Nie podzielam entuzjazmu pozostałych czytelniczek tej książki.
Czyta się szybciutko, owszem, a to dlatego, że autorka używa języka powszedniego niczym chleb. Niestety nie szczędzi wulgaryzmów, co mnie osobiście zaczęło razić w scenie z właścicielem bitego psa.
W kolejnej, po wyjściu od wróżki, czułam się jakbym wdepnęła w mentalne błoto, znowu przez wulgarny język.
Poza tym, fabuła w miarę ciekawa, a postacie sprawiają wrażenie aż zanadto swojskich, ale to tyle z pozytywów.
Ode mnie tylko 3, ze względu na przeciętność języka i emocji oraz wszelkie "ci...", "ch...." i pozostały brud językowy, który odebrał mi całą przyjemność z czytania.
Zanosiło się dobrze, ale z czasem poczułam się jak ktoś, kto dostał porcję pysznego spaghetti, do którego ktoś sprytnie podrzucił zgniłe pomidory.
Choćby u Witkiewicz można doznać uczuć wyższych, zadumać się, dostrzec szacunek pisarki względem każdego, mimo błędów życiowych.
Tutaj odniosłam wrażenie stronniczości i postawy potępiającej człowieka, zależnej od okoliczności.

Ciekawostka z książki:
Wróżka, która mówi "idź do kościoła i módl się, a nic złego się nie stanie" - trąci hipokryzją, ta która mówi, że za wróżbę pieniędzy nie weźmie, to już kłamstwo do kwadratu, bo powszechnie wiadomo, że, choćby małą monetą, ale za wróżbę trzeba zapłacić, natomiast wróżka która robi znak krzyża nad tymi, którym powróżyła, by uchronić siebie od złego to już jakaś hybryda, bo wiadomo jak czary mają się do religii.

Może kiedyś spróbuję jej "Konkursu..." jednak na razie zraziłam się do tej pisarki.

Nie podzielam entuzjazmu pozostałych czytelniczek tej książki.
Czyta się szybciutko, owszem, a to dlatego, że autorka używa języka powszedniego niczym chleb. Niestety nie szczędzi wulgaryzmów, co mnie osobiście zaczęło razić w scenie z właścicielem bitego psa.
W kolejnej, po wyjściu od wróżki, czułam się jakbym wdepnęła w mentalne błoto, znowu przez wulgarny język.
Poza...