Byłam pod ogromnym wrażeniem naturalności, lekkości i prostocie pióra Agaty Przybyłek. Powieść ponad czterystostronicowa, a przeczytałam ją w ciągu dwóch wieczorów, co dla mnie, matki absorbującego na każdym kroku czterolatka, jest niezwykłym osiągnięciem. Opisy odmalowywały piękno tatrzańskich krajobrazów. Czułam się, jakbym to ja spacerowała ścieżkami wśród traw na podhalańskich łąkach. Zatęskniłam za Tatrami. Dialogi nie przeciągały się w nieskończoność, były proste i naturalne. No i emocje zawarte w książce! Były one delikatne i bardzo subtelne, bardzo wyważone. Bardzo cieszę się, że autorka nie uległa modzie wprowadzania scen erotycznych do historii. To po prostu była miłość, która dojrzewała. Taka zwykła miłość, która rodzi się między młodymi ludźmi. Obok miłości młodych, Agata poruszyła niezwykle wrażliwy temat relacji pomiędzy dzieckiem a rodzicem, który pozostawił rodzinę, by założyć inną. Relacja bardzo skomplikowana i wymagająca czasu i delikatności. Czy udało się naprawić stosunki pomiędzy Olgą a Robertem? Czy dziewczyna zaakceptuje nową żonę Roberta? Tego zdradzić nie mogę. Zdradzę tylko, że powieść nie jest jednowątkowa ( wszak jest powieścią), a zawiera wiele pobocznych wątków, świetnie ujętych - ani za mało, ani za dużo- i poprowadzonych.
Całość na: http://www.bookparadise.pl/2019/04/najlepsze-co-mnie-spotkao-agata-przybyek.html

Byłam pod ogromnym wrażeniem naturalności, lekkości i prostocie pióra Agaty Przybyłek. Powieść ponad czterystostronicowa, a przeczytałam ją w ciągu dwóch wieczorów, co dla mnie, matki absorbującego na każdym kroku czterolatka, jest niezwykłym osiągnięciem. Opisy odmalowywały piękno tatrzańskich krajobrazów. Czułam się, jakbym to ja spacerowała ścieżkami wśród traw na...