Syrena i pani Hancock

Ta książka jest przepięknie napisana. Tylko o co właściwie w niej chodzi, jaki płynie z niej morał?

Ta książka jest przepięknie napisana. Tylko o co właściwie w niej chodzi, jaki płynie z niej morał?

W zasadzie nie wiem o czym ta książka jest. Sądząc po tytule to chyba o syrenie i jakiś może niespełnionych marzeniach. Plusem książki jest piękny język.

W zasadzie nie wiem o czym ta książka jest. Sądząc po tytule to chyba o syrenie i jakiś może niespełnionych marzeniach. Plusem książki jest piękny język.

Nie wiem dokładnie o czym miała być ta książka. Dzieją się tu różne rzeczy, główni bohaterowie się zakochują, to uczestniczą w przyjęciach, to plotkują etc. Czyta się to jak powieść historyczną, ale nie widać tutaj, żadnego głównego wątku. Oczywiście jest tytułowa syrena, ale to w sumie tyle z nią. Ona jest. Ktoś napisał, że można ją zastąpić czymkolwiek innym i wszystko byłoby tak samo i ja się z tym bardzo zgadzam. Nie miała ona większego znaczenia. Ot taka fikuśna ozdoba. Do tego wolałam jednak nie czytać o tym co robią te kurtyzany. Fabuła oczywiście może się na nich skupiać, ale naprawdę po co mi te obrzydliwe opisy.

Nie wiem dokładnie o czym miała być ta książka. Dzieją się tu różne rzeczy, główni bohaterowie się zakochują, to uczestniczą w przyjęciach, to plotkują etc. Czyta się to jak powieść historyczną, ale nie widać tutaj, żadnego głównego wątku. Oczywiście jest tytułowa syrena, ale to w sumie tyle z nią. Ona jest. Ktoś napisał, że można ją zastąpić czymkolwiek innym i wszystko...

Książka zupełnie o niczym. Rozwleczona, pełna obrzydliwych tekstów i komentarzy. Tematy seksu mi nie przeszkadzają, jednak tutaj jest to po prostu obrzydzające. Ja rozumiem, że temat kurtyzan jest jednym z najważniejszych wątków. Jednak szczerze mówiąc nie miał on większego sensu.

Mamy w tytule jak byk syrene. Jest? No niby tak. Jednak można by się spodziewać, że będzie mieć większy wpływ na fabułę. Tak to w sumie można by było zastąpić ją dosłownie czymkolwiek.

Książka na siłę udająca moralizatorską historię. Czuć, że autorka coś chciała przekazać, tylko pytanie co? Ja nic z tego nie wyciągnęłam. Syrena miała być metaforą. Tylko, że ja naprawdę nie mam pojęcia czego. No niby ta syrena fizycznie jest, a jednak nie. Źle to zostało poprowadzone po prostu.

Postacie były zwyczajnie nijakie. Panna Neal i Pan Hancock na szczęście dosyć się wybijali, bo to główne postacie. Jednak poza tym ciężko o kimkolwiek pamiętać. Nie wyróżniały się między sobą za wiele. Zmiana panny Neal pod koniec, była okropna po prostu. Nagle straciła wszystko co ją wyróżniało.

Zastanawia mnie jeden wątek, tak wciśnięty nie wiadomo po co. W sumie nic z tego nie wynikło dla samej fabuły. No więc po co? Może ktoś z was czytał i powie mi co miał na celu wątek jednej z kurtyzan - Polly?

Jedynie dlaczego dałam 4/10 gwiazdek to to, że język był przyjemny. Sam styl był w porządku. Przez co nie cierpiałam aż tak przy czytaniu.

Książka zupełnie o niczym. Rozwleczona, pełna obrzydliwych tekstów i komentarzy. Tematy seksu mi nie przeszkadzają, jednak tutaj jest to po prostu obrzydzające. Ja rozumiem, że temat kurtyzan jest jednym z najważniejszych wątków. Jednak szczerze mówiąc nie miał on większego sensu.

Mamy w tytule jak byk syrene. Jest? No niby tak. Jednak można by się spodziewać, że będzie...

