Trzecia książka z cyklu "Szkoła Podchorążych Rezerwy" znacząco odbiega od dwu poprzednich. Nie koncentruje się wokół jednolitej osi fabularnej, utrzymana jest w luźniejszej konwencji narracyjnej, obejmuje dużo szerszy horyzont czasowy. W przeciwieństwie do wcześniejszych tomów, a w szczególności do utworu "SPR", spisana została po wielu latach od zobrazowanych wydarzeń. Sądy autora stały się bardziej wyważone, a oceny bardziej wyrozumiałe.
Jednak upływ czasu nie pozacierał szczegółów. Autorowi "Znajomych twarzy" z powodzeniem udaje się przywołać klimat koszarowej egzystencji znanego z powieści "SPR" drugiego plutonu dziewięćdziesiątej dziewiątej kompanii SPR. Atmosfera szkółki w Kile wraca jako żywo w wielu miejscach nowej książki, w szczególności w rozdziałach poświęconych dziejom późniejszego okresu szkolenia, to jest w epizodach osadzonych już po przysiędze.
"Znajome twarze" doskonale uzupełniają zatem utwór "SPR", a po części także "Jednostkę liniową", choć co warte podkreślenia – są powieścią w pełni autonomiczną. Ich neutralna konstrukcja pozwoli nawet odbiorcy nieznającemu treści poprzednich części odczuć pełnię czytelniczej satysfakcji.

Fragment książki
(rozdział "Cyrk"):
https://issuu.com/memuar/docs/rafal_socha-znajome_twarze_fragment

Fragmenty audio
(rozdział "Zemsta szwejów"):
https://www.youtube.com/watch?v=cdWGCJ6u3Bw

(rozdział "Jak nie zostałem wartownikiem"):
https://www.youtube.com/watch?v=27Keb5HpSLI

Trzecia książka z cyklu "Szkoła Podchorążych Rezerwy" znacząco odbiega od dwu poprzednich. Nie koncentruje się wokół jednolitej osi fabularnej, utrzymana jest w luźniejszej konwencji narracyjnej, obejmuje dużo szerszy horyzont czasowy. W przeciwieństwie do wcześniejszych tomów, a w szczególności do utworu "SPR", spisana została po wielu latach od zobrazowanych wydarzeń....