Ja bym tak nie wskakiwała z rozpędu w te petardy zachwytu, głównie dlatego, że słowo "petarda" nijak się dla mnie ma do określenia książki. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale chyba nie tego. Natomiast to, co w tej książce jest, jest bardzo dobre.
Już jako nastolatka czytałam Nosowską. W felietonach do Filipinki. Od jej tekstów zaczynałam całą lekturę.
Czytając tę książkę na początku byłam lekko zawiedziona. Pióro - jak zwykle - doskonałe, ale całość trąci kołczingiem dla ubogich. Jednak z każdym kolejnym odcinkiem, każdym kolejnym wątkiem książka nabiera smaku i sensu jako całość. Można ją sobie potraktować jako zbiór dobrych rad. Ja widzę drogę przez ruiny poczucia własnej wartości. Drogę, którą autorka stopniowo sprzątała, aż doszła do momentu, w którym wie, że drogi jest jeszcze kawał, że jeszcze dużo roboty ją czeka na tej drodze i daje jej to ten dystans do siebie, który w niej uwielbiam. Mocno się dziewczyna musiała napracować, żeby to osiągnąć. I o tym jest ta książka. Ja tak sobie te wątki w głowie poskładałam. Bo Nosowska w tej książce mówi o sobie do siebie. To nie są rady dla Ciebie, czytelniku. Ale jak chcesz, to też z nich czerp.
Myślę, że będę wracać do niej czasem. Do fragmentów. Bo ona chyba najsmaczniejsza będzie właśnie we fragmentach, a nie wciągnięta nosem w dwa dni.

Ja bym tak nie wskakiwała z rozpędu w te petardy zachwytu, głównie dlatego, że słowo "petarda" nijak się dla mnie ma do określenia książki. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale chyba nie tego. Natomiast to, co w tej książce jest, jest bardzo dobre.
Już jako nastolatka czytałam Nosowską. W felietonach do Filipinki. Od jej tekstów zaczynałam całą lekturę.
Czytając tę...