Wielkie rozczarowanie ksiazka.
Autorka nie odrobila lekcji.
Nie przeprowadzila porzadnego research.
Niewiele faktow, same banaly.
Jednym slowem: ksiazka nudna.

Wielkie rozczarowanie ksiazka.
Autorka nie odrobila lekcji.
Nie przeprowadzila porzadnego research.
Niewiele faktow, same banaly.
Jednym slowem: ksiazka nudna.

Rewelacyjna książka - polecam każdemu do przeczytania! Ikona Męskości - główny bohater.

Rewelacyjna książka - polecam każdemu do przeczytania! Ikona Męskości - główny bohater.

kawalek queerowej historii o ktorej nie mialem pojecia. mielismy swojego nuriejewa, a jego zycie bylo nie mniej ciekawe od oryginalu

kawalek queerowej historii o ktorej nie mialem pojecia. mielismy swojego nuriejewa, a jego zycie bylo nie mniej ciekawe od oryginalu

Bardzo przesłodzony wizerunek. Dobrze się czyta, aczkolwiek rażą błędy językowe ("ubrać sukienkę").

Bardzo przesłodzony wizerunek. Dobrze się czyta, aczkolwiek rażą błędy językowe ("ubrać sukienkę").

Zosię Rudnicką spotkałam po latach w niezwykłych okolicznościach rodzinnych, w sierpniu tego roku. Po kilku dniach umówiłyśmy się na pogaduchy i wtedy, w prezencie, otrzymałam jej książkę, z cudowną dedykacją, w której wysłała mnie w nostalgiczną podróż...... W podróż ze wspaniałym tancerzem Gerardem Wilkiem..... Gliwice, Bytom, Warszawa, Bruksela......... Paryż....... Do tej pory tego wybitnego tancerza znałam z programów telewizyjnych i to, że był gwiazdą Teatru Wielkiego, teraz poznałam Jego szczegółową biografię. Szczerze się przyznam, że jestem pod olbrzymim wrażeniem dokonań Gerarda Wilka. Zosia cudownie pokazała mi tamte czasy, wielką przyjaźń z wielkim tancerzem i ich miłość do tańca.
Jak dla mnie, książkę biograficzną się czyta, a nie opiniuje. Z całą mocą polecam tę pozycję.

Zosię Rudnicką spotkałam po latach w niezwykłych okolicznościach rodzinnych, w sierpniu tego roku. Po kilku dniach umówiłyśmy się na pogaduchy i wtedy, w prezencie, otrzymałam jej książkę, z cudowną dedykacją, w której wysłała mnie w nostalgiczną podróż...... W podróż ze wspaniałym tancerzem Gerardem Wilkiem..... Gliwice, Bytom, Warszawa, Bruksela......... Paryż....... Do...

Cudownie że powstała ta książka. Ludzie szybko odchodzą a wspomnienia jeszcze szybciej

Cudownie że powstała ta książka. Ludzie szybko odchodzą a wspomnienia jeszcze szybciej

Uwielbiałam oglądać jak tańczy.Jego biografię przeczytałam z przyjemnością.

Uwielbiałam oglądać jak tańczy.Jego biografię przeczytałam z przyjemnością.

Kim był Gerard Wilk, tancerz, którego imieniem nazwano jedną z sal w szkole baletowej w Warszawie? Książka Zofii Rudnickiej trochę na to pytanie odpowiada, ale zostawia też wielki niedosyt.

Gerard Wilk był tancerzem baletowym, który zrobił ogromną karierę w Polsce. W latach swojej świetności był bożyszczem Polskiej publiczności. Występował zarówno w teatrze jak i telewizji. Był znany i lubiany. Po ucieczce z PRL tańczył w zespole baletowym francuskiego choreografa Maurice Béjarta i podróżował po całym świecie, wzbudzając zachwyt. Po zakończeniu kariery tanecznej zaczął uczyć, aż okazało się że jest śmiertelnie chory. Zmarł w wieku 51 lat na AIDS.

