Książkę Aleksandry Rumin („Zbrodnia i Karaś”) przeczytałam jednym tchem. I co ja mam teraz o niej napisać? Brak mi pomysłów na jakiś mądry wstęp, więc może zacznę tak niestandardowo od wyliczenia. Po pierwsze już dawno tak się nie ubawiłam podczas lektury! Po drugie te 288 stron to zdecydowanie za mało, dlaczego książka tak szybko się kończy? Po trzecie gratuluję udanego debiutu!

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Pewnego dnia dwie sprzątaczki znajdują w łazience ciało profesora Ernesta Karasia, którego nienawidzili zarówno studenci, jak i współpracownicy. Powiedzmy sobie wprost, prawdziwa kanalia z niego była! Jego śmierć jest jednak zagadką. Czy zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, czy może ktoś mu pomógł w odejściu z tego świata. Tylko kto? W momencie jego śmierci w budynku Wydziału Nauk Humanistycznych i Społecznych przebywało tylko dziesięć osób. A cóż to za świetna mieszanka charakterów i osobistości. Jest tu i podstarzała sprzątaczka Jadwiga i jej młodsza pomocnica Aniela, która marzy o zostaniu pisarką. Emerytowany emeryt Stach, który dorabia sobie dzierganiem czapek i szalików, piękny Michał, za którym wzdychają wszystkie kobiety. Mamy tu też rozpuszczonego syna wicepremiera, neonazistowskiego bojówkarza, byłą gwiazdę pisemka dla panów, naukowca, który ciągle prowadzi jakieś badania. Nie możemy też zapomnieć o dziekanie, który ma za sobą kryminalną przeszłość i o kloszardzie. Oprócz całej dziesiątki jest jeszcze maskotka całej szkoły – rozleniwiony kot Stefan, który także miał powód, by Karasia się pozbyć. Dla uczelni byłoby lepiej, gdyby doszło do nieszczęśliwego wypadku, skandal mógłby zniszczyć i tak nie najlepszą opinię. Co wykaże śledztwo?

Dziesięć osób plus kot i jeden nieboszczyk. Jak do tego doszło — nie wiem  Nie wierzyłam w nieszczęśliwy wypadek i miałam nie lada zagadkę, by wskazać, która z przedstawionych mi bohaterów mogły dopuścić się takiego czynu. Wiedziałam tylko jedno, że profesor Karaś każdej z osób zalazł za skórę, każdy miał do niego urazę i miał bardzo dobry motyw, by zabić. Nie było łatwo i zakończenie naprawdę okazało się zaskakujące!
Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza część rozgrywa się w 2006 roku, kiedy to właśnie dochodzi do morderstwa. W tej części zostaną przedstawione historie naszych podejrzanych. Druga część to przeskok do 2018 roku i występują w niej też nasze postaci, ale jakże odmienione! Można powiedzieć, że śmierć Karasia zmieniła ich życie na lepsze. Tytuł w oczywisty sposób nawiązuje do „Zbrodni i kary” Dostojewskiego. Od zabójstwa wszystko się tu zaczyna, lecz rozważania nad tym czynem są już zupełnie inne. Nie ma znajdziemy tu skruchy i rozważań na temat dobra i zła. Śmierć Karasia zmieniła życie wszystkich bohaterów, a skoro uznano, że był to nieszczęśliwy wypadek, to po co wracać do przeszłości.

Pierwszy raz uśmiech na mojej twarzy zagościł, gdy tylko przeczytałam pierwszą stronę książki. Nie chciałam jednak zapeszać, że książka mi się w połowie „zepsuje”, choć miałam ogromną nadzieję na to, żeby ten uśmiech mi nie schodził aż do samego końca. Jakaż to ulga, że tak właśnie było! Najpierw było delikatne parskanie, a w pewnym momencie już nie wytrzymałam i po prostu wybuchłam śmiechem. Jest tu taki rodzaj humoru, pełen ironii i stary na to, co dzieje się także poza murami uczelni, który ja uwielbiam. Jakież to wszystko prawdziwe! To najlepsza parodia kryminału, którą kiedykolwiek przeczytałam. Autorka w świetnym i pełnym humoru stylu ośmiesza nie tylko kadrę akademicką, ale porusza tematy związane z polityką, religią, mediami społecznościowymi czy zakłamanymi relacjami rodzinnymi.

Podsumowując: książka Aleksandry Rumin to istny majstersztyk. Bardzo udane połączenie kryminału z elementami obyczajówki i romansu. Przygotujcie się także na elementy mistyczne! Pełna humoru i ironii będzie idealną propozycją dla każdego.

Książkę Aleksandry Rumin („Zbrodnia i Karaś”) przeczytałam jednym tchem. I co ja mam teraz o niej napisać? Brak mi pomysłów na jakiś mądry wstęp, więc może zacznę tak niestandardowo od wyliczenia. Po pierwsze już dawno tak się nie ubawiłam podczas lektury! Po drugie te 288 stron to zdecydowanie za mało, dlaczego książka tak szybko się kończy? Po trzecie gratuluję udanego...