Donna Leon, mieszkająca w Wenecji Amerykanka, nie tworzy jakichś odkrywczych, przełomowych powieści sensacyjnych. Pisze sympatyczne, ciepłe opowieści o komisarzu Brunetti, bogato zdobiąc je opisami architektury i ogólnie - kultury Wenecji, w którym to mieście autora jest ewidentnie zakochana. Dzięki temu powstają utwory łatwe i przyjemne do czytania, nie pretendujące ani do oryginalności, ani do odkrycia jakiejś prawdy - czy to o samej Wenecji, czy psychologicznych aspektach zbrodni, których tajemnice rozwikłuje na kartach książki komisarz Brunetti.

Umiejętnie łączy Donna Leon typową powieść policyjną z elementami romansu, powieści obyczajowej czy nawet powieści sentymentalnej. Najpełniej ten wielogatunkowy czy wielowątkowy charakter pisarstwa Donny Leon widać właśnie w "Wodzie wiecznej młodości", której zakończenie - oczywiste, przewidywalne - w pełni wpisuje się w kanon powieści sentymentalnej. W pewien sposób urokliwa maniera pisania Donny Leon sprawia, że końcowa scena, będąca ewidentnym zabiegiem wyciskania łez nie razi, a może być przyjęta jako logiczny rezultat łączenia gatunków.

Donna Leon, mieszkająca w Wenecji Amerykanka, nie tworzy jakichś odkrywczych, przełomowych powieści sensacyjnych. Pisze sympatyczne, ciepłe opowieści o komisarzu Brunetti, bogato zdobiąc je opisami architektury i ogólnie - kultury Wenecji, w którym to mieście autora jest ewidentnie zakochana. Dzięki temu powstają utwory łatwe i przyjemne do czytania, nie pretendujące ani do...

Niespecjalnie urzekła mnie ta powieść. Jest jakaś taka bez charakteru. Czegoś w niej brakuje. Może wartkiej akcji, elementu zaskoczenia, wyjątkowych bohaterów?

O czym jest ta książka? Kilkanaście lat temu nastoletnia Manuela wpada do wody. Zdarzenie zostaje uznane za wypadek, a dziewczyna z powodu niedotlenienia staję się niepełnosprawnym dzieckiem w ciele dorosłej kobiety. Po latach do sprawy wraca Brunetti, próbując rozwikłać tajemnicę "nieszczęśliwego wypadku".

Niespecjalnie urzekła mnie ta powieść. Jest jakaś taka bez charakteru. Czegoś w niej brakuje. Może wartkiej akcji, elementu zaskoczenia, wyjątkowych bohaterów?

O czym jest ta książka? Kilkanaście lat temu nastoletnia Manuela wpada do wody. Zdarzenie zostaje uznane za wypadek, a dziewczyna z powodu niedotlenienia staję się niepełnosprawnym dzieckiem w ciele dorosłej...

Piętnaście lat temu wnuczka hrabiny, nastolatka wpadła do kanału i w wyniku podtopienia, i co za tym idzie niedotlenienia, jej mózg uległ nieodwracalnym uszkodzeniom.Uratował ją pijaczek, który następnego dnia nic nie pamiętał.
Stara hrabina chce przed śmiercią, dowiedzieć się co się wtedy stało.
Brunetti bez wielkich nadziei ale zaczyna drążyć.
I jak się okazuje warto szukać, śledzić, mimo, że dziewczynie zdrowia nie wróci, a niestety ktoś inny zginie, to chociaż stara arystokratka pozna prawdę o wydarzeniach sprzed lat, a sprawca poniesie karę.

Piętnaście lat temu wnuczka hrabiny, nastolatka wpadła do kanału i w wyniku podtopienia, i co za tym idzie niedotlenienia, jej mózg uległ nieodwracalnym uszkodzeniom.Uratował ją pijaczek, który następnego dnia nic nie pamiętał.
Stara hrabina chce przed śmiercią, dowiedzieć się co się wtedy stało.
Brunetti bez wielkich nadziei ale zaczyna drążyć.
I jak się okazuje warto...

