Maurizio De Giovanni

Kryminał De Giovanniego pochłonąłem bardzo szybko, w ciągu jednego letniego dnia. Rzecz cała zaczyna się od dwóch intrygujących wątków. W pierwszym sycylijski policjant Lojacono zostaje bezpodstawnie pomówiony przez drugorzędnego mafiosa o to, że brał pieniądze od mafii za informacje. Oskarżenie nie jest poparte dowodami, ale policyjne naczalstwo na wszelki wypadek zsyła Lojacono do Neapolu i rozdziela z rodziną. W nowym miejscu pracy Lojacono nie może prowadzić śledztw, wegetuje na marginesie, niby w zamrażarce. Poza tym rozpada mu się rodzina: żona i córka nie chcą go widzieć go na oczy. W drugim, równoległym wątku mamy listy starego człowieka pisane do bliskiej osoby, starzec pisze, że udaje się do Neapolu z misją zabijania. Potem dowiadujemy się o jego zabójstwach, ofiarami są nastolatkowie. Policja podejrzewa porachunki mafijne, ale Lojacono, który dowiaduje się o śledztwie z ploteczek i gazet, wyklucza tę opcję. Wersja Lojacono wzbudza zainteresowanie nadzorującej sprawę pani prokurator Piras, która przeforsowuje włączenie go do śledztwa mimo wielkich oporów policyjnego naczalstwa. A potem mamy kolejne morderstwa, żmudne śledztwo i wreszcie wytypowanie sprawcy. Jak się nietrudno domyśleć, motyw zabójstw związany jest z zemstą. Mamy zatem do czynienia z klasycznym kryminałem, z tym że wątek sprawcy, którego tożsamości nie znamy do końca książki, jest prowadzony równolegle z historią śledztwa. Rzecz jest bardzo dobrze napisana, ale to mroczny kryminał, także dlatego, że wszystkie ofiary mordercy to młodzi ludzie. Przejmująca jest rozpacz rodziców, którym zabija się dzieci, ci ludzie kompletnie tracą chęć do życia. Ponura jest postać Lojacono, który czuje się zupełnie samotny w obcym mieście, więc co wieczór upija się winem w lokalnej tawernie. Na swój sposób mroczna jest też postać pani prokurator Piras, która przed laty przeżyła tragedię osobistą i nigdy się z niej nie otrząsnęła. Dostajemy także niepiękny portret Neapolu, miałem okazję odwiedzić niedawno to miasto i książka de Giovanniego oddaje ducha tej metropolii. Świetny warsztat autora widać również w