"In his darkness, I found my light."

Kiedy zaczęłam czytać "Disgrace" już od pierwszych rozdziałów czułam się jak rażona piorunem. Czułam, że to będzie dobra książka i kiedy dotarłam do połowy i zaczynało brakować mi tchu, w głowie już wystawiałam jej 10 gwiazdek. Po mniej więcej 3/4 powieści byłam bardziej skłonna w stronę 9, a wraz z zakończeniem... cóż... zeszło do 8. To wciąż bardzo dobra książka z niesamowitym potencjałem, ale koniec był dla mnie za słodki. Kompletnie pominęłabym jakieś 5 rozdziałów, może nawet więcej, bo byłam zafascynowana bólem jaki czułam przez większość książki i kiedy Cherry zaczęła wszystko "uleczać" - posypało się. Cały klimat tej książki, tak jakby zło nie miało prawa bytu i jestem delikatnie mówiąc rozczarowana, że "Disgrace" nie jest dla mnie dziesiątką.

Zarówno Grace jak i Jackson byli niesamowitymi postaciami, szczególnie J., który był tak bardzo autentyczny, że nie mogłam się doczekać każdej jego interakcji z ludźmi. Autorka nadużywała jednak w jego przypadku określenia "monster", które wywoływało u mnie nieustanne przewracanie oczami. Jest tak wiele różnych słów, ale to tutaj kompletnie nie pasowało, "asshole" - owszem, trafiało w samo sedno, ale nie "potwór".
Z kolei to co przeszła Grace, i późniejsza jej transformacja i wręcz rozkwit, był genialny, ale jej zdolność do wybaczania... no nie rozumiem... ja w sobie nie potrafiłam tego przebaczenia odnaleźć i dlatego tak bardzo mi przeszkadza to jak łatwo jej to przyszło.

Trudno mnie ostatnio w 100% usatysfakcjonować czytelniczo, ale "Disgrace" jest świetną książką, która mogła być "Naj", ale jest tylko "bardzo dobrą".

"In his darkness, I found my light."

Kiedy zaczęłam czytać "Disgrace" już od pierwszych rozdziałów czułam się jak rażona piorunem. Czułam, że to będzie dobra książka i kiedy dotarłam do połowy i zaczynało brakować mi tchu, w głowie już wystawiałam jej 10 gwiazdek. Po mniej więcej 3/4 powieści byłam bardziej skłonna w stronę 9, a wraz z zakończeniem... cóż... zeszło do 8....