Dla odmiany - to NIE JEST recenzja przedpremierowa.
To w ogóle nie jest recenzja, a jedynie garść uwag po przeczytaniu książki z pozycji czytelnika, którego do grona miłośników twórczości Marka Krajewskiego na pewno nie da się zaliczyć.
Nie mam wątpliwości - “Dziewczyna o czterech palcach” to najlepsza, spośród wszystkich dotąd przeczytanych, powieść tego autora. No dobrze, nawet jeśli nie najlepsza, to najbardziej mi się podobała.
To książka zupełnie inna od wcześniejszych, z dominującym wątkiem szpiegowskim, mocno osadzona w realiach początków Drugiej Rzeczpospolitej. Krajewski bardzo zgrabnie wymieszał tu fakty i postaci historyczne z fikcją literacką i zaserwował miks, który czyta się fantastycznie. Zawsze ceniłem warsztat i sprawność językową tego pisarza, a tym razem dołożył jeszcze naprawdę interesującą, wciągającą fabułę.
No i Popielski, którego zawsze bardziej lubiłem niż Mocka. Tym razem zostaje wciągnięty do współpracy przez wojskową Dwójkę i świetnie sobie radzi w tej roli, a przy okazji wykorzystuje swoją szachową pasję.
“Dziewczyna o czterech palcach” okazała się nadspodziewanie udaną lekturą. Nawet nie przypuszczałem, że aż tak mnie wciągnie. To był Marek Krajewski, jakiego dotąd nie znałem, a jakiego bardzo chciałbym widzieć częściej.
Zdecydowanie polecam.

Dla odmiany - to NIE JEST recenzja przedpremierowa.
To w ogóle nie jest recenzja, a jedynie garść uwag po przeczytaniu książki z pozycji czytelnika, którego do grona miłośników twórczości Marka Krajewskiego na pewno nie da się zaliczyć.
Nie mam wątpliwości - “Dziewczyna o czterech palcach” to najlepsza, spośród wszystkich dotąd przeczytanych, powieść tego autora. No...