Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest rok dwutysięczny. Mała dziewczynka z czwartej klasie podstawówki szuka lektury do wykonania zadania domowego i trafia na tę książkę. Dziewięć lat później zaczyna studia chemiczne. Jedna lektura, a jak zainspirowała... prawda?

Jest rok dwutysięczny. Mała dziewczynka z czwartej klasie podstawówki szuka lektury do wykonania zadania domowego i trafia na tę książkę. Dziewięć lat później zaczyna studia chemiczne. Jedna lektura, a jak zainspirowała... prawda?

Była to "nowość" w mojej lokalnej bibliotece. Jako że wtedy już sięgałam raczej chętnie po książki dla dorosłych (horrory, thrillery i romanse) ku przerażeniu pani bibliotekarki, ta próbowała mnie (i moją "dziecięcą niewinność") "ratować", podsuwając właśnie tę serię. Trochę opornie, ale przystałam na przeczytanie jej, bo... lokalne biblioteki nie mają nieskończonych zasobów książek, więc uznałam, że właściwie czemu nie...?

Książeczki dość cienkie i skierowane do młodszych nastolatek dość pozytywnie mnie zaskoczyły. Przede wszystkim zabawnie czytało się mi o rzeczach, które najwyraźniej przeżywały moje rówieśniczki ze swoimi kumpelami. Humorystyczne wpadki, przygody oraz lekki ton opisywania świata przedstawionego stanowiły genialny przerywnik pomiędzy nauką a obowiązkami domowymi. Przy czym te przygody nie są jakoś specjalnie przerysowane, jak działo się to w różnych zagranicznych produkcjach. No i naturalnie fajne są różne bonusy jak przepis na wspominaną zapiekankę (serio, kto po lekturze tej książki go nie wypróbował?) czy inne ciekawe aktywności...

Dziś cieszę się, że dałam szansę tej lekturze. Stanowiła bowiem jeden z jaśniejszych momentów w moich wspomnieniach, a fakt, że ksywka "Żaba" po dwudziestu latach i tysiącach innych lektur wciąż tkwi w mojej pamięci oraz przywołuje szeroki uśmiech, chyba mówi sam za siebie.

Była to "nowość" w mojej lokalnej bibliotece. Jako że wtedy już sięgałam raczej chętnie po książki dla dorosłych (horrory, thrillery i romanse) ku przerażeniu pani bibliotekarki, ta próbowała mnie (i moją "dziecięcą niewinność") "ratować", podsuwając właśnie tę serię. Trochę opornie, ale przystałam na przeczytanie jej, bo... lokalne biblioteki nie mają nieskończonych...

Terry Pratchett to jeden z moich ulubionych pisarzy, więc naturalnie nie potrafiłam się oprzeć pokusie zakupu i przeczytania książki, która miała opowiadać o kulisach jego życia jako twórca oraz uchylać rąbka kapelusza wszystkim przyszłym adeptom pisarstwa...

Autor nie zawiódł mnie, chociaż obietnice, którymi byłam kuszona we wcześniej przeczytanych opiniach o książce, nie spełniły się. Próżno bowiem szukać tutaj niezawodnych recept na sukces. To nie poradnik, ale po prostu kolejna przepiękna opowieść pióra Pratchetta. O tyle cudowniejsza, że zwyczajnie prawdziwa i jego własna.

Opowiada ją prosto, choć z typowym dla siebie polotem oraz humorem. Do końca trzyma fason, bawiąc, wzruszając i – co najcenniejsze – prowokując do automatycznej refleksji. Nie unika bowiem tematów trudnych: starzenia się, choroby, śmierci... Podobnie jak w opowieściach ze świata dysku, czytelnik dostrzega absurdy i dziury logiczne w powszechnym rozumowaniu społeczeństwa, naświetlone przez autora. Tym razem jednak musi samodzielnie szukać innego wyjaśnienia, chcąc wejść w polemikę z prezentującym mu swoją wizję rzeczywistości twórcą. Tutaj bowiem nie ma magów ani nadnaturalnych fenomenów, którymi z ramienia wolności twórczej można byłoby się posłużyć w zastępstwie. Żadnego chodzenia na skróty!

Przyznam, że książkę czytałam bardzo długo. Ale nie z powodu jakiegoś jej mankamentu. Wręcz przeciwnie – krótkie formy sprzyjały pochłanianiu kolejnych tekstów w przerwie na kawę w najbardziej nawet napiętym grafiku. Zwyczajnie przerosły mnie okoliczności mojego życia, ponieważ tak się złożyło, że poważna choroba i śmierć kogoś bliskiego nałożyły się z czasem tej lektury. O ile pierwsze 250 stron przeczytałam bardzo sprawnie pomimo niedoborów czasu wolnego, to ostanie 70 poznawałam na raty, ze łzami w oczach i bólem w sercu, przeżywając raz jeszcze własne doświadczenia. O dziwo, ostatecznie poczułam się lepiej, a nie jakbym rozdrapywała ledwo co zaschnięte rany. Niewytłumaczalny paradoks, ale czyż nie na tym polegała zawsze magia jego książek?

Terry Pratchett to jeden z moich ulubionych pisarzy, więc naturalnie nie potrafiłam się oprzeć pokusie zakupu i przeczytania książki, która miała opowiadać o kulisach jego życia jako twórca oraz uchylać rąbka kapelusza wszystkim przyszłym adeptom pisarstwa...

Autor nie zawiódł mnie, chociaż obietnice, którymi byłam kuszona we wcześniej przeczytanych opiniach o książce, nie...