Mam problem z polskimi powieściami obyczajowymi. Wydaje mi się, że wielu czytelników boi się sięgać po polskich autorów właśnie zniechęconych obyczajówkami. Ja sama, chociaż uwielbiam książki choćby Moniki Szwai, później na wiele lat zniechęciłam się do podobnej literatury. Mam wrażenie, że nasze autorki, bo dotyczy to kobiet właśnie, mają problemy z tworzeniem dialogów i ograniczeniem się przy opisach tychże. Czemu więc zdecydowałam się sięgnąć po książkę Justyny Bednarek i Jagny Kaczanowskiej? Odpowiedź jest prosta i nieco zawstydzająca - przepiękna okładka.

Przerost formy nad treścią? Na szczęście nie!
Początek nie zwiastował nic dobrego. «Okruchy dobra» to siedem historii, które pod koniec łączą się w jedną i właśnie pierwsza z nich napawała mnie obawą, że znów trafiłam na przerost formy nad treścią. Miałam wrażenie, że autorki usilnie próbują stworzyć bajkowy klimat w stylu «Dziewczynki z zapałkami» i rzewną opowiastkę, która z czasem zacznie nas męczyć. Uff, jak dobrze, że moje obawy okazały się być niepotrzebne! Im dalej, im więcej postaci i ich historii poznawałam, tym bardziej zakochiwałam się w tej książce, tym bardziej po cichu przepraszałam autorki, że z góry postawiłam na nich niejako czarną kreskę.

Polskie książkowe To właśnie miłość
«Okruchy dobra» to taka polska książkowa wersja filmowego hitu «To właśnie miłość». Poznajemy różnych bohaterów dosłownie chwilę przed świętami, ale opowiedziana nam jest również historia ich życia, to, jak znaleźli się właśnie w tym miejscu. Ktoś jest po rozwodzie i spędzi święta samotnie, mamy staruszkę, która przeżyła życie w nieszczęśliwym małżeństwie, inna bohaterka choruje na raka, jeszcze inna nie ma za co kupić prezentu dla kilkuletniej córeczki, bo opuścił ją mąż. W pierwszej części, kiedy poznajemy losy bohaterów, dialogów tutaj jak na lekarstwo. Dopiero w drugiej, gdy te historie zaczynają się przeplatać i z czasem łączyć, a akcja przenosi się do książkowej teraźniejszości, tych dialogów jest więcej. A co najważniejsze, są one napisane tak, że czytelnika nie drażni ten styl.

Świąteczny must read
Zaczynając czytać polskie obyczajówki, na początku zawsze gdzieś tam z tyłu głowy czuję to uprzedzenie. W przypadku «Okruchów dobra» okazało się one zupełnie niepotrzebne. Świetnie czytało mi się tę książkę, język, którego się obawiałam, okazał się stać na bardzo dobrym poziomie. Dialogi są naturalne i wyważone, nie ma do nich kilometrowych opisów, jak gdyby czytelnik sam nie umiał wysnuć wniosków z rozmów postaci. Losy bohaterów wzruszają, a całość ma tak cudowny klimat, że to zdecydowanie idealna książka do czytania w czasie świąt czy chwilę przed nimi. Jak na razie to mój ulubieniec w tej kategorii i polecam go wam z ręką na sercu.

Mam problem z polskimi powieściami obyczajowymi. Wydaje mi się, że wielu czytelników boi się sięgać po polskich autorów właśnie zniechęconych obyczajówkami. Ja sama, chociaż uwielbiam książki choćby Moniki Szwai, później na wiele lat zniechęciłam się do podobnej literatury. Mam wrażenie, że nasze autorki, bo dotyczy to kobiet właśnie, mają problemy z tworzeniem dialogów i...