Dotychczasowe książki Tarryn Fisher przyzwyczaiły mnie do psychologicznych wariacji i zgłębiania tajemnic umysłu poddanego życiowym doświadczeniom. W tym przypadku dostałam nietypowy romans. I naprawdę trudno mi jednoznacznie podsumować tę historię...
Na początku polubiłam główną bohaterkę, ale z każdą stroną wzbudzała we mnie coraz większą irytację. Jej nieustanne ucieczki od problemów raziły niedojrzałością, a próby tłumaczenia takich zachowań po prostu wskazywały na infantylność.
A miłość... Książka pokazuje trochę toksyczny rodzaj miłości, opartej w pewnym stopniu na wzajemnym uzależnieniu i podświadomym krzywdzeniu tej drugiej osoby. Związek bohaterów odebrałam jako relację rozwijającą się w myśl zasady - im bardziej będziemy się kochać, im bardziej poznamy siebie, tym mocniej musimy się psychicznie ranić... A to już istotny problem.
Autorka nie zawiodła mnie swoim stylem pisania, lecz próbując oddać w ręce czytelnika niesztampowy romans - niezupełnie zapanowała nad kreacją bohaterów. Książka mnie wciągnęła, ale nie porwała jak inne pozycje Fisher. Czegoś mi w niej zabrakło. Może dlatego, że nie przepadam za historiami o miłości :)
Cała sprzeczność książki polega na tym, że łączy lekkość romansu z poważnymi problemami w procesie kształtowania charakteru. I dlatego warto po nią sięgnąć, by wyrobić własną opinie o - jednak - niebanalnej historii.

Dotychczasowe książki Tarryn Fisher przyzwyczaiły mnie do psychologicznych wariacji i zgłębiania tajemnic umysłu poddanego życiowym doświadczeniom. W tym przypadku dostałam nietypowy romans. I naprawdę trudno mi jednoznacznie podsumować tę historię...
Na początku polubiłam główną bohaterkę, ale z każdą stroną wzbudzała we mnie coraz większą irytację. Jej nieustanne ucieczki...