Plan był taki: jeździć tu i tam po całym kraju, aż wpadnie jej do głowy jakiś lepszy pomysł. W sumie czemu nie? Pruła na zachód drogą I-40, jednak od razu pojawił się problem, dość oczywisty: dało się kierować samochodem, mając tylko jedno oko, ale nie było to łatwe. Przyjemność stała się wysiłkiem.

Czy można przejść obojętnie wobec powieści, którą rekomendują dwaj najbardziej rozpoznawalni pisarze na świecie? Wydaje się, że czego jak czego, ale lepszej reklamy niż słowa uznania ze strony Stephena Kinga i Harlana Cobena nie można sobie wyobrazić. Właśnie tak jest z książką „Po dobrej stronie”. Jej autorem jest Spencer Quinn. Na okładce książki znajduje się ostrzeżenie Cobena, że „nie można jej przegapić”. King zapewnia z kolei, że jest to „błyskotliwa” powieść, w której „się zakochał”. Zapewne wielu czytelników sięgnie po tę książkę, aby przekonać się, czy te słowa nie są aby przesadą. Innych być może zaintryguje okładka. Kobieta kroczy drogą biegnącą w dal, na horyzoncie majaczą góry, a jedynym jej towarzyszem jest wielki czarny pies.

Zajrzyjmy więc do środka i przekonajmy się, o czym traktuje powieść „Po dobrej stronie”. Autor dotknął ważnego i trudnego tematu zarazem, jakim są żołnierze wracający z misji do kraju. Żołnierze poranieni fizycznie i psychicznie, którzy cudem uszli z życiem. Wracają – z Iraku, Afganistanu – jako zupełnie inne osoby.

Jednym z takich właśnie żołnierzy jest główna bohaterka powieści, LeAnne Hogan. To również ciekawy zabieg – w tej książce żołnierz ma twarz kobiety. Hogan poznajemy w szpitalu w USA. Stopniowo dowiadujemy się, że misji w Afganistanie niemal nie przypłaciła życiem. Wraca straszliwie okaleczona fizycznie i psychicznie. Nie umie się pozbierać. Nie wie, jak z powrotem odnaleźć w sobie tę silną kobietę, którą była. Bardzo cierpi.

Na łóżku obok leży inna weteranka. Kobiety szybko się zaprzyjaźniają – jakkolwiek dziwna jest to relacja. Niestety koleżanka Hogan umiera. LeAnne nie może się pogodzić z jej śmiercią. Opuszcza więc szpital i wyrusza w drogę, chociaż właściwie sama nie wie dokąd ani po co. Finalnie trafia do miasteczka, z którego pochodziła jej zmarła przyjaciółka. Tam – zupełnie niespodziewanie – musi rozwikłać pewną zagadkę. Równolegle poszukuje ją wywiad wojskowy. Okazuje się, że Afganistan nie jest jeszcze definitywnie zamkniętą kartą w jej życiorysie.

Czy Hogan poradzi sobie z tymi wszystkimi sprawami? Czy odnajdzie siebie? Czy znajdzie siłę, aby dalej żyć?

„Po dobrej stronie” to książka, której nie da się łatwo zaszufladkować do odpowiedniej kategorii. Jest wszystkim po trochu: powieścią obyczajową, wojenną, kryminałem, westernem, a nawet romansem. Problem miałem również z główną bohaterką. Chociaż stoi ona „po dobrej stronie”, to nie potrafiłem zapałać do niej przesadną sympatią. Autor wyposażył ją w cechy, które mogą irytować.

Podsumowując, po książce spodziewałem się czegoś innego. Myślę, że dobry pomysł na tę powieść nie został do końca wykorzystany. „Po dobrej stronie” z pewnością nie jest dla mnie wybitną książką, niemniej jednak nie jest ona też zła. Autor – w mojej ocenie – zatrzymał się w połowie drogi. Być może bardziej spodoba się miłośnikom literatury wojennej.

Wojciech Sobański