Autorka niepomiernie zaskakuje mnie "równym poziomem" książek o Brunettim. W każdej porusza inny temat społeczny, inne problemy mieszkańców i niemal każda książka jest świetna. Pokazuje Wenecjan z ich obyczajowością, językiem, kulturą.
"Wody wiecznej młodości" nie czytałam wcześniej, zatem było to dla mnie pierwsze spotkanie z tą powieścią. (pozostałe w większości czytam po raz drugi). Nie zostałam zaskoczona, bo Donna Leon przyzwyczaiła mnie do swojej gruntownej wiedzy o Wenecjanach i Włochach jako takich. I łatwości pokazywania ich narodowych (bądź regionalnych) przywar i uroków. Dlatego pewnie Włosi jej nie czytają - któż lubi czytać o swoich wadach?
Dla mnie jest to kolejna świetna książka autorki. I wciąż zostaje niedosyt - zatem pora na kolejną część...

Autorka niepomiernie zaskakuje mnie "równym poziomem" książek o Brunettim. W każdej porusza inny temat społeczny, inne problemy mieszkańców i niemal każda książka jest świetna. Pokazuje Wenecjan z ich obyczajowością, językiem, kulturą.
"Wody wiecznej młodości" nie czytałam wcześniej, zatem było to dla mnie pierwsze spotkanie z tą powieścią. (pozostałe w większości czytam...

Tajemnicza sprawa sprzed lat. Wypadek? Czy zaplanowane działanie? Wenecja. Czy w tak urokliwym włoskim mieście mogło zdarzyć się coś strasznego, by mieszać w to policję? Donna Leon, choć jest urodzoną Amerykanką, to jej powieści są bardziej włoskie niż mieszkańcy Wenecji, o której pisze...

Zabierając się za Wodę wiecznej młodości, oczekiwałam lekkiego i wciągającego kryminału. I to otrzymałam. Z przyjemnością przewracałam kolejne strony, by śledzić poczytania głównego bohatera i jego postępy w prowadzonym śledztwie. Co prawda na początku miałam pewne obawy, bo zupełnie wynudził mnie wstęp, niemniej koniec końców, zaczęło się powoli rozkręcać, na tyle, że z westchnieniem rozstawałam się z książką, gdy byłam potrzebna gdzie indziej.

Książkę czyta się umiarkowanie szybko. Niewątpliwie ma ona w sobie sporo z włoskiej nieśpieszności. Lektura Wody wiecznej młodości jest po trosze jak delektowanie się ulubionym smakołykiem, z jednej strony ma się ochotę pochłonąć go natychmiast, z drugiej chce się cieszyć jego smakiem jak najdłużej...

Donna Leon ma przyjemny i jak na kryminał lekki styl. Słowa spod jej pióra wydają się przypominać pastele, którymi odmalowuje cudowne obrazy weneckiej społeczności i zabytków. Autorka bawi się kolorami, ich nasyceniem i głębią oraz cieniami, tworząc zapierające dech w piersiach obrazy, które powodują, że ma się ochotę przepłynąć się gondolą po weneckich kanałach. Opisy są tak sugestywne dla wyobraźni, że widzi się to, co bohaterowie, wraz z nimi kroczy się uliczkami Wenecji i podziwia krajobrazy, zabytki i ludzi, którzy są ledwie tłem dla rozgrywających się wydarzeń.

Autorka sukcesywnie buduje napięcie, które w kulminacyjnym momencie jest nie do zniesienia. Czytelnik nie może usiedzieć na miejscu w oczekiwaniu na rozwiązanie zagadki, którą przygotowała Donna Leon. Całość doprawiają dialogi, które idealnie wpisują się w klimat powieści, oddając swoją włoską naturę w stu procentach.

Bohaterowie wykreowani przez autorkę są odrobinę enigmatyczni, choć w większości wzbudzają w czytelniku ciepłe odczucia. Szczególnie główny bohater – Brunetti, który jest niewątpliwie uroczym i błyskotliwym śledczym. Donnie Leon udało się stworzyć wyraziste postaci, z charakterem, które wyróżniają się na stworzonym przez nią tle.

Jeśli więc macie ochotę na lekki i niezobowiązujący kryminał o mocnowłoskim zabarwieniu. Marzy Wam się wycieczka po uliczkach i kanałach Wenecji i chcecie rozwikłać sprawę sprzed lat, ba!, dowiedzieć się, czy w ogóle takowa była... Sięgnijcie po Wody wiecznej młodości i sprawdźcie, co skrywa się za tym tytułem.

