Mówiąc o tej powieści, trzeba zacząć od tego, że koty nami rządzą i zapewne mogłyby też rządzić światem. Bez nich niechybnie byśmy zginęli… w każdym razie one tak sądzą.

Bohaterką historii jest kotka o imieniu Bastet. Imię to zawdzięcza egipskiej bogini o głowie kota, która opiekowała się kotami, ale była również opiekunką ogniska domowego, muzyki i tańca. Kotka chce przywrócić kult egipskiej bogini i zaprowadzić pokój na świecie. Ma wielkie ambicje, jest zdeterminowana i ciekawa świata. To dobrze, bo czeka ją wielkie wyzwanie i przewrót gatunkowy.

To powieść o kotach i ludziach, ale o tych drugich jest tylko trochę. Przyznam, że ta powieść pozytywnie mnie zaskoczyła, spodziewałem się sielankowej historii o miauczących futrzakach i ich właścicielach, a dostałem pełną emocji historię o przetrwaniu gatunków, tego kociego i tego ludzkiego.

Bo powieść o kotach tak naprawdę okazała się powieścią o wojnie, apokalipsie, dżumie i śmierci i to jest niezwykłe w tej książce, że z perspektywy Bastet opowiada ona o końcu i początku. Mówi o ważnych rzeczach i decyzjach, które rodzą się w głowie zwierzęcia, a oddziałują na setki ludzi. Bo w kociej głowie jest cały ład, porządek i harmonia, których, zdaniem Bastet, ludziom brakuje.

Zbliża się rewolucja, ostatnie starcie, w którym koty, ludzie i szczury spotkają się w ostatecznej walce o życie. „Cywilizacja siekaczy stanie przeciwko cywilizacji kłów”.

Bernard Werber przedstawia nam kocie życie, kocią filozofię, bawi się kulturowymi przyzwyczajeniami, oswaja z kocimi myślami i idzie dalej, snując pytania, co by było, gdyby koty mogły z nami rozmawiać. To powieść w wielu miejscach zabawna i przyjemna, ale też surowa i ważna. Ukazuje ludzką głupotę, żądzę i skłonność do samozagłady, więc właściwie to nie jest powieść o kotach, ale o ludziach widzianych kocimi oczami.

Zachęcam do sięgnięcia po kocie opowieści, chociażby dlatego że dzięki niej dowiemy się, iż kobiety nie powinny pozbywać się wąsików, bo tracą przez to równowagę i nie mogą odbierać żadnych fal.

Grzegorz Śmiałek