Świat przedstawiony powieści to ziemia pozostawiona na łasce aniołów, które gdy Bóg odszedł, usiłują utrzymać śmiertelników w ryzach. A kim jest tytułowy Kłamca? To nordycki bóg, Loki. Przystał do skrzydlatych po tym, Walhalla została zniszczona. W trzecim tomie nadal wspierany jest przez doborowe towarzystwo pluszowego misia, o wcale niemałym rozumku oraz dwóch panów: Eliota Rosa oraz Bartolomew Andrew Chusa. Dla wielbicieli akronimów rozszyfrowanie ich prawdziwych imion nie będzie trudne. Książka zachowuje strukturę poprzedniego tomu, to znaczy luźno powiązane ze sobą opowiadania, a mimo to przykuwa uwagę czytelnika i zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Dlaczego tak się dzieje? Niebagatelne znaczenie ma osobowość głównego bohatera, takiego macho z miękkim sercem, zbira z zasadami. Jaki jest Loki. Oto taki delikatny szkic sytuacyjny: „- Założę się, że jest wypity, - stwierdził Kłamca, mrugając porozumiewawczo do boga wina i opojów. Mężczyzna runął prosto pod nogi policjanta. - Co on do kościoła nie chodzi? Nie wie, że Bóg może być w każdym?”
Natomiast poczucie humoru autora najlepiej zilustruje przykład: „Był chudym, wysuszonym mężczyzną o uśmiechu jak z butelek denaturatu, a skórę na twarzy miał tak naciągniętą, że zdawała się trzeszczeć z każdym grymasem”. W tym tomie dowiecie się dlaczego Lokiemu nie jest łatwo pójść na urlop oraz dlaczego elfy kradną dzieci. Zapraszam do lektury.

Świat przedstawiony powieści to ziemia pozostawiona na łasce aniołów, które gdy Bóg odszedł, usiłują utrzymać śmiertelników w ryzach. A kim jest tytułowy Kłamca? To nordycki bóg, Loki. Przystał do skrzydlatych po tym, Walhalla została zniszczona. W trzecim tomie nadal wspierany jest przez doborowe towarzystwo pluszowego misia, o wcale niemałym rozumku oraz dwóch panów:...