Mało Wilka w Wilku

Na szczęście tańczył w czasach, kiedy już nagrywano filmy więc można go zobaczyć, posłuchać i uzupełnić wrażenia z książki. Na Youtubie znajdziemy sporo filmików z nim w roli głównej. To dobrze, bo trudno Rudnickiej uwierzyć na słowo. W swojej książce maluje na jego cześć prawdziwą laurkę. Każdy rozmówca Rudnickiej zachwala Gerarda, wszyscy się nim fascynowali, uwielbiali, lubili itp. Faktycznie był zdolny, co do tego nie ma wątpliwości, natomiast wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i mamy swoje słabości. Wilk na pewno też miał i nie mówię tylko o słabości do imprezowania i zabaw. Niestety książka o tym za wiele nie wspomina. Doskonale natomiast oddaje klimat ówczesnych czasów.

PRL nie rozpieszczał, ale elita, którą byli znani tancerze, miała czasami nieco łatwiej. Dużo imprezowali, pili, wyjeżdżali. Ciężko pracowali, ale bawili się świetnie. I głównie przez pryzmat anegdot z tych zabaw poznajemy Gerarda Wilka. Życie tego wybitnego tancerza jest jakby kanwą dla opowieści różnego rodzaju. Trochę to wygląda, jakby Rudnicka chciała w tej książce wrócić do beztroskich lat i zapisać wspomnienia z dawnych pięknych czasów, z którymi autorce się Gerard kojarzył, bo głównego bohatera poznajemy głównie z opowieści innych ludzi.

Na szczęście Wilk był wyjątkowy na tyle, że prześwieca nawet przez tak niedoskonałą formę. Przez kilkaset stron towarzyszymy mu i innym tancerzom w ich dość wesołym życiu, ale jest to towarzyszenie tylko ciałem. Brakuje ducha. Niestety Rudnicka nie napisała nic o jego emocjach, ani motywacjach. Sama zresztą przyznaje, że do niektórych aspektów życia Gerarda nie miała dostępu. O jego orientacji seksualnej dowiedziała się od niego, gdy był już “dojrzałym mężczyzną”. Niestety więc książka o Wilku, nie do końca jest o Wilku, choć jest on w niej najważniejszą postacią.

Co ciekawe, Wilk żył i tańczył mniej więcej wtedy kiedy żyła i tańczyła Johanna Bodor, czyli węgierska baletnica, której autobiografię czytałam (Nie szkodzi, kiedyś zrozumiem). Ona również rozpoczynała naukę baletu w czasach komunizmu, tylko w innym reżimie. Jak bardzo różni się jej opowieść, od tego co dostajemy od Rudnickiej…

Można, ale czy trzeba?

Niezależnie jednak od pewnych niedostatków, czyta się tę biografię dość przyjemnie. Pełno w niej zabawnych anegdot oraz historii o czasach, w których żył. Minus jest tylko taki, że niektóre wątki są dość chaotycznie kończone, np. ten o krótkim pobycie Gerarda w wojsku. Trafił do niego, chwilę w nim pobył i już wyjazd. Rozumiem, że ten fragment życia Gerarda był mniej interesujący, a jednak miano biografii do czegoś zobowiązuje.

Muszę też wspomnieć o jeszcze jednym dużym minusie książki, który mnie okropnie zirytował. Wydawca postanowił wydrukować zdjęcia na podwójnych stronach, przez co właściwie wszystkie z nich są przecięte w połowie i tracą zupełnie urok. To już wolałabym mniejsze.

Można więc tę książkę przeczytać, nawet z przyjemnością, ale czy trzeba? Na pewno Rudnicka zrobiła “robotę” o tyle, że zebrała wspomnienia o Wilku od osób, które już nie żyją. Udało jej się dotrzeć do prywatnego archiwum Gerarda i wykorzystać część materiałów, ale nie udało jej się dotrzeć do wnętrza samego tancerza. Dlatego do tej książki trzeba specjalnego nastawienia. Raczej trzeba ją traktować jako lekkie wprowadzenie do tematu, niż wyczerpującą wątki monografię, bo jak już wspomniałam, emocjonalna i ciekawsza strona tancerza została właściwie zupełnie pominięta.

Kim był Gerard Wilk, tancerz, którego imieniem nazwano jedną z sal w szkole baletowej w Warszawie? Książka Zofii Rudnickiej trochę na to pytanie odpowiada, ale zostawia też wielki niedosyt.

Gerard Wilk był tancerzem baletowym, który zrobił ogromną karierę w Polsce. W latach swojej świetności był bożyszczem Polskiej publiczności. Występował zarówno w teatrze jak i...