Z nastaniem afrykańskich upałów czas na afrykańskie teksty (przynajmniej w części polskiej). Ale zanim o szczegółach, pozwolę sobie na osobistą dygresję. Jako jeden z najwierniejszych czytelników „Fantastyki" i „Nowej Fantastyki” przypominam sobie czasy, gdy fajne było jedno, może dwa opowiadania w numerze. Teraz dobrych i bardzo dobrych jest większość, średnie przemykają od czasu do czasu, a ewidentnych wtop – ze świecą szukać (choć bywały). Brawo Redakcja!
No to teraz – do treści czerwcowego numeru!
„Baobab” Barbary Szeląg – kolonializm ze szczyptą magii. Mocne nawiązania do sposobu podboju Czernego Lądu przez Europejczyków. Równie dobrze za tło mógłby służyć Dahomej czy Senegal. Urokliwe i wciągające!
„Korespondent” Igora Myszkiewicza – tu oklepana opowieść o Henrym Mortonie Stanleyu i jego poszukiwaniach zaginionego dra Livingstone’a podana w niebanalny sposób. A w tle – znowu pretensje (słuszne) do zaborczych białych. Trochę może tego horroru mało, jeno sygnalizowany, ale może to i dobrze? Bo jest klimat zagrożenia. I starczy! Czyta się!
„Opowiadacz” Tadeusza Michrowskiego – niezłe, ale to opowiadanie najmniej do mnie przemówiło z całego numeru. Koniec świata w realiach afrykańskich, cywilizacja białego człowieka odchodzi w przeszłość, a świat dalej jest… paskudny. Trochę (jak dla mnie), za mało odpowiedzi. Ale i tak - to jest całkiem niezłe opowiadanie.
Kończymy z Afryką, bo w części zagranicznej <fanfary> Watts i „ZeroSi”. I jak to u niego, nawał faktów, szczegółów, teorii kazałby przeczytać opowiadanie jeszcze ze dwa razy, bo na pewno coś umyka. Ale że czasu brak, to – klasa! Świat zatomizowany, po „przejściach”, w stanie ciągłej walki, a w tle – żołnierze (a może raczej hm, automaty?) przyszłości, których sposób szkolenia i walki jest wyjątkowo niecodzienny. I twardo naukowo uzasadniony. Tylko Watts potrafi wlać naukowy sens w pojęcia zombie czy wampira (to w „Echopraksji”). A w tle – globalne zagrożenie. A może szansa dla ludzkości? W każdym razie – majstersztyk.
Na tle Wattsa „Szczur” Mazarkisa Williamsa (czy Mazarkis Williams? Bo skoro to dwoje autorów, to pseudonim jest męski czy żeński?) już takiego wrażenia nie robi. Stawia ciekawe pytanie o cenę magii, ale opko ciutkę jest przegadane. Acz czyta się bez bólu.
A co w publicystyce? Jakoś nic się nie wybija nad poziom. Czyli – wysoka „średniawka”. Ze wskazaniem na Vargasa – człek nagle konstatuje, ile to „baba” ma znaczeń. Za to fajne obrazki Różalskiego (a do tekstu Parowskiego nie można było wrzucić ze dwóch kolorowych Beksińskich? Choćby ze starych galerii „F”owych?).
Felietonowo – Watts znowu straszy, a Kosik z Kołodziejczakiem prawią ciekawe rzeczy.

Z nastaniem afrykańskich upałów czas na afrykańskie teksty (przynajmniej w części polskiej). Ale zanim o szczegółach, pozwolę sobie na osobistą dygresję. Jako jeden z najwierniejszych czytelników „Fantastyki" i „Nowej Fantastyki” przypominam sobie czasy, gdy fajne było jedno, może dwa opowiadania w numerze. Teraz dobrych i bardzo dobrych jest większość, średnie przemykają...