„Radio Silence” to książka z jednej strony typowo młodzieżowa, z drugiej zupełnie nie. W pewnym sensie można ją uznać nawet za obyczajówkę, ale też nie do końca.

Nie zachwycam się tą powieścią aż tak, ale uważam ją za bardzo dobrą. Nie wszystko mi tutaj zagrało. Pierwszy zarzut dotyczy może nie tyle samej książki, co gatunku, i może właśnie z tego wynikają wszystkie inne. Chodzi mi o naturalność sytuacji, dialogów, które czasem są na siłę pisane pod młodego czytelnika. Generalnie, nie do końca czuję ten styl autorki, szczególnie na początku, później można się do niego przyzwyczaić. Drugi zarzut to bardzo stereotypowi rodzice i ogólnie niektórzy bohaterowie. Każdy ma pewien zakres cech, poza które nie wykracza, przez co łatwo można domyślić się jego zachowań. Rozumiem z czego to wynika, bo właśnie te zachowania są punktem wyjścia to wydarzeń, które są po stronie plusów, ale mimo to jest jakiś niedosyt. Kolejny pół-minus to internetowa rzeczywistość, w sensie w Polsce większość funkcjonuje raczej na portalach typu Facebook/Instagram, a nie Tumblr/Twitter, przez co niektórym może być ciężko się odnaleźć właśnie w tych. Ale akcja dzieje się w Anglii, więc jestem w stanie to zrozumieć, jak rozumiem, że to właśnie Tumblr jest najbardziej fandomowym miejscem w internecie.

Fabuła była ok, zdecydowanie nie powielała schematów. Przez całą książkę ciągnie się jedna linia fabularna urozmaicana przez wiele pobocznych, mających wpływ na tę główną. To co najbardziej mi się tutaj spodobało to realizm sytuacji. Znaczy ok, czasem jest to przerysowane, ale przez to uwypuklenie znalazło się tam wiele sytuacji, w których sam mógłbym się odnaleźć, a przynajmniej zrozumieć. Każda emocja jest na swoim miejscu i wiem, że w takiej sytuacji zachowałbym się podobnie. Jest tu wiele problemów i sytuacji, dzięki czemu na pewno każdy znajdzie tu choć jeden wątek, który w pełni zrozumie i będzie mógł odnieść go do swojego życia, lub swojego otoczenia.

Jest tu wiele wątków młodzieżowych, które są zaledwie tłem do głównych wydarzeń, mam na myśli romans, problemy z tożsamością, prześladowania albo typowe szkolne wątki. I po prostu są, to nie na nich opiera się fabuła, co daje kolejny duży plus. Plusem jest również przedstawienie jak wirtualne życie przenika do realnego, a raczej jak na nie wpływa. Generalnie, jednym wielkim plusem jest poruszana problematyka, jej różnorodność i autentyczność.

Jest to książka zdecydowanie dla młodzieży, tak w wieku licealnym, właśnie ze względu tego przejścia na nowy etap jakim są studia. Dla trochę młodszych i trochę starszych również, reszta może mieć mieszane uczucia, po prostu mogą się nie odnaleźć we współczesnych problemach nastolatków. A tak poza tym, to czyta się ją bardzo szybko, nie spodziewałem się, że aż tak się wkręcę. Jak wspomniałem, ma wady, ale przeczytać warto.

„Radio Silence” to książka z jednej strony typowo młodzieżowa, z drugiej zupełnie nie. W pewnym sensie można ją uznać nawet za obyczajówkę, ale też nie do końca.

Nie zachwycam się tą powieścią aż tak, ale uważam ją za bardzo dobrą. Nie wszystko mi tutaj zagrało. Pierwszy zarzut dotyczy może nie tyle samej książki, co gatunku, i może właśnie z tego wynikają wszystkie inne....