Ostatnio coraz częściej trafiają na moją recenzencką półkę powieści obyczajowe. Przez ostatnie kilka lat świadomie stroniłam od tego typu książek, zrażona kilkoma nieudanymi lekturami. Ostatnio trwała u mnie czytelnicza passa więc co do „Złodziejki opowieści” Joanny M. Chmielewskiej miałam duże oczekiwania. Czy je sprostała? Zapraszam na kilka słów komentarza.

Przyznam, że Joanny Marii Chmielewskiej wcześniej nie znałam. O ile samo nazwisko nie jest mi obce (a nawet mam wrażenie, że może nieco ułatwić promocję książki, gdyż fani Matki „Lesia” i „Krokodyla z kraju Karoliny” mogą pomyśleć, że zadryfowała ona w inne literackie odmęty), to twórczość zupełnie. Co mnie urzekło to fakt, że autorka zamieszkuje w pięknej okolicy Szklarskiej Poręby, otoczona Karkonoszami. Dodatkowo prowadzi dom gościnny (Dom pod Wędrownym Aniołem), a takie osobiste spotkanie może stanowić nie lada gratkę dla czytelniczki-turystki.

Powieść rozpoczyna bolesne rozstanie Marty i Filipa. Obojga jeszcze nie znamy, ale łatwo się domyślać, że tych dwoje łączyło coś wyjątkowego i jednocześnie specyficznego. Dla Marty ten fakt jest sporym zaskoczeniem, tym bardziej że wiązała spore nadzieje w nowej relacji. Drugą bohaterką jest Tamar, utalentowana autorka bestsellerowych powieści. Kobieta, która czerpie inspiracje ze zwykłych ludzi, a burzliwe życie Marty jej to ułatwia. W tej dziwnej relacji dwóch kobiet to Tamar jest tą, która dyktuje warunki. Marta, choć silna osobowościowo, potrafi całkowicie się jej podporządkować. Marta i Tamar znają się od dawna. Szczegóły ich znajomości odkrywane są stopniowo. To co je łączy, jest niezwykle mocne, a wybory jednej przekładają się na działania drugiej.

Najsłabszym elementem powieści jest niestety jej przewidywalność. Mniej więcej od połowy można zgadnąć jakie role zostały komu przypisane. Faktem jest, że zawarte w pierwszej części książki opowieści zapowiadają pewną tajemniczość, jednak wszystko rozmywa się od wspomnianej połowy. Po czym już pod koniec zastanawiałam się jaka właściwie była ich rola. Nie pasującym do reszty i lekko absurdalnym wątkiem okazała się wyprawa na szlak pielgrzymkowy, zwany Drogą Św. Jakuba (hiszp. camino). Teoretycznie miało to mieć moc oczyszczającą i prowadzącą do prawdy. Jak dla mnie wprowadziło jedynie dezorientację, lekki chaos i niepotrzebne refleksje.

Ta książka była i jest dla mnie zagadką. Może dlatego, że trudno mi jednoznacznie stwierdzić o czym dokładnie ona opowiada, jaka myśl przewodnia towarzyszyła „Złodziejce”. Do tego wykreowane postaci nie stały się moimi ulubieńcami, szczególnie że los ich nie oszczędzał. Mogę się zgodzić, że powieść ta porusza wątek poszukiwania prawdy o samym sobie. Przyznam, że wchodząc z butami w czyjeś życie i okradając go z bolesnych wspomnień, zarezerwowanych jedynie dla tych najbliższych osób, niszczymy nie tylko świat tej właśnie osoby, ale i swój własny. Dostrzegam tu również elementy zaborczej pasji i ukrytej siły tajemnicy.

Nie można zarzucić autorce braku lekkiego stylu i pasji. Z łatwością wyczuwa się, że na książkę był pomysł, a nie powstawała jako chaotyczny zlepek pojedynczych opowieści. Sporo czasu poświęcono także na kreację postaci, nie są one płytkie, a ich zachowania odzwierciedlają wiele cech charakteru. Najciekawszą okazała się – nie Marta, ani Tamar, ale Donata, właścicielka zakładu pogrzebowego, która do życia podchodzi z dużym dystansem i zauważając drobne problemy od razu przedstawia ich rozwiązania. Jej postać wnosi trochę życia do w miarę poukładanego życia Marty i Tamar.

„Złodziejka opowieści” dedykowana jest przede wszystkim kobietom, którym lektura ma zapewnić emocje. Fanki gatunku pewnie odnajdą szczyptę refleksji oraz kilka ważnych życiowych wartości. Jak dla mnie, czegoś po prostu zabrakło. A może książki muszą zagwarantować mi inne wrażenia? Ta opowieść to niestety nie moja bajka.

Ostatnio coraz częściej trafiają na moją recenzencką półkę powieści obyczajowe. Przez ostatnie kilka lat świadomie stroniłam od tego typu książek, zrażona kilkoma nieudanymi lekturami. Ostatnio trwała u mnie czytelnicza passa więc co do „Złodziejki opowieści” Joanny M. Chmielewskiej miałam duże oczekiwania. Czy je sprostała? Zapraszam na kilka słów komentarza.

Przyznam,...