Nie wiem jaka jest właściwa klasyfikacja tej książki, bo jak dla mnie to nie kryminał, sensacja, czy thriller, ale bardziej książka obyczajowo-psychologiczna. Wprawdzie mamy jakieś porwanie, żądania okupu, śledztwo policyjne, ale odniosłam wrażenie, że to jest bardziej tło dla problemów małżeńskich, jakie poprzedziły opisywane wydarzenia niż główny wątek. Autorka skupia się na doznaniach porwanej, kryzysie, czy też wypaleniu zawodowym, które dopadło Raine, kojeniu smutków w alkoholu, wyjątkowo kiepskiej komunikacji z mężem i przymusowa chwila odosobnienia oraz walka o przeżycie sprawiają, że w naszej bohaterce (wcześniej zrezygnowanej i bez chęci do życia) odżywają pierwotne instynkty, które nie pozwalają jej się poddać, a wszystko to, z czego jeszcze kilka godzin wcześniej chciała dobrowolnie zrezygnować okazuje się mieć bezcenną wartość. Coś w stylu uniwersalnej prawdy: „ (…) ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, Kto cię stracił”…
Zakończenie trochę niepełne. Cała książka jest naszpikowana przemyśleniami, obawami, wewnętrznymi monologami bohaterów, a kiedy przydałoby się rzucić trochę światła na motywy porywacza, to… otrzymujemy raptem jedno, góra dwa zdania domysłów. Nic poza tym. Właściwie sama osoba porywacza została bardzo słabo nakreślona, jakby autorka na samym końcu po prostu musiała wskazać kogoś winnego tego całego zamieszania i na chybił trafił wybrała właśnie tę osobę.
Szczerze mówiąc, zważywszy na doskonałe opinie na LC, to się trochę rozczarowałam tą pozycją. Początek nudny, środek niemrawy, końcówka mało satysfakcjonująca.

Nie wiem jaka jest właściwa klasyfikacja tej książki, bo jak dla mnie to nie kryminał, sensacja, czy thriller, ale bardziej książka obyczajowo-psychologiczna. Wprawdzie mamy jakieś porwanie, żądania okupu, śledztwo policyjne, ale odniosłam wrażenie, że to jest bardziej tło dla problemów małżeńskich, jakie poprzedziły opisywane wydarzenia niż główny wątek. Autorka skupia się...