Taki już nędzny los maturzysty, że zamiast czytać epickie historie ze smokami, to dowiaduje się, że Konopnicka prawdopodobnie była biseksualna, a Słowacki dostał po tyłku w bitwie na rymowanki z Mickiewiczem.

“Wykłady Profesora Niczego” to książka znanego większości uczniom Mietczyńskiego - youtubera, który w nietypowy sposób streścił wiele lektur szkolnych. W książce tej autor skupia się na najlepszym przyjacielu każdego humanisty - epokach literackich. Plus dodaje streszczenia paru książek, po jednej na każdą epokę.

Czyta się bardzo szybko i sprawnie, a sposób podawania wiedzy jest na tyle zabawny i prosty, że z zaciekawieniem i przyjemnością przewraca się kolejne strony. Nie jest to jednak wiedza, z którą można zdać test na sto procent, ale raczej pomaga utrwalić część znanych już faktów. Zaś w biografiach można wyszukać ciekawe konteksty do egzaminu.

Z chęcią przeczytałabym podobną książkę napisaną przez Mietczyńskiego w tym samym stylu. Może bardziej skupiającą się na biografiach pisarzy?

Taki już nędzny los maturzysty, że zamiast czytać epickie historie ze smokami, to dowiaduje się, że Konopnicka prawdopodobnie była biseksualna, a Słowacki dostał po tyłku w bitwie na rymowanki z Mickiewiczem.

“Wykłady Profesora Niczego” to książka znanego większości uczniom Mietczyńskiego - youtubera, który w nietypowy sposób streścił wiele lektur szkolnych. W książce tej...

Kiedy Mieciu, jak go przyjaźnie nazywam, przedstawia „Big Love”, „Balangę”, „Ciacho”, „Serce Gór” czy „Labirynt Świadomości” nie ma sobie równych (choć chwilami mógłby używać mniej prostackich wyrażeń, bowiem to, co omawia i tak jest dostatecznie porąbane). Jednak książka przypomina raczej „Historię bez cenzury” Drewniaka, zarówno pod względem słownictwa („W mitologii, podobnie jak w Biblii, cała historia zaczyna się od teorii na temat powstania świata. Otwiera ją popularne zdanie: "Na początku był Chaos" i jest solidnie posrana.”),porównań („Podobnie jak w przypadku X-Men, nie każdy mitologiczny bohater miał na pierwszy rzut oka imponującą moc”) jak i wiedzy („Posejdon ten od mokrej roboty”, zabawna gra słów swoją drogą, czy „Orfeusz ... pewnego razu został rozszarpany przez jakieś wstrętne potwory” miały to być menady). Już po paru stronach widać: strata czasu.
Jak widzę, część z Was podobnie to odbiera.
Pani Akne
„Jestem zdania, żeby Mietek pozostał przy formie mówionej, a nie pisanej. Gdy zobaczyć to na papierze, to często nie jest tak zabawnie, a wręcz infantylnie. Przebija się słowotok, żeby pozapełniać strony tak, aby powstała książka ;)”
Anna
„Wszędobylskie wulgaryzmy i wyrazy potoczne przyciągają uwagę, ale szybko zaczynają męczyć.”
Kuba
„Książka to zabawne ale raczej słabe streszczenia znanych lektur szkolnych. Nic odkrywczego, nic nazbyt ciekawego, pomimo mojej sympatii do filmików Miecia. Lepiej niech nagrywa dalej te filmiki, bo wychodzi to o wiele lepiej.”
Monka
„Taka ilość kolokwializmów i wulgaryzmów w zestawieniu z literaturą piękną jakoś jednak razi. Może nie potrafię docenić tego przekazu, ponieważ nie jestem zbuntowanym nastolatkiem. Jednak gdybym nawet chciała dotrzeć do młodzieży licealnej i np. zacytować takie nietypowe streszczenie jakiejś lektury chyba zapadłabym się pod ziemię. Jest ono mimo wszystko zbyt luzackie i infantylne. Nie ma w nim również niczego szalonego i odkrywczego.”
terryfloyd
„Choć pałam do Miecia wielką sympatią, to muszę stwierdzić, że ta książka to pomyłka.”
_Chimena_
„Moje 4 gwiazdki wynikają bardziej z czystej sympatii do Miecia Mietczyńskiego, niż do realnych odczuć względem tej książki. Zawsze wolałam programy "Masochisty" poświęcone recenzji słabych polskich filmów od cyklu "Streszczenia lektur".”
TytkaNaKsiazki
„Książka nie jest najwyższych lotów, wulgarny język w książce bardziej uwiera niż umiejętnie użyte niecenzuralne słowo w wypowiedzi. ”
Czytelniczka
„Ta książka na pewno nie jest dziełem sztuki. Może, rzeczywiście, autor musiał używać takiego języka, aby dotrzeć do tego grona młodzieży, do którego swoją pracę kieruje czyli do tych "łobuzów" i chuliganów, którzy nie przepadają za lekturami i uciekają się do streszczeń. Ja należę jednak do innego typu ludzi, więc mnie osobiście bardzo raziły liczne wulgaryzmy”
bartos
„Niestety zawiodłem się. Dowcip który bawi w filmiku na youtube po prostu bez żadnych ceregieli przerzucony na papier już tak nie bawi.”

