The place was dark and dusty and half lost
In tangles of old alleys near the quays,
Recking strange things brought in from the seas,
And with queer curls of fog that west winds tossed,...

a po polsku:

To mroczne miejsce, kurzem zasnute skłębiałym,
Znalazłem w gąszczu ulic dławiących nabrzeże,
Gdzie cuchły z mórz zwleczone stworzenia nieświeże,
Wśród mgły, którą żywioły zachodnie przywiały.

Tak się zaczyna 1. Księga poematu "Grzyby z Yuggoth" otwierająca dwujęzyczny zbiór poetyckich prób kultowego w pewnych kręgach pisarza H.P. Lovecrafta, znanego z niesamowitych opowieści. Co uderza w tej pięknie wydanej książce z ciekawymi ilustracjami Krzysztofa Wrońskiego, umieszczonymi po każdym dłuższym wierszu, jaki był dla nich inspiracją, że forma tu zdecydowanie góruje nad treścią. Autor pisał je na początku wieku XX - od roku 1916 do 1934, ale gdyby czytelnik tego nie wiedział, lokowałby czas ich powstania o sto lat wcześniej, w okresie romantyzmu i dobie powstania powieści gotyckiej. Wrażenie to podkreśla jeszcze język tłumaczenia: jest genialny, ale szyk zdań, ilość starych słów, ich form i neologizmów, użytych tylko po to, by utrzymać rytm i metrum, jest taka, że trudno nie odwoływać się do czasów Mickiewicza... Po polsku brzmi ta poezja bardzo niewspółcześnie. Może niekiedy autor zresztą tego chciał - są wiersze, w których specjalnie używał dziwnych słów (kakodemony), żeby zrobić na czytelniku wrażenie, że ma do czynienia z elitarną literaturą (na mnie nie robi to takiego wrażenia). Autor albo również chciał być poetą, jak jego mistrz Poe, albo używał tych wierszy jako wprawek, ćwiczeń językowych. Za formę można by go podziwiać, że tak świetnie mieści się w klasycznych ramach wersyfikacyjnych, ale pisze kompletnie o niczym. Są to wiersze o nastrojach, nieokreślonych obawach, pełne lęków przed tajemnicami natury i przeszłości, a zarazem ukazuje się tu twarz mizantropa - są wręcz przepełnione odrazą do ludzi. Bardzo narcystyczne i artystowskie (a może to miało być zabawne?) wydało mi się ponadto, że autor publikował niektóre z tych wierszy w prasie pod pseudonimami, a później sam, jako krytyk, je krytykował. No więc te wszystkie zabiegi wydają mi się egotyczne, płytkie i małoduszne. Ksiażka podzielona jest na 3 części: Grzyby z Yugoth i inne (poematy - można by powiedzieć), pozostałe wiersze (krótsze, ale w tym samym nastroju) i wiersze okazjonalne: dytyramby, panegiryki i treny. Zabawne, że najciekawszym i zarazem jedynym wesołym wierszem w tym zbiorze jest tren: "Wiersz na śmierć krytyka poezji". Może dlatego, że poświęcił go prawdopodobnie sobie.
Mimo, iż doskonale rymowane, poezje te sam autor uważał za prozę wierszem (sic!), z czym trudno się nie zgodzić. Wiele z nich zostało rozwiniętych później przez niego w opowiadania.

O ile w języku angielskim Lovecraft stara się pisać prostym językiem (podkreśla to w cytowanych w przypisach listach), po polsku brzmi zawile. Ponieważ brak w tej poezji treści, tłumacz słusznie chyba skupił się na formie. Pan Mateusz Kopacz, autor tłumaczenia, dokonał wielkiej, genialnej wręcz pracy - powinien tłumaczyć dawną poezję, ale szkoda jego wysiłku dla takiego autora, dla takich wierszy.

The place was dark and dusty and half lost
In tangles of old alleys near the quays,
Recking strange things brought in from the seas,
And with queer curls of fog that west winds tossed,...

a po polsku:

To mroczne miejsce, kurzem zasnute skłębiałym,
Znalazłem w gąszczu ulic dławiących nabrzeże,
Gdzie cuchły z mórz zwleczone stworzenia nieświeże,
Wśród mgły, którą żywioły...