Książka zawiera 276 stron tekstu. Do około 200 strony jedyne uczucie, jakie odbierałem to uczucie oparów absurdu, dzięki któremu książkę czytało mi się jak jakąś niechcianą lekturę szkolną.
Oto Tatuś Muminka, nieszczęśliwy, że w Dolinie wszystko układa się jak w sielance i że nie ma dla niego żadnych wyzwań funduje rodzinie katorżniczą wyprawę na morze, gdzie wszystko idzie jak tylko się da najgorzej. To jakby manifest autorki odnośnie roli mężczyzn w życiu: wielkie niedojrzałe dzieci, a przez ich zachcianki kobieta musi wykonywać dodatkową robotę i niech się czasem nie odważy narzekać.
Mankamentem tej części jest również mocne zredukowanie liczby występujących postaci. Z opisywanego dotąd z rozmachem kompletnego świata Muminków robi się coś bardzo okrojonego.
Końcowe strony wprowadzają w końcu akcję, ciekawe perypetie z Buką, latarnikiem z samotnej wyspy i wreszcie z samą wyspą, która okazała się nie całkiem zwyczajną martwą, skalną wyspą.
Mam jednak nadzieję, że kolejne tomy zabiorą mnie z powrotem na wybrzeże.

Książka zawiera 276 stron tekstu. Do około 200 strony jedyne uczucie, jakie odbierałem to uczucie oparów absurdu, dzięki któremu książkę czytało mi się jak jakąś niechcianą lekturę szkolną.
Oto Tatuś Muminka, nieszczęśliwy, że w Dolinie wszystko układa się jak w sielance i że nie ma dla niego żadnych wyzwań funduje rodzinie katorżniczą wyprawę na morze, gdzie wszystko idzie...