Kiedy Mieciu, jak go przyjaźnie nazywam, przedstawia „Big Love”, „Balangę”, „Ciacho”, „Serce Gór” czy „Labirynt Świadomości” nie ma sobie równych (choć chwilami mógłby używać mniej prostackich wyrażeń, bowiem to, co omawia i tak jest dostatecznie porąbane). Jednak książka przypomina raczej „Historię bez cenzury” Drewniaka, zarówno pod względem słownictwa („W mitologii,...

Książką zainteresowałem się głównie z powodu serii streszczeń mietczynskiego, które oglądałem i w sumie nadal oglądam przy okazji omawianych lektur w szkole.

Doceniam humor zawarty w tych streszczeniach, w samej książce był on może w niektórych momentach uwłaczający ale nie przeszkadzało to mi jakoś w czytaniu jej treści (porównania Sokratesa do Korwina oraz Schopenhauera do Kurta Cobaina, bezcenne). Całościowo moim zdaniem nie jest to zła pozycja, zagadnienia z rodzimego języka są przedstawione w przystępny i humorystyczny sposób. Tego oczekiwałem zakupując tą pozycję.

Książką zainteresowałem się głównie z powodu serii streszczeń mietczynskiego, które oglądałem i w sumie nadal oglądam przy okazji omawianych lektur w szkole.

Doceniam humor zawarty w tych streszczeniach, w samej książce był on może w niektórych momentach uwłaczający ale nie przeszkadzało to mi jakoś w czytaniu jej treści (porównania Sokratesa do Korwina oraz Schopenhauera...

Naprawdę fajny powrót do czasów, gdy kanał Mietczynskiego był na topie. Jeżeli ktoś lubi jego twórczość to ta pozycja będzie świetnym uzupełnieniem najważniejszych informacji odnośnie epok literackich. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, ale trzeba się nastawić na sporo przekleństw.

Naprawdę fajny powrót do czasów, gdy kanał Mietczynskiego był na topie. Jeżeli ktoś lubi jego twórczość to ta pozycja będzie świetnym uzupełnieniem najważniejszych informacji odnośnie epok literackich. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, ale trzeba się nastawić na sporo przekleństw.

Bardzo dobra książka, nie jest niepotrzebną "powtórką" z YT a bardziej uzupełnieniem. Jeśli ktoś nie fascynuje się historią literatury, i ma szczęście by kupić na allegro, to polecam książkę.

Bardzo dobra książka, nie jest niepotrzebną "powtórką" z YT a bardziej uzupełnieniem. Jeśli ktoś nie fascynuje się historią literatury, i ma szczęście by kupić na allegro, to polecam książkę.

Po książkę sięgnąłem zaciekawiony, jak wizerunek sceniczny i pewne specyficzne poczucie humoru, przekładają się na zdolności pisarskie. Nie zawiodłem się, to był ciekawy eksperyment.