Tajemnicza sprawa sprzed lat. Wypadek? Czy zaplanowane działanie? Wenecja. Czy w tak urokliwym włoskim mieście mogło zdarzyć się coś strasznego, by mieszać w to policję? Donna Leon, choć jest urodzoną Amerykanką, to jej powieści są bardziej włoskie niż mieszkańcy Wenecji, o której pisze...

Zabierając się za Wodę wiecznej młodości, oczekiwałam lekkiego i wciągającego...

Donna Leon, amerykańska pisarka mieszkająca od 1981 roku w Wenecji jest popularną autorką znanego cyklu kryminałów, których śledztwo prowadzi komisarz policji Guido Brunetti.
Podobnie jak poprzednie części cyklu również najnowszy osadzony jest w Wenecji, mieście którym topografia, struktura społeczna mieszkańców miasta , czy styl życia wenecjan doskonale znany jest pisarce.
Miasto pełne tajemnic, urzekające architekturą, historią starych arystokratycznych rodów jest w powieści tłem dla ciekawej intrygi kryminalnej.
Podczas bankietu dobroczynnego zorganizowanego przez zamożną hrabinę , która u schyłku swego życia chciałaby poznać prawdę o okolicznościach wypadku sprzed piętnastu lat wnuczki Manueli , komisarz Brunetti podejmuje się pomóc w rozwiązaniu starej zagadkowej historii .
Świetny kryminał o ciekawej intrydze, nieprzewidywalnym zakończeniu z krytyką życia społeczno - gospodarczego Włoch, licznymi problemami nękającymi nie tylko Wenecję i cały kraj( jak bezrobocie, imigranci, obniżony standard życia )będący jednocześnie zapytaniem o przyszłość młodego pokolenia.

Donna Leon, amerykańska pisarka mieszkająca od 1981 roku w Wenecji jest popularną autorką znanego cyklu kryminałów, których śledztwo prowadzi komisarz policji Guido Brunetti.
Podobnie jak poprzednie części cyklu również najnowszy osadzony jest w Wenecji, mieście którym topografia, struktura społeczna mieszkańców miasta , czy styl życia wenecjan doskonale znany jest...

Po słabszym poprzednim tomie, ten znów przypadł mi do gustu. Tytuł jest przewrotny, bo owa wieczna młodość wcale nie była młodością pożądaną, lecz rezultatem tragicznych zdarzeń i strasznych czynów.

Po słabszym poprzednim tomie, ten znów przypadł mi do gustu. Tytuł jest przewrotny, bo owa wieczna młodość wcale nie była młodością pożądaną, lecz rezultatem tragicznych zdarzeń i strasznych czynów.

