiego znałam z młodzieńczych czasów, Księgi Urwisów, Alcybiadesa, Marka Piegusa czy Bąbla i Syfona. Nie wiedziałam, że w swym dorobku literackim posiada również powieści kryminalne. Ale jakież zacne! Napisane w lekkim stylu, bez krwawych scen za to z tajemniczym klimatem i zagadką rozwiązywaną w stylu Herculesa Poirot (pod postacią PRL-owskiej milicji). Świetny język, bez wulgaryzmów, z klasą i poczuciem humoru :)

Niziurskiego znałam z młodzieńczych czasów, Księgi Urwisów, Alcybiadesa, Marka Piegusa czy Bąbla i Syfona. Nie wiedziałam, że w swym dorobku literackim posiada również powieści kryminalne. Ale jakież zacne! Napisane w lekkim stylu, bez krwawych scen za to z tajemniczym klimatem i zagadką rozwiązywaną w stylu Herculesa Poirot (pod postacią PRL-owskiej milicji). Świetny...

Pewnie nie tylko ja wychowałem się na książkach Edmunda Niziurskiego. Kilka dekad temu należał przecież do najpopularniejszych autorów powieści młodzieżowych. W zaprzyjaźnionej bibliotece te najbardziej znane – „Klub włóczykijów”, „Księga urwisów” czy „Sposób na Alcybiadesa” – były strasznie zaczytane. Dosłownie rozpadały się w rękach.

Okazuje się, że w młodości Niziurski pisał też kilka kryminały. I to kryminały dla dorosłych, choć niekoniecznie mroczne. Ponure sprawy rozjaśniał bowiem humorem sytuacyjnym, absurdalnymi nazwiskami bohaterów, żartobliwymi dialogami. I takich właśnie jest Pięć manekinów. W Warszawie w ogrodzie za jednym z domów znalezione zostaje ciało malarza Postura. Prowadzący śledztwo milicjanci, porucznik Żurko, kapitan Trepka i sierżant Fiołek, natrafiają w jego mieszkaniu na pięć oryginalnie ubranych manekinów i nieukończony obraz.

Podejrzanych jest co najmniej kilku. Ot, Krysia, dziewczyna Postura, która mieszka we wspomnianym domu. Do tego jej gosposia, Apolonia Dopust. Melassa i Mohylny, dwóch podejrzanych typów, ich wspólnych znajomych. Wreszcie Antoni Bujwid Żurawski, sąsiad Postura, spokojny starszy mężczyzna, który chronicznie nie trawił puszczanej przez niego głośnej muzyki. Z każdym trzeba porozmawiać, zeznania każdego połączyć ze sobą, wyjaśnić niejasności, dopasować do faktów. Szczególnie zadowoleni mogą być mieszkańcy Bielan i Saskiej Kępy, bo właśnie w tych dzielnicach toczy się akcja.

Kiedy Niziurski pisał tę książkę, nie miał jeszcze trzydziestu lat. Nic dziwnego, że inspirował się klasykami gatunku, w tym Agathą Christie. To od niej zapożyczył kilka rozwiązań fabularnych, włącznie z rozwiązaniem, które błyskotliwy detektyw ujawnia podczas spotkania ze wszystkimi zaangażowanymi w sprawę. Nie oznacza to, że nie nadał powieści własnego stylu. W Pięciu manekinach czuć Niziurskiego, chociażby w potyczkach słownych dość stereotypowo potraktowanych bohaterów oraz w specyficznym języku.

Najmocniejszy zarzut, jaki można postawić tej historii, to niewielka ilość kryminału w kryminale. Zagadka niby jest, ale autor nie stara się wciągnąć czytelnika w jej rozwiązanie. Nie buduje też klimatu, raczej dba o to, by powieść dobrze się czytało. Szkoda też, że Pięć manekinów nie ukazuje Warszawy z lat pięćdziesiątych. Dziś takie opisy miałyby szczególną wartość. Niestety, tego tu nie ma.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Pewnie nie tylko ja wychowałem się na książkach Edmunda Niziurskiego. Kilka dekad temu należał przecież do najpopularniejszych autorów powieści młodzieżowych. W zaprzyjaźnionej bibliotece te najbardziej znane – „Klub włóczykijów”, „Księga urwisów” czy „Sposób na Alcybiadesa” – były strasznie zaczytane. Dosłownie rozpadały się w rękach.

Okazuje się, że w młodości Niziurski...

ocena bardzo subiektywna, bo na książkach Niziurskiego sie wychowałem;
zachowuje klimat i humor typowy dla autora,
obawiam się jednak, że dla osób nie mających wcześniej kontaku z Niziurskim styl i fabuła mogą się wydać archaiczne;

ocena bardzo subiektywna, bo na książkach Niziurskiego sie wychowałem;
zachowuje klimat i humor typowy dla autora,
obawiam się jednak, że dla osób nie mających wcześniej kontaku z Niziurskim styl i fabuła mogą się wydać archaiczne;

O istnieniu dwóch starych kryminałów Edmunda Niziurskiego z 1959 roku dowiedziałam się z jego biografii: „Księgi starych urwisów” Krzysztofa Vargi. Stwierdziłam, że muszę je koniecznie przeczytać i zamówiłam sobie oba w tym roku pod choinkę. „Pięć Manekinów” było pierwszym, który przeczytałam. No i Niziurski, jak Niziurski. Jest specyficzny humor, zabawne nazwiska ( np. Krystyna Parytet),charakterystyczne postaci. Moim ulubieńcem był kapitan Trepka, który mówiąc, kaszlał: „zakaszlał Trepka”. Jednak generalnie- nic nadzwyczajnego. Są książki, które się nie starzeją. „Pięć manekinów” niestety do nich nie należy. „Przystań Eskulapa” poczeka trochę na swoja kolej. Dla wielbicieli autora.

O istnieniu dwóch starych kryminałów Edmunda Niziurskiego z 1959 roku dowiedziałam się z jego biografii: „Księgi starych urwisów” Krzysztofa Vargi. Stwierdziłam, że muszę je koniecznie przeczytać i zamówiłam sobie oba w tym roku pod choinkę. „Pięć Manekinów” było pierwszym, który przeczytałam. No i Niziurski, jak Niziurski. Jest specyficzny humor, zabawne nazwiska ( np....

Nie tak gęste jak "Przystań Eskulapa", ale równie stylowe, barokowe wręcz i jednocześnie zdumiewająco lekkie, przy tym w żadnym wypadku infantylne - z tego względu zupełnie do niczego polskiego niepodobne, prędzej do tradycji angielskiej. Eleganckie, z pięknym słownictwem, kolorowymi postaciami. Publiczność, czytelnicy... odrzucili je. Być może dlatego pan Edmund "schronił się" ze swoim talentem w świecie dzieci. A szkoda. Kapitan Trepka i jego asystent porucznik Paweł Dziarmaga (nazwiska typowe dla pana Edmunda:-) naprawdę mogliby literacko wyrosnąć na wspaniałych literackich detektywów. Ich tok myślenia do dziś zachwyca oryginalnością.

Nie tak gęste jak "Przystań Eskulapa", ale równie stylowe, barokowe wręcz i jednocześnie zdumiewająco lekkie, przy tym w żadnym wypadku infantylne - z tego względu zupełnie do niczego polskiego niepodobne, prędzej do tradycji angielskiej. Eleganckie, z pięknym słownictwem, kolorowymi postaciami. Publiczność, czytelnicy... odrzucili je. Być może dlatego pan Edmund "schronił...