Książka do przeczytania w dwie (dosłownie i to nie całe) godziny. Z jednej strony to jej największy atut, że jest lekka, a z drugiej... Nawet nie zdążyłam zabrać jej do domu!

Dowiedziałam się z niej, jakim typem osobowości jestem, jakie siły i słabości mam oraz na czym można u mnie żerować, będąc psychopatą. Dużą częścią poradnika jest też przytoczenie przykładów, obrazujących zjawiska oraz podpowiedzi, jak rozpoznać i poradzić sobie z psychopatycznymi manipulacjami. Jest to podane na tacy i prostym językiem.

Nie ze wszystkimi tezami autora się zgadzam. Zwłaszcza z tymi dzielącymi i kategoryzującymi ludzi na normalnych oraz bezbarwnych potworów. Nie taki psychopata straszny, jak go malują, ale prawdą jest, że nie da się go zmienić lub wyleczyć. Poza tym są ludzie tak wielobarwni, że aż wydają się szarzy i niedookreślenia – nazywamy ich empatami. I tak, jak w przypadku psychopaty, jakimi są osobami prywatnie, zależy od ich indywidualnych wyborów i działań. Ocenianie ludzi po ich wrodzonych cechach osobowościowych (czy fizycznych aspektach) uważam za niskie i okrutne, dlatego autor zaliczył u mnie minusa.

Natomiast jako studium wąskich wycinków natury ludzkiej książka się sprawdza. Psychopatia to natura głównie kojarzona z drapieżcą, chociaż autor skupia się raczej na typie pasożytniczym, który mniej zauważalny jest w codziennym bytowaniu. Niestety, wypowiada się też w bardzo jednostronny, zamknięty w jednym stereotypie sposób i pomija całkowicie zjawiska symbiotyczne, które przeniosłyby tę książkę na bardziej zrównoważony, profesjonalny poziom. To z kolei mogłoby grozić brakiem jasnego, prostego komunikatu, uniwersalnego remedium na problem, który jest bardzo pożądanym w tym (tutaj zastosowanym z takim entuzjazmem) stylu amerykańskiego natchnionego kaznodziei. Narrator wywiera wrażenie, że psychopaci to nowy społeczny diabeł, a my jesteśmy praktycznie bezradni i skazani na pozostanie ofiarą.

Stąd moja ocena książki jest niska. Traktuję ją jako przerywnik do kawy (lub herbaty), ale nie jako poważną pozycję. Wciąga, jest łatwa w lekturze, lecz nie sposób brać ją na poważnie, gdy pomija zbyt wiele istotnych aspektów, wyjątków czy teorii oraz brak jej szerokiego, otwartego i uważnego spojrzenia na problem.

Książka do przeczytania w dwie (dosłownie i to nie całe) godziny. Z jednej strony to jej największy atut, że jest lekka, a z drugiej... Nawet nie zdążyłam zabrać jej do domu!

Dowiedziałam się z niej, jakim typem osobowości jestem, jakie siły i słabości mam oraz na czym można u mnie żerować, będąc psychopatą. Dużą częścią poradnika jest też przytoczenie przykładów,...