Zdecydowanie zbyt krótka książeczka, w której Międzyrzecki żegna się z przyjaciółmi i rozlicza z postawą środowiska literackiego w czasach PRL. Rozliczenie jest siłą rzeczy pobieżne i fragmentaryczne. Dodatkowo tylko część osób występuje tu pod nazwiskami, innym przydano jedynie imiona bądź pseudonimy, co domagałoby się indeksu lub wyjaśniającego posłowia, a najlepiej obu.
A jednak nawet ten napisany w 1986, a opublikowany w 1992 roku szkic dowodzi, że Międzyrzecki jest artystą słowa. Zaś wybrzmiewający na koniec refren „Telefonuje X. Umarł Y.” każe się zadumać nad losem tych straconych pokoleń i dojść do konkluzji, że gdyby nie powojenne losy Polski, mielibyśmy może więcej szczęśliwych literatów i mniej dobrej literatury.

Zdecydowanie zbyt krótka książeczka, w której Międzyrzecki żegna się z przyjaciółmi i rozlicza z postawą środowiska literackiego w czasach PRL. Rozliczenie jest siłą rzeczy pobieżne i fragmentaryczne. Dodatkowo tylko część osób występuje tu pod nazwiskami, innym przydano jedynie imiona bądź pseudonimy, co domagałoby się indeksu lub wyjaśniającego posłowia, a najlepiej...