Kiedy pewnego wrześniowego wieczoru 1785 roku, kupiec Jonah Hancock z niecierpliwością oczekuje wieści na temat swojego zaginionego statku, nie wie jeszcze, że oto nadchodzi przełomowy moment. Szczęście się wreszcie do Pana Hancocka uśmiecha; nietypowe znalezisko, które skutkiem przeróżnych perturbacji wpada w jego ręce, przynosi mu zaskakującą sławę oraz bogactwo.
Zainteresowanie wokół syreny - cennego artefaktu – rośnie; mieszkańcy Deptford tłumnie gromadzą się, aby doglądać ów stworzenia, a chęć zorganizowania szczególnej wystawy wyraża nawet Pani Chappell – właścicielka najznamienitszego domu uciech. Kupiec, choć początkowo sceptyczny, daje zgodę na podobne przedsięwzięcie. Podczas balu wyprawionego na cześć istoty, mężczyzna poznaje elektryzującą Angelicę Neal – kobietę, która w jeden wieczór przewraca cały jego świat do góry nogami.

***

Powieść Imogen Hermes Gowar skutecznie umiliła mi kilka długich wieczorów. Ta pozycja, pomimo nieco rozrywkowego wydźwięku, okazała się jednocześnie szalenie angażującą i maksymalnie absorbującą. Osadzona na tle historycznym, podzielona na dwie odmienne perspektywy i narracje, które po czasie kształtują jedną spójną całość, uzupełniona o kilka pomniejszych wątków, wzbogacona w istotne elementy, realia epoki i czarujące wręcz opisy, stanowi gratkę dla wielbicieli wszelkich nastrojowych publikacji.

Losy tytułowej Pani Hancock, zagadkowej syreny oraz kupca z Deptford, śledzi się bowiem z rosnącym zainteresowaniem. Styl Gowar obfituje nie tyle lekkością, co nienachalną elegancją i wyważoną swadą. Swoboda w operowaniu językiem zdecydowanie stanowi tutaj niepomierny atut. Pozornie niefrasobliwe pióro, kreśli nadzwyczaj sugestywne wizje; plastyczne, malownicze obrazy doskonale pasują do ciężkiej, gęstej atmosfery unoszącej się nad tajemnicą pochodzenia morskiej istoty. Mnogość poruszanych kwestii, zaadaptowanie interesujących schematów, dalece rozwinięta charakterystyka postaci, ich motywacje, zależności, wewnętrzne przemyślenia, głębsze pobudki, trudne przemiany, wreszcie zaś – sposób konstruowania intryg i budowania z wolna narastającego napięcia, wszystko to – tworzy szczególną opowieść mitu i legendy, jaki narósł wokół pewnego stworzenia…

Kiedy pewnego wrześniowego wieczoru 1785 roku, kupiec Jonah Hancock z niecierpliwością oczekuje wieści na temat swojego zaginionego statku, nie wie jeszcze, że oto nadchodzi przełomowy moment. Szczęście się wreszcie do Pana Hancocka uśmiecha; nietypowe znalezisko, które skutkiem przeróżnych perturbacji wpada w jego ręce, przynosi mu zaskakującą sławę oraz bogactwo....

Syreny i mity otoczone są wieloma historjami. Czy ta opowiešć sie wydarzyła czy one istnieją. Mitologie i legendy ja wieżè w nie, tak musiało być bo jak inaczej. Opisana z humorem i czarem. Czyta nam się przyjemnie. Poznajemy osoby i ich życie .
Przyjemnego czytania życzę.

Syreny i mity otoczone są wieloma historjami. Czy ta opowiešć sie wydarzyła czy one istnieją. Mitologie i legendy ja wieżè w nie, tak musiało być bo jak inaczej. Opisana z humorem i czarem. Czyta nam się przyjemnie. Poznajemy osoby i ich życie .
Przyjemnego czytania życzę.

Bardzo ładnie napisana, autorka umie w opisy które nie nudzą ale są po prostu piękne i wpływają na wyobraźnię. Fabuła jest bardzo rozciągnięta w czasie, chwilami dość leniwa. Sama nie wiem czego oczekiwałam od tej książki, liczyłam może na trochę więcej wniknięcia w syreni świat, ale nie jest to broń boże zła książka.

Bardzo ładnie napisana, autorka umie w opisy które nie nudzą ale są po prostu piękne i wpływają na wyobraźnię. Fabuła jest bardzo rozciągnięta w czasie, chwilami dość leniwa. Sama nie wiem czego oczekiwałam od tej książki, liczyłam może na trochę więcej wniknięcia w syreni świat, ale nie jest to broń boże zła książka.

W swojej powieści autor przenosi nas do XVIII wiecznej Anglii. Pan Hancock jest około 40-letnim wdowcem, zajmującym się handlem. Sprzedaje towary, które z nieznanych miejsc dostarcza mu załoga jego prywatnego statku. Prowadzi życie skromne i uporządkowane. Pewnego dnia, niespodziewanie traci swój okręt ale kapitan statku przywozi mu coś znacznie cenniejszego, prawdziwą, choć martwą syrenę. Wieści o dziwnym stworzeniu bardzo szybko roznoszą się po miasteczku. Pan Hancock widząc zainteresowanie jakim cieszy się jego nowy nabytek wśród mieszkańców Londynu, postanawia zrobić na tym interes. Wchodzi w spółkę z właścicielką domu publicznego i wypożycza swoją syrenę na specjalne pokazy. Podczas jednego z przedstawień, poznaje kurtyzanę Angelikę Neal i zakochuje się w niej, niestety bez wzajemności. Angelika nie jest kobietą dla spokojnego, skromnego kupca. Lubi wygodne życie, wydaje pieniądze ponad stan. Jest egoistyczna, rozkapryszona i wyrachowana. Stawia panu Hancockowi coraz to nowe, wręcz niemożliwe do zrealizowania zadania, którym zakochany wdowiec stara się podołać. Celem jego życia staje się uszczęśliwienie swojej wybranki.
Powieść „Syrena i pani Hancock” czytałam z ogromną przyjemnością. Napisana jest językiem barwnym i plastycznym. Postacie, również te drugoplanowe są wielowymiarowe. Przechodzą niespodziewane przemiany a ich losy toczą się w naprawdę zaskakującym kierunku. Książka ta bardzo przypomina mi dzieła klasyki angielskiej. Bohaterowie pod wpływem zmiennych kolei życia, przewartościowują cały swój świat. Wiele dramatycznych wydarzeń prowadzi do pozytywnego zakończenia, w którym docenione zostaje życie zgodne z wartościami. Kończy się swego rodzaju morałem. Jest to naprawdę powieść godna polecenia.

W swojej powieści autor przenosi nas do XVIII wiecznej Anglii. Pan Hancock jest około 40-letnim wdowcem, zajmującym się handlem. Sprzedaje towary, które z nieznanych miejsc dostarcza mu załoga jego prywatnego statku. Prowadzi życie skromne i uporządkowane. Pewnego dnia, niespodziewanie traci swój okręt ale kapitan statku przywozi mu coś znacznie cenniejszego, prawdziwą,...

Pan Hancock to kupiec, który po stracie żony jest całkowicie oddany pracy. Pewnego dnia przybywa do niego jego kapitan, który informuje go, że co prawda musiał sprzedać jego statek, ale w zamian zdobył syrenę. Najprawdziwszą, choć już nieżywą. Początkowo pan Hancock nie jest zadowolony z takiego obrotu sprawy, ale jako kupiec szybko orientuje się, że na takim znalezisku będzie mógł sporo zarobić.

Nie bardzo wiem co mam o tej książce myśleć. Nie była zła, powiem więcej - jak na debiut była wręcz świetna. I mimo wszystko podobała mi się. Mimo to czegoś mi w niej brakowało, choć nie mogę określić czego konkretnie; dlatego nie mogę jej jednoznacznie ocenić.

"Syrena i pani Hancock" ma w sobie wiele metafor i właśnie to było jedną z dwóch rzeczy, która tak bardzo mi się podobała. Jednak całą zabawę zepsuła mi końcówka, w której wszystko jest wyłożone "kawa na ławę" i daje całości trochę (z braku innego słowa) moralizatorską puentę. Bardzo nie lubię takich zabiegów, tym bardziej że sens powieści jest widoczny bez tego. To trochę jak robienie głupców z czytelników.

Druga rzecz, która tak mi się podobała to styl. Jest piękny, soczysty, bardzo obrazowy i pasuje zarówno do czasów, w jakich toczy się akcja książki jak i do klimatu powieści. Pod względem języka i stylu "Syrena i pani Hancock" to prawdziwa uczta.

Chętnie przeczytałabym kolejną książkę tej autorki, zwłaszcza jeśli byłaby tak pięknie napisana jak ta.

Pan Hancock to kupiec, który po stracie żony jest całkowicie oddany pracy. Pewnego dnia przybywa do niego jego kapitan, który informuje go, że co prawda musiał sprzedać jego statek, ale w zamian zdobył syrenę. Najprawdziwszą, choć już nieżywą. Początkowo pan Hancock nie jest zadowolony z takiego obrotu sprawy, ale jako kupiec szybko orientuje się, że na takim znalezisku...

Książka była przeciętna

Książka była przeciętna