Szpitale psychiatryczne wzbudzają we mnie zarówno przerażenie, jak i odrobinę fascynacji. Te specyficzne miejsca zamknięcia człowieka wraz z jego demonami, sprawiają, że długo nie mogę przestać myśleć, analizować, przerabiać w głowie scen. Nie inaczej jest w przypadku „Pacjenta". To thriller w pełnym znaczeniu tego słowa, podczas lektury czujemy niepokój i wcale nie chodzi o ilość (bo wcale nie jest ich dużo) ani o wiek ofiar, choć nie powiem, żeby nie robiło na mnie wrażenia, ale o sposób, w jaki autor poprowadził fabułę.

W „Pacjencie” pozornie wszystko jest jasne, jest wina, jest kara, jest chęć zemsty, a jednak od początku czujemy, że coś jest nie tak, że wszystko idzie zbyt gładko, zbyt prosto, tam po prostu musi być drugie dno. Czy tak jest rzeczywiście? Sami się przekonajcie :) Powiem szczerze, w pewnym momencie chciałam odłożyć „Pacjenta”, ponieważ przerósł mnie sadyzm, a właściwie skłonności, nie, poprawniej by było wynaturzenia jednego z bohaterów. Autor oszczędził drastycznych opisów, a jednak niedopowiedzeniami wywołał jeszcze większy efekt, niż gdyby wszystko było napisane wprost. „Pacjent” jest zawiłą historią człowieka mającego w sobie ogromne poczucie winy, które doprowadza do obłędu. Ja cały czas mam gęsią skórkę i jestem pod wrażeniem książki Sebastiana Fitzeka. Gwarantuję, że nie sposób jej odłożyć przed końcem!

Szpitale psychiatryczne wzbudzają we mnie zarówno przerażenie, jak i odrobinę fascynacji. Te specyficzne miejsca zamknięcia człowieka wraz z jego demonami, sprawiają, że długo nie mogę przestać myśleć, analizować, przerabiać w głowie scen. Nie inaczej jest w przypadku „Pacjenta". To thriller w pełnym znaczeniu tego słowa, podczas lektury czujemy niepokój i wcale nie chodzi...