Pierwszy tom młodzieżowego Sci-Fi z lekkością wprowadził czytelnika w realia Ziemi podporządkowanej walce z wrogą cywilizacją. Mimo że Ziemia osamotniona nie obfitowała w kosmiczne potyczki, a skupiła się raczej na nakreśleniu postaci i rzeczywistości w jakiej przyszło im żyć, to jako wstęp do wielotomowej serii sprawdziła się całkiem dobrze. Zatem skoro podstawy już znamy, możemy ruszać w dalszą podróż, która tym razem będzie zdecydowanie bardziej niebezpieczna, pełna akcji i nieoczekiwanych odkryć.

Bohaterowie opuścili Ziemię, dlatego całkowitej zmianie ulega tło w jakim ma miejsce akcja powieści. Przenosimy się na statek kosmiczny, a później także na tajemniczą planetę, spowitą w mroku. To tutaj przyjdzie bohaterom stanąć twarzą w twarz z bestialskimi wijcami. Daniel Arenson nie raz odmalowuje przed nami krwawe obrazy walk wprowadzając klimat czyhającego nieustannie zagrożenia. Mimo że seria Wschód Ziemi ma dość młodzieżowy charakter to przeszkody z jakimi musi zmierzyć się Marco wraz z przyjaciółmi nie należą do lekkich ani błahych. Na jaw wychodzą coraz bardziej szokujące fakty, które mogą mieć wpływ na przebieg wojny. Cieszy mnie również fakt, że pisarzowi udało się podkręcić tempo akcji, dzięki czemu praktycznie cały czas coś się dzieje.

Podobnie jak w pierwszym tomie jest to Sci-Fi ze zdecydowaną przewagą fantastyki. Tak naprawdę elementów naukowych jest tutaj śladowa ilość. Autor nie zasypuje czytelnika technicznymi wywodami, posługuje się bardzo lekkim, prostym językiem, przedstawiając elementy swojego świata zwięźle i konkretnie. Więc żaden amator tego gatunku nie będzie miał problemu z odnalezieniem się w historii.

W takiej serii niewątpliwie w głównej roli widziałoby się twardego i nieugiętego mężczyznę, natomiast Marco wydaje się być tego przeciwieństwem. Chłopak, który od zawsze kochał biblioteki i książki, spokojny i ułożony, musi się przeobrazić w żołnierza, który będzie w stanie zabijać najeźdźców. Z różnym skutkiem daje sobie z tym radę, jednak nie można zauważyć wpływu jaki wojna wywarła na wszystkich bohaterów. Pisarz każdemu poświęcił chwilę, pozwalając odrobinę lepiej ich poznać. Ale trochę go poniosło w wątkiem romantycznym, który nijak nie kleił mi się z tą historią. Nastoletnie miłostki to coś normalnego, i dziwne by było jeśli w ogóle by się nie pojawiały, jednak w Ziemi osamotnionej były zdecydowanie bardziej stonowane, przez co nie biły tak po oczach, jak tutaj. Poza tym Daniel Arenson nie jest na pewno mistrzem pisania o uczuciach, nie odczuwałam ich w takim stopniu, jak można by było. Dodatkowo stworzenie dziwnego trójkąta romantycznego, w którym nasz bohater kocha dwie dziewczyny i nie wie, co z tym zrobić, powodowało, że tracił zdecydowanie w moich oczach brakiem jakiejkolwiek konsekwencji. Nie raz odbierałam go jak takie ciepłe kluchy - żyje dzięki szczęściu i byciu głównym bohaterem.

W porównaniu z pierwszym tomem Ziemia w ogniu wypada na pewno lepiej. Dzieje się zdecydowanie więcej, fabuła się bardziej urozmaicona a niespodzianki, które przyszykował dla nas autor potrafią zaintrygować. Daniel Arenson roztacza przed czytelnikiem wizję krwawej wojny, która odmieniła całkowicie życie na Ziemi. Wprowadza strach, niepewność i widmo śmierci, które nieustannie towarzyszy bohaterom. Ogólne dobre wrażenie trochę psuje kiepski wątek romantyczny, którego usunięcie zdecydowanie wyszłoby na plus serii. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach autor wróci na dobre tory i porzuci tę telenowelę na rzecz świetnej międzygalaktycznej bitwy, która ma tutaj miejsce.

Pierwszy tom młodzieżowego Sci-Fi z lekkością wprowadził czytelnika w realia Ziemi podporządkowanej walce z wrogą cywilizacją. Mimo że Ziemia osamotniona nie obfitowała w kosmiczne potyczki, a skupiła się raczej na nakreśleniu postaci i rzeczywistości w jakiej przyszło im żyć, to jako wstęp do wielotomowej serii sprawdziła się całkiem dobrze. Zatem skoro podstawy już znamy,...