Od lat jestem wielką fanką prozy Donny Leon i serii o weneckim komisarzu Guido Brunettim.
Woda wiecznej młodości to kryminał i doskonałą powieść socjologiczno-obyczajowa w jednym. Książka ta łączy w sobie cechy powieści społecznej, psychologicznej, obyczajowej, wątki moralizatorskie oraz elementy...przewodnika turystycznego po mieście kanałów i książki kucharskiej.
Podczas lektury każdego tomu nieodmiennie za każdym razem leci mi ślinka, gdy czytam o tym co Paola (żona komisarza) przygotowuje
na obiad, czy kolację, o tym co on na szybko zjada w ramach przekąski w tratoriach... Uwielbiam włoską kuchnię. Nie będę opisywać fabuły, nawet w skrócie, nie ma to sensu.
Po pierwsze nie chcę wam odbierać przyjemności wynikającej z lektury, a po drugie dochodzenie, które prowadzi Brunetti wraz ze współpracownikami jest tylko pretekstem do ukazania czegoś więcej.
O fabule nadmienię tylko tyle, iż komisarz Brunetti rozwiązywał już w swojej karierze bardzo różne sprawy: od szokujących zbrodni, po drobne przestępstwa. Jednak w Wodzie wiecznej młodości pochłonie go sprawa, co do której nie wiadomo nawet, czy była przestępstwem.
Po raz kolejny pisarka nie raczy nas klasycznym kryminałem. Co prawda mamy trupa, mamy zagadkę, mamy nawet ofiarę, którą skrzywdzono bardziej niż tę, która zamordowano (tak, to jest możliwe). Jednak w książce brak efektownych scen, intryga kryminalna nie zaskakuje zbytnio, a sprawa, a właściwie sprawy, które pod pozorem śledczych zmagań prezentuje Donna Leon, są bardzo na czasie i tak niestety uniwersalne, że można je dopasować do wielu miast, krajów na świecie, nie tylko do książkowej Wenecji.
Gdy skończyłam czytać Wodę wiecznej młodości, zadumałam się na dłuższą chwilę.
Leon ma dar poruszania najbardziej drażliwych dla społeczeństwa włoskiego tematów, często takich, które Włosi wypierają ze świadomości, ew. chcieliby ukryć przed światem. Dotyczy to zarówno kwestii światopoglądowych jak i społecznych czy religijnych.
W każdej książce jest to inny temat. O co chodzi w najnowszym tomie? Tego nie ujawnię, gdyż napisanie choćby 2-3 słów o tym zdradziłoby zbyt wiele z fabuły.
Woda wiecznej młodości to ponownie dobry kryminał, ale jeszcze lepsza, moim zdaniem mistrzowska książka o ludziach, ich dążeniach, najgłębiej skrywanych demonach, obawach i tym czym złym co drzemie na dnie duszy każdego człowieka. Tylko od nas zależy, czy to coś dojdzie do głosu czy nie.
Kolejny tom przygód weneckiego komisarza to także możliwość odwiedzenia Wenecji, poznania tego wspaniałego miasta niejako "od kuchni" oraz niezwykle inteligentna rozrywka.
Napisałam "inteligentna rozrywka" ponieważ cała rodzina komisarza Brunettiego będącego kluczową postacią serii, nie szczędzi nam rozmów na wysokim poziomie, inteligentnych żartów, cytatów z ciekawych lektur (często z klasyki antycznej) etc. Po raz kolejny jestem zachwycona, ale i zasmucona. Pisarka wyraźnie ukazuje jak bezdusznymi, okropnymi istotami potrafią być ludzie.
Niezmiennie zachęcam do lektury całej serii o komisarzu Guido Brunettim. Jednak ostrzegam, nie jest to lektura dla wszystkich. To pozycje, dla tych, którzy pod poza kryminałem oczekują czegoś więcej, lubią pomyśleć nie tylko nad zagadką kryminalną, ale także nad problemami otaczającego nas świata.

http://pasje-fascynacje-mola-ksiazkowego.blogspot.com/

Od lat jestem wielką fanką prozy Donny Leon i serii o weneckim komisarzu Guido Brunettim.
Woda wiecznej młodości to kryminał i doskonałą powieść socjologiczno-obyczajowa w jednym. Książka ta łączy w sobie cechy powieści społecznej, psychologicznej, obyczajowej, wątki moralizatorskie oraz elementy...przewodnika turystycznego po mieście kanałów i książki kucharskiej.
Podczas...

Wielobarwna, krytyczna, dowcipna, skłaniająca do refleksji. Pełna blasków i cieni weneckiego życia, nowa powieść włoskiej pisarki, Donny Leon jest godną kontynuacją serii kryminałów poświęconych komisarzowi Brunettiego. Autorka stworzyła nie tylko cykl o kryminalnych sprawach, ale i ciekawą serię obyczajową zręcznie przeplatając wątki z życia głównego bohatera z fabułą kryminału. Zabieg ten, choć powszechny, nie jest oczywistym dla gatunku literackiego, jakim jest thriller, a sama za nim bardzo przepadam.

Wielobarwna, krytyczna, dowcipna, skłaniająca do refleksji. Pełna blasków i cieni weneckiego życia, nowa powieść włoskiej pisarki, Donny Leon jest godną kontynuacją serii kryminałów poświęconych komisarzowi Brunettiego. Autorka stworzyła nie tylko cykl o kryminalnych sprawach, ale i ciekawą serię obyczajową zręcznie przeplatając wątki z życia głównego bohatera z fabułą...

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)