Książka nie jest najwyższych lotów, wulgarny język w książce bardziej uwiera niż umiejętnie użyte niecenzuralne słowo w wypowiedzi. Mimo wszystko czytałem tę książkę z zaciekawieniem. Podoba mi się specyficzny wybór lektur, które zostały omówione. Widać, że autor miał pod tym względem pełną dowolność.

Najbardziej w książce denerwowały mnie pewne uproszczenia i hiperbole. Po lekturze Cierpień Młodego Wertera nie uważam, że główny bohater był zadufany w sobie i traktował Lotte protekcjonalnie. Wręcz przeciwnie, on się bał swojej miłości, uważał Lottę i jej narzeczonego za cudownych ludzi i nie chciał by cierpieli. Tylko miłość. i to do czego ona potrafi doprowadzić, bywa silniejsza. Może ten aspekt jeszcze przed autorem.

Kolejnym smaczkiem, który wychwyciłem był fakt, że autor nie wiedział, że nazwiska zasymilowanych Żydów w Polsce były nadawane bardzo często miejsca zamieszkania. Mając to na uwadze dość dziwnie się czyta rozważania Profesora Niczego na temat nazwiska Mendla Gdańskiego.

Chyba na zawsze utkwi mi w pamięci stwierdzenie z książki, że rozsądni ludzie w liceum muszą optymalizować co robią i jakie lektury czytają.

Czy książkę polecam? Nie wiem, podczas lektury można się uśmiechnąć i coś sobie z lektur przypomnieć, a to już duży plus. Spróbowałem czegoś nowego i nie żałuję.

Po książkę sięgnąłem zaciekawiony, jak wizerunek sceniczny i pewne specyficzne poczucie humoru, przekładają się na zdolności pisarskie. Nie zawiodłem się, to był ciekawy eksperyment.

Książka nie jest najwyższych lotów, wulgarny język w książce bardziej uwiera niż umiejętnie użyte niecenzuralne słowo w wypowiedzi. Mimo wszystko czytałem tę książkę z zaciekawieniem. Podoba...

Co jak co, dla kompletnego laika polonistycznego pozycja jest idealna. W dość przystępny i zrozumiały sposób autor przedstawia poszczególne epoki literackie i pokazuje, że mimo wszystko mogą być interesujące. Streszczenia kilku wybranych powieści dodaje smaczku, dzięki czemu być może czytelnik zechce sięgnąć po nie sam, albo, czego bardzo mocno życzę, przeczyta coś innego, żeby się przekonać, jakie jeszcze powalone pomysły przychodzą pisarzom z poprzednich epok do głowy. Serio, jestem na tak.

Co jak co, dla kompletnego laika polonistycznego pozycja jest idealna. W dość przystępny i zrozumiały sposób autor przedstawia poszczególne epoki literackie i pokazuje, że mimo wszystko mogą być interesujące. Streszczenia kilku wybranych powieści dodaje smaczku, dzięki czemu być może czytelnik zechce sięgnąć po nie sam, albo, czego bardzo mocno życzę, przeczyta coś innego,...

Książka jest naprawdę okey. Ale szczerze mówiąc, to tylko okey, nic więcej. Posiada całkiem sporo, przystępnie przekazanych informacji. Mimo wszystko spodziewałem się czegoś więcej, ale tutaj chyba moje wymagania były zbyt wielkie. Ostatecznie polecam zapoznać się z treścią, lecz trzeba być gotowym na typowy dla Miecia styl. Mimo wszystko, polecam.

Książka jest naprawdę okey. Ale szczerze mówiąc, to tylko okey, nic więcej. Posiada całkiem sporo, przystępnie przekazanych informacji. Mimo wszystko spodziewałem się czegoś więcej, ale tutaj chyba moje wymagania były zbyt wielkie. Ostatecznie polecam zapoznać się z treścią, lecz trzeba być gotowym na typowy dla Miecia styl. Mimo wszystko, polecam.

smeiszne

smeiszne

spoczko meciowe tresci

spoczko meciowe tresci