Ewa Wanat

Nie wiem jak zacząć, aby było delikatnie a zarazem w punkt. Otóż gatunek reporterski jest mi bardzo bliski i bardzo go cenię. Sięgam po książki z tego gatunku tak często, że na drugie imię mogłabym mieć reporterka słowa pisanego. Sięgam po niego, bo cenię sobie bardzo otwartą głowę i spojrzenie na świat oczami innych ludzi. Wiele tych przygód otwiera mnie na rozumienie i jeszcze większe niezrozumienie otaczającego mnie świata i to w nich zawsze jest piękne. Ale ich piękno traci blask, gdy reportaże nie są równoważone, gdy płacze jednej strony są tak silne że czytający nie będący świadkiem tych sytuacji zaczyna odczuwać dyskomfort i niesmak. Pierwszy raz czułam odrazę do książki, nie znoszę jak ludzie marudzą i biadolą nad sobą w moim otoczeniu, a w książkach mnie to odrzuca. Autorka niestety wpadła w ramiona płaczków i zmęczonych ludzi, przez co im bliżej końca książki tym gorzej się tego słuchało. Bycie Niemcami to bardzo ciężka sprawa, bo każdy chce być jak oni, a zarazem każdy chce ich zranić. Biedaczyska takie że mam ochotę porównać ich do innych krajów w których również płukanie mózgów występuję, ale dyplomatycznie to przemilczę.