Jest niewiele książek tego typu mogących wywołać tak wiele refleksji na tak niewielu stronach. Przypominając sobie drogę jaką podróżowałem z Coehlowskim Pielgrzymem miałem przypuszczenie, że już nie nadarzy się okazja na wędrówkę do środka serca, do jądra duszy. O ile przy poprzedniej pozycji mam na myśli książkę Pielgrzym, dotarłem jeno do przedsionka lewej komory. Nie myślcie, że mam lewicowe poglądy.
Dla mnie lewa strona serca jest tą słabsza. Mniej znacząca, gdzie nic się nie dzieje. Prądy krwiobiegu poniosły mnie znacznie dalej przepływając przez lewy przedsionek, potem komorę, prawy przedsionek i jej komorę. Dobrnąłem w w swej tułaczce do krainy równie niezwykłej, co codziennej. Otóż otworzyłem oczy i ukazał się mi mój pokój, moje meblem, tyle, że to już nie miało dla mnie takiego znaczenia. Odbywając podróż w głąb siebie "Wokini- z języka Siuksów Lakota znaczy nowe życie" dało mi nową perspektywę na to co dzieje się wokół mnie. Nie ma już moje, ale co mogę ofiarować wam.
Czas, chwile, minuty, lata, eony milionów chwil w czasoprzestrzeni. Ta powieść zanurza całego w odczuwaniu doczesności jako jedynej w swoim rodzaju. Nie powtórzy się, nie przeżyjecie jej o ile nie zdobędziecie się odwagę otwarcia książki..Śmiało sięgnijcie po dojrzały kasztanowy "owoc" i wydobądźcie z siebie kiełek, pnączątko nowego jutra, "lepszej wersji was samych". Nic nie tracicie, a ile możecie zyskać. Tego się nawet nie da przełożyć. To się wręcz czuje...już powietrze drga od myśli, jak bardzo odmieni się wasze ja i konkretne ego.

Jest niewiele książek tego typu mogących wywołać tak wiele refleksji na tak niewielu stronach. Przypominając sobie drogę jaką podróżowałem z Coehlowskim Pielgrzymem miałem przypuszczenie, że już nie nadarzy się okazja na wędrówkę do środka serca, do jądra duszy. O ile przy poprzedniej pozycji mam na myśli książkę Pielgrzym, dotarłem jeno do przedsionka lewej komory. Nie...