Anglia, koniec XVIII wieku. Jonah Hancock jest statecznym kupcem, który wiedzie spokojne i niezbyt obfitujące w wydarzenia życie. Jednak pewnego wieczoru wszystko się zmienia. Do drzwi pana Hancocka puka kapitan jego statku, który oznajmia, że ów statek sprzedał, żeby... kupić syrenę. Prawdziwą syrenę, choć martwą. I niezbyt urodziwą. Po pierwszym wybuchu wściekłości Hancock orientuje się, że na syrenie może zarobić. Wieści szybko się rozchodzą i wkrótce cały Londyn mówi o niezwykłym znalezisku. Interesuje się nim też pani Chappell, właścicielka słynnego domu rozpusty, która dostrzega możliwość zarobku. To ona wprowadza pana Hancocka do świata, który wcześniej był mu obcy.

Angelica Neal wciąż jest piękną kobietą (choć najlepsze lata ma już za sobą). Po śmierci opiekuna, który nic jej nie zostawił, stara się przetrwać w Londynie, nie rezygnując jednak z luksusowego życia, do którego przywykła. Zrobi wszystko, żeby sama się utrzymać – nie chce wracać do pani Chappell, ale obiecuje spełnić jej ostatnią prośbę – towarzyszyć panu Hancockowi na przyjęciu na cześć syreny. To właśnie tam losy tych dwojga się skrzyżują.

Srogo rozczarują się ci, którzy od „Syreny i pana Hancocka” oczekują powieści fantasy czy retellingu „Małej Syrenki”. To historia obyczajowa (choć z fantastycznymi elementami) w stylu Dickensa, a tytułowa syrena stanowi bardziej rekwizyt, napędzający bohaterów do działania, niż pełnoprawną bohaterkę.

Trudno uwierzyć, że jest to debiut Imogen Hermes Gowar. Język, którym posługuje się autorka, jest tak piękny, plastyczny i poetycki, że czytelnik może delektować się słowami, ich doborem i brzmieniem. Pisarka wykreowała wiarygodny, barwny obraz XVIII-wiecznego Londynu, w którym liczy się przeżycie. Autorka przemyca wiele pozornie nieznaczących szczegółów na temat codziennego życia, dzięki którym czytelnik może poczuć się, jakby towarzyszył bohaterom podczas posiłków, przyjęć czy spacerów. Nie boi się też dosadności, ale nigdy nie przekracza granicy.

Siłą tej powieści są bohaterowie, nie tylko pan Hancock i Angelica, ale również ci, którzy pozostają na drugim planie – siostrzenica pana Hancocka, pani Chappell i jej dziewczyny, przyjaciółka panny Neal, pani Frost. Autorka prowadzi swoje postaci konsekwentnie, nie oszczędza ich, stara się nie oceniać. Nikt nie jest tu jednowymiarowy – pan Hancock, mimo dobroci, jest głównie kupcem, który musi myśleć o zysku, rozkapryszona Angelica ma swoją smutną historię i nawet rajfurkę można zrozumieć.

To w dużej mierze opowieść o kobietach, o ich sposobach radzenia sobie w świecie, w którym o równouprawnieniu nikt jeszcze nie słyszał. Kobiece bohaterki grają pierwsze skrzypce i choć mężczyźni stanowią ważny i w zasadzie niezbędny element ich życia, to często nie oni podejmują decyzje.

Nie jest to jednak historia pozbawiona wad. W ostatniej części napięcie trochę spada, niepotrzebnie też autorka, ustami Angeliki, wyjaśnia, czego symbolem jest syrena – myślę, że czytelnik sam umiałby to odpowiednio zinterpretować. Niektóre wątki są jedynie zarysowane i choć zapowiadają się obiecująco, ostatecznie nie znajdują zakończenia – tak jak historia pani Frost czy Polly, jednej z podopiecznych pani Chappell. Można się zastanawiać, czy pierwotnie powieść nie była dłuższa, co pozostawia pewien niedosyt.

„Syrena i pani Hancock” to pięknie napisana, melancholijna opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, o chęci przeżycia i ciągłym pragnieniu niemożliwego. Stanowi bardzo udany debiut, w którym baśń przeplata się z okrutnym życiem w XVIII-wiecznej Anglii. Czytelnikom pozostaje tylko czekać na kolejną powieść Imogen Hermes Gowar – oby była równie udana.

Agata Sikora