Autora nie muszę przedstawiać, pani Oriana to postać na tyle znana i w swoim dziennikarskim fachu poważana, że samo nazwisko Fallaci stanowi markę samą w sobie. Kolejny raz sięgam po owoc Jej wieloletniej pracy dziennikarskiej, tym razem wracamy do wyjątkowego w historii współczesnej rocznika - 1968. Czas niespokojny, pełen przemocy, zmian, mniej lub bardziej szytych grubymi nićmi rewolucji(nie wspomnę o francuskich wybrykach młodzieży znudzonej dobrym życiem w kontrze do krwawych uniesień czeskich brutalnie stłumionych czy południowoamerykańskich strajkach studentów...). To środek wietnamskiej pomyłki jaką była tocząca się wojna pomiędzy potęgami dążącymi do kolejnego podziału tortu wpływów. Jest też trochę o sławie, nieco o amerykańskim śnie o wolności jednostki i zdobywaniu kosmosu. Rok 1968 sam w sobie nie miał sobie równych. Jeśli nie pamiętamy, to warto poczytać, jeśli wiemy to warto zdobyć przez czytanie szerszą perspektywę w spojrzeniu. To wszystko daje książka Fallaci, którą z niezwykłą przyjemnością i satysfakcją przeczytania gorąco polecam.
Kawał historii, krwistej i doprawionej dużą dozą goryczy, bo przecież nie trzeba być Orianą by gorzko zapłakać nad zanikającym od dziesięcioleci mitem dobrego człowieka. Mało nadziei nam to daje i przynosi tylko potwierdzenie oczekiwania najgorszego.
Lektura obowiązkowa, wstyd że trzeba przypominać, dla dziennikarzy którzy jakoś nie zachwycają i dla tych którzy zachwycić się tymi dziennikarzami współczesnymi nie potrafią(w tym dla mnie).

Autora nie muszę przedstawiać, pani Oriana to postać na tyle znana i w swoim dziennikarskim fachu poważana, że samo nazwisko Fallaci stanowi markę samą w sobie. Kolejny raz sięgam po owoc Jej wieloletniej pracy dziennikarskiej, tym razem wracamy do wyjątkowego w historii współczesnej rocznika - 1968. Czas niespokojny, pełen przemocy, zmian, mniej lub bardziej szytych...