Ostatnia część "Cukierni pod Amorem" podobała mi się najbardziej spośród całej serii.
W poprzednich częściach przyjemniej czytało mi się o wydarzeniach z roku 1995. Jednak tym razem cała książka mnie wciągnęła i nie potrafiłabym wybrać, które fragmenty są lepsze. II Wojna Światowa - wstrząsająca i przerażająca, rzeczywistość PRL, którą tak uwielbiam w książkach i wspomnienia bohaterów. Wszystko to zapewniło niesamowity klimat.
Autorka stworzyła wiele postaci i wiele historii, każde tak samo wciągające i poruszające. Styl Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk jest dość lekki i przyjemny w odbiorze. Chociaż uważam wiele fragmentów było przesadnie rozciągniętych i niepotrzebnie wydłużonych.
Ponad to czuję się trochę rozczarowana tajemnicą pierścienia. Sądziłam, że w tej części będzie się ona przewijać we wspomnieniach, że więcej będzie poszukiwać informacji na ten temat. A tak naprawdę miałam wrażenie, że autorka potraktowała ten temat po macoszemu, tak jakby był mało istotny.

Trochę mi smutno, że nie ma dalszej części, która opisywałaby obszerniej losy bohaterów po II Wojnie Światowej. Chętnie poczytałabym ponownie o Cukierni pod Amorem i jej właścicielach.

Ostatnia część "Cukierni pod Amorem" podobała mi się najbardziej spośród całej serii.
W poprzednich częściach przyjemniej czytało mi się o wydarzeniach z roku 1995. Jednak tym razem cała książka mnie wciągnęła i nie potrafiłabym wybrać, które fragmenty są lepsze. II Wojna Światowa - wstrząsająca i przerażająca, rzeczywistość PRL, którą tak uwielbiam w książkach i...