(recenzja ukazała się pierwotnie na szortal.com)

Koniec świata? Dajcie żyć…

Hubert Przybylski

Po zeszłorocznej wpadce z „Różańcem”* Rafał Kosik postanowił wrócić do tego, co wychodzi mu najlepiej – fantastyki młodzieżowej. Niedawno ukazał się najnowsza, piętnasta już część jego sztandarowej sagi, „Felix, Net i Nika oraz Koniec Świata Jaki Znamy”. Czy autorowi udało się utrzymać poziom wcześniejszych tomów?

Za króciutką chwilkę zaprawdę Wam to powiem, ale najsampierw małe wprowadzenie do treści. Niezwykle upalnego 1 września trójka naszych przyjaciół z mniejszymi lub większymi przygodami dociera na otwarcie roku szkolnego, a tam wydarza się prawdziwe trzęsienie ziemi – reorganizacja szkolnictwa, i to prywatnego. Nowy dyrektor, nowe twarze w klasach, nowe zasady, nowe prawie wszystko. Kłopoty zwalają się na naszą paczkę (znaczy na jednych mocniej niż na drugich czy trzecich), do tego dochodzą problemy rodzinne i nie ma się co dziwić, że przyjaciele nie zauważają nadciągającej prawdziwej, globalnej katastrofy. A kiedy świat wokół zaczyna się walić, odcięci od bliskich muszą dać sobie radę w ogarniętym chaosem i bezprawiem kraju***.

Od razu zaznaczam, że to jest najbardziej „dorosły” z wszystkich tomów serii. Pojawia się przemoc, wspomniane problemy rodzinne, zwykłe, codzienne ludzkie draństwo, bohaterów coraz mocniej zaczynają dotykać problemy starszych. Trzeba jednak przyznać, że autor nie przekracza cienkiej czerwonej linii i, na ten przykład, nie wpycha na siłę polityki do powieści. Mimo że miejscami widać, jak bardzo miał na to „poróżańcową” ochotę. Ale na szczęście potrafił się opamiętać i ustrzegł się tego błędu, tak jak przed nim ustrzegali się tego najwięksi „młodzieżowo-dziecięcy” pisarze – Astrid Lindgren, Karol May, czy z naszego podwórka Alfred Szklarski i Edmund Niziurski. W każdym**** razie po całej sadze widać, że jest pisana pod konkretnego czytelnika i że wraz z jego dojrzewaniem dojrzewają też i książki. Podobnie miała się sprawa ze Światem Dysku sir Terry’ego Pratchetta, pisanym początkowo dla jego córki.

Fabularnie? Do tej pory z całego cyklu za najlepszy uznaję „Sekret Czerwonej Hańczy”, ale „Koniec Świata…” jest niemal równie dobry. Zawsze kiepsko trawiłem paranormalne wątki pojawiające się w FNiN. Uważałem je za zbyt naciągane*****, ale może dlatego, że bardzo trudno jest napisać naprawdę dobrą i składną fabułę, która rozgrywa się w rządzącym się własnymi prawami (najczęściej na zasadzie „bo tak”) onirycznym świecie. „Pałac Snów” czy „Trzecia Kuzynka” były dla mnie pod tym względem przegięte. Na szczęście „Koniec Świata…” to pełnoprawny przygodowy technothriller z jedynie bardzo malutkimi paranormalnymi wstawkami. Wszystko jest logiczne, spójne, głowa po lekturze nie boli i nie strach po ciemku do ubikacji chodzić.

Poza tym „piętnastka” oferuje nam wszystko to, co do tej pory otrzymywaliśmy przy lekturze poprzednich tomów cyklu. Jest bardzo dużo trzymającej w napięciu akcji******, ale ją i momenty poważniejsze łagodzi typowy dla serii humor. Dużo humoru. I jeszcze więcej humoru*******. No i jak zawsze, dobro zwycięża. Miłośnicy FNiN na pewno się nie zawiodą.

Moja ocena? 9,5/10. Świetnie i, co najważniejsze, inteligentnie się bawiłem przy lekturze „Końca Świata…”. To arcyciekawa, zabawna i mądra książka, nie tylko dla nastolatka, którego może dzięki niej uda się odciągnąć choć na chwilę od wgapiania się w komórkę, ale i dla rodzica tegoż, żeby mógł zrozumieć problemy współczesnej młodzieży********. Zbliżają się święta, więc z czystym sercem mogę Wam polecić tę książkę na prezent. A jeśli przeczytacie tę recenzję już po świętach, to i tak ją kupcie/wypożyczcie i przeczytajcie. Bo naprawdę warto.

P.S. Czy Was też Net zaczyna coraz bardziej wkurzać? Mam wrażenie, że przydałoby mu się, gdyby tak go życie ździebko kopło było w zadziszcze.


* Wpadce, bo choć książka była dobra, to daleko jej do poziomu, jaki autor prezentuje w serii FNiN. Ale to chyba problem wszystkich „powieści dla dorosłych” Kosika. Są ponure, wręcz posępne, a na koniec wszyscy ich bohaterowie giną, a jeśli nawet nie, to muszą chodzić w za ciasnych bucikach**.

** Z drugiej strony wciąż możemy jedynie się zastanawiać, jak dobra byłaby powieść na podstawie jego przygodowego opowiadania „Miasto ponad i pod”. Tekst był dla mnie jednym z najlepszych z antologii „Herosi” i nic a nic nie odstawał poziomem od FNiN.

*** Normalny zdrowy argagamedon.

**** … … bądź …

***** No bo jak niby można bez odkurzacza pokonać ducha?

****** Nawet takiego starego szortalowego emeryta jak ja.

******* A może tu leży pchlarz zakopany „dorosłych” powieści Kosika, że są zbyt nadęte i kompletnie brakuje w nich humoru?

******** I nie, nie chodzi tu o takie problemy, jak to, że wszyscy koledzy z klasy mają nowsze jaj-fony, czy że ktoś komuś na fejs-zbuku lajka nie dał.

(recenzja ukazała się pierwotnie na szortal.com)

Koniec świata? Dajcie żyć…

Hubert Przybylski

Po zeszłorocznej wpadce z „Różańcem”* Rafał Kosik postanowił wrócić do tego, co wychodzi mu najlepiej – fantastyki młodzieżowej. Niedawno ukazał się najnowsza, piętnasta już część jego sztandarowej sagi, „Felix, Net i Nika oraz Koniec Świata Jaki Znamy”. Czy autorowi udało się...