Powieść rozczarowuje, zwłaszcza w zestawieniu ze znakomitym "Epipcjaninem". Historia miłości w skazanym na zagładę Konstantynopolu była dla mnie niemal całkowicie nieangażująca. Owszem, atmosfera oblężonego miasta oddana jest z przytłaczającym realizmem, jednak ciężko mi było przejmować się losami głównych bohaterów, którzy wypadli tutaj raczej nieciekawie.

Problem stanowi tu głównie Johannes Angelos, którego - w przeciwieństwie do Sinuhe - poznajemy w dość późnym etapie życia, i jest to etap wyjątkowo niezajmujący. Miotają nim demony przeszłości a jego losy powinny - choć opowiedziane w tej formie nie są - być intrygujące, ale w miejscu i czasie, w którym go poznajemy, snuje się tylko - zasadniczo w nieznanym nam celu - pomiędzy murami miasta. Nawet w miłości, która jest jakoby rdzeniem tej historii, Angelos wykazuje się wyjątkowo mało gorliwy, co owocuje mało emocjonalnym odbiorze opowieści. Odrobinę lepiej wypada Anna, głównie dzięki znakomicie oddanemu, przekornemu charakterowi.

Najbardziej boli jednak fakt, że w formie słabego echa, Waltari powtarza tu motywy z "Egipcjanina", przy czym książka nie jest nawet w połowie tak zajmującą lekturą.

Na plus - sugestywne opisy oblężonego miasta, niezgorsze przedstawienie scen batalistycznych i zdecydowanie lepiej wypadający od głównych postaci, bohaterowie drugoplanowi (genueńczyk Giustiniani).

Niestety, jako całość, raczej łyżka dziegciu, po - napiszę to ponownie - rewelacyjnym "Egipcjaninie Sinuhe".

Powieść rozczarowuje, zwłaszcza w zestawieniu ze znakomitym "Epipcjaninem". Historia miłości w skazanym na zagładę Konstantynopolu była dla mnie niemal całkowicie nieangażująca. Owszem, atmosfera oblężonego miasta oddana jest z przytłaczającym realizmem, jednak ciężko mi było przejmować się losami głównych bohaterów, którzy wypadli tutaj raczej nieciekawie.

Problem...