Wersja papierowa

Bywa, że bardzo niewielkie książki zawierają więcej treści niż opasłe tomiszcza i skoro już napisałam tą pierwszą część zdania, to pewnie nikogo nie zdziwi, że tak jest również w tym przypadku.

Autor zabiera nas tu do intymnych wspimnień ze swoich lekcji gry na fortepianie na których, to odkrywa, że powinien pisać. Książeczka ta jest hołdem oddanym kobiecie, która choć była kompletną dziwaczką, choć odstawała od tego co jest normą i choć trudno ją było w tradycyjnym rozumieniu choćby lubić dała młodemu mężczyźnie skrzydła i dała determinację i odwagę by iść gdzie chce, nauczyła się cieszyć życiem i uświadomiła, że jego (tj życia ) smakowanie i bycie w nim jest tym prawdziwym końcem drogii, szczytem spełnienia, a mistrzostwo niezależnie od dziedziny bywa tu i teraz i nie ma punktu do którego prowadzi.
Mimo, że ona była mizykiem, a jego powołaniem było pisanie nauczyła, że zawsze trzeba kierować swój głos do jednego człowieka i nigdy do tłumu, że zadaniem artysty jest bardziej lub mniej poradnie bajać i mówić, a światło zawsze powinno być skierowane na jego muzykę czy obraz, a nigdy na niego samego. Artysta osiąga szczyt będąc instrumentem tworzącym dzieło.
Mąrość, to o tyle uniwersalna, że nie przekłada się jedynie na sztukę.

Jest to poza wszystkim także historia o wdzięczności i o tym, że każdego człowieka spotykamy w jakimś celu....

To wszystko na 90 stronach o kilku lekcjach gry na fortepianie.

Choć książka nie jest wielkim dziełem, to ta prosta, krótka historia prawdopodobnie ze mną zostanie.

Warto.

Wersja papierowa

Bywa, że bardzo niewielkie książki zawierają więcej treści niż opasłe tomiszcza i skoro już napisałam tą pierwszą część zdania, to pewnie nikogo nie zdziwi, że tak jest również w tym przypadku.

Autor zabiera nas tu do intymnych wspimnień ze swoich lekcji gry na fortepianie na których, to odkrywa, że powinien pisać. Książeczka ta jest hołdem oddanym...

Uśmiałam się do łez. Intymna książka autora, otwierająca jego świat wewnętrzny, który znalazł odzwierciedlenie w moim własnym. Książka pełna humora, mądrości i uczuć

Uśmiałam się do łez. Intymna książka autora, otwierająca jego świat wewnętrzny, który znalazł odzwierciedlenie w moim własnym. Książka pełna humora, mądrości i uczuć

Eric-Emmanuel Schmitt po raz trzeci przybliża czytelnikom wielkiego kompozytora. Tym razem mówi o Fryderyku Chopinie. Nie jest to kronika życia pianisty z Żelazowej Woli, autor jedynie nadmienia o ważnych wydarzeniach z życia i osobach z nim związanych. Pisarz w wyszukany, subtelny sposób przybliża charakter twórczości Chopina i to jak rozumiał muzykę.

Schmitt uwielbia tego skromnego, cichego, nie pragnącego sławy kompozytora, od wysłuchania ledwie pierwszego utworu. Sam także uczy się gry na pianinie. Jego nauczycielką jest Madame Pylinska, Polka mieszkająca w Paryżu. Jej niekonwencjonalne metody, przynoszą wspaniałe efekty. Schmitt coraz lepiej gra, przy okazji tej nauki odkrywa w sobie nieprzebrane pokłady wrażliwości muzycznej, uczuciowej, pomagającej mu w pisarstwie.

Narratorem jest sam autor, przydaje to prawdy, przekonując do tej chwilami niewiarygodnej opowieści.
Po raz kolejny czułem lekkość pióra, którym z łatwością opisywał niuanse uczuć, różnorodność dźwięków, a wszystko w mej wyobraźni zyskiwało swą barwę i wyraźny kontur.

Fabułę wypełnia nieco ubarwiona zwykła codzienność. Od czasu do czasu robi się nudnawo.
Nie narzucając się autor przekazuje pewne prawdy, sposoby patrzenia na świat.
Minusem są ostatnie dwa zdania, w zupełności nie potrzebne i nieadekwatne.

Jednak gorąco polecam książkę nie tylko miłośnikom muzyki klasycznej. Stawiam 7/10.

Eric-Emmanuel Schmitt po raz trzeci przybliża czytelnikom wielkiego kompozytora. Tym razem mówi o Fryderyku Chopinie. Nie jest to kronika życia pianisty z Żelazowej Woli, autor jedynie nadmienia o ważnych wydarzeniach z życia i osobach z nim związanych. Pisarz w wyszukany, subtelny sposób przybliża charakter twórczości Chopina i to jak rozumiał muzykę.

Schmitt uwielbia...

Cudowna książka, w niezwykły sposób opowiada o ekscentrycznej, charyzmatycznej nauczycielce gry na fortepianie oraz zagubionym mężczyźnie, który przez długi czas nie mógł odnaleźć swojej drogi w życiu. Cudownie napisana, świetni bohaterowie i fabuła. Nic, tylko kochać <3

Cudowna książka, w niezwykły sposób opowiada o ekscentrycznej, charyzmatycznej nauczycielce gry na fortepianie oraz zagubionym mężczyźnie, który przez długi czas nie mógł odnaleźć swojej drogi w życiu. Cudownie napisana, świetni bohaterowie i fabuła. Nic, tylko kochać <3

To pierwsza książka Erica-Emmanuela Schmitta, po jaką sięgnęłam, i niestety nie spodobał mi się jego styl. Autor korzysta z bardzo wielu ozdobników i metafor, bardziej maluje obraz, niż opowiada historię. Wielu osobom taki sposób narracji może imponować, ale ja uważam go za pewien przerost formy nad treścią.

Sama madame Pylinska to postać bardzo ekscentryczna. W pewnych scenach irytowała mnie aż do czerwoności, w innych z przyjemnością wczytywałam się w jej pełne pasji wywody o muzyce. Jeśli sposób, w jaki ta postać została przedstawiona, miał wzbudzić w czytelniku emocje, to w moim przypadku z pewnością się udało.

Poza tym narrator tego opowiadania stara się wzbudzić w czytelniku sympatię i współczucie dla swojej ciotki, która przez całe życie była kochanką żonatego mężczyzny. Moim zdaniem takie zachowanie jest żałosne i godne co najwyżej politowania, ale... cóż, każdy ma prawo do swojej opinii.

Nie znaczy to, że książka zupełnie mi się nie podobała - jest tutaj całkiem dużo złotych myśli, które można uznać za wartościowe. Po prostu nie jest to wystarczająco, żeby zrehabilitować to opowiadanie w moich oczach.

Podsumowując, "Madame Pylinska" po prostu nie jest książką dla mnie. Doskonale jednak potrafię sobie wyobrazić, że wielu osobom może ona przypaść do gustu.

To pierwsza książka Erica-Emmanuela Schmitta, po jaką sięgnęłam, i niestety nie spodobał mi się jego styl. Autor korzysta z bardzo wielu ozdobników i metafor, bardziej maluje obraz, niż opowiada historię. Wielu osobom taki sposób narracji może imponować, ale ja uważam go za pewien przerost formy nad treścią.

Sama madame Pylinska to postać bardzo ekscentryczna. W pewnych...

Niewielkich rozmiarów opowiadanie-hołd dla Chopina. Uwielbiam prozę Erica Emmanuela Schmitta.

Niewielkich rozmiarów opowiadanie-hołd dla Chopina. Uwielbiam prozę Erica Emmanuela Schmitta.

Brak mi obiektywizmu, bo kocham Chopina. A ta mała książeczka oddaje przepiękny hołd jego muzyce. Ubiera w słowa to, co czuję, a czego nie potrafiłabym sama wyrazić. Nie słyszałam dotąd tak pięknego opisu muzyki oraz nie spotkałam tak celnego wyabstrahowania tego, co czyni Chopina innym od pozostałych kompozytorów. Ta maleńka pozycja zachwyca i uczy wrażliwości. A Madame Pylinska.. doskonała!

Brak mi obiektywizmu, bo kocham Chopina. A ta mała książeczka oddaje przepiękny hołd jego muzyce. Ubiera w słowa to, co czuję, a czego nie potrafiłabym sama wyrazić. Nie słyszałam dotąd tak pięknego opisu muzyki oraz nie spotkałam tak celnego wyabstrahowania tego, co czyni Chopina innym od pozostałych kompozytorów. Ta maleńka pozycja zachwyca i uczy wrażliwości. A Madame...

Minęło kilka lat odkąd przeczytałam jakąś ksiązkę Erica-Emmanuela Schmitta i chyba to jest klucz na to, żeby zachwycać się jego twórczością - trzeba ją wybierać w odpowiednej chwili w swoim życiu. Kiedy pierwszy raz sięgnłam po jego książkę (w zasadzie przypominającą bardziej opowiadanie, a może zbiór opowiadań, w sumie nie pamiętam dokładnie) byłam oczarowana, do tego stopnia, że przeczytałam praktycznie wszystkie dostępne pozycje, które wydał. Część z tych opowiadań była cudowna, inna część po prostu poprawna, ale chyba po prostu chodziło o to, że nie dawkowałam sobie jej w odpowiednich ilościach. Ostatni zbiór opowiadań, który czytałam, nie wydał mi się aż tak dobry, jak pierwsze zetnknęcie się z tym Panem... Aż do tego momentu.
"Madame Pylińska i sekret Chopina" to niepozorna, zupełnie malutka książeczka, która w tytule nie zawiera tego, co posiada w środku. Madame Pylińska uczy nie tylko naszego bohatera jak powinien grać w życiu, ale również stara się tego nauczyć uważnego czytelnika. I dokładnie tego w swoim życiu, w tym momencie mojego życia potrzebowałam.

Minęło kilka lat odkąd przeczytałam jakąś ksiązkę Erica-Emmanuela Schmitta i chyba to jest klucz na to, żeby zachwycać się jego twórczością - trzeba ją wybierać w odpowiednej chwili w swoim życiu. Kiedy pierwszy raz sięgnłam po jego książkę (w zasadzie przypominającą bardziej opowiadanie, a może zbiór opowiadań, w sumie nie pamiętam dokładnie) byłam oczarowana, do tego...

Jak wszystkie książki Schmitta pięknie napisana powieść. Bardzo ciekawa postać pani Pylińskiej i jej ekscentycznego podejścia do nauki gry na fortepianie. Trochę się ubawiłam, trochę się zadumałam, dla mnie super.

Jak wszystkie książki Schmitta pięknie napisana powieść. Bardzo ciekawa postać pani Pylińskiej i jej ekscentycznego podejścia do nauki gry na fortepianie. Trochę się ubawiłam, trochę się zadumałam, dla mnie super.

List miłosny do muzyki Chopina - zrodzony z pasji, ze znajomości, ze zrozumienia... Taką pisarską etiudę trzeba przećwiczyć, czyli przeczytać. Przy okazji - tylko w tym tygodniu (od 15.03. 2023) na PlayKraków dostępny jest spektakl wg tekstu Schmitta!

List miłosny do muzyki Chopina - zrodzony z pasji, ze znajomości, ze zrozumienia... Taką pisarską etiudę trzeba przećwiczyć, czyli przeczytać. Przy okazji - tylko w tym tygodniu (od 15.03. 2023) na PlayKraków dostępny jest spektakl wg tekstu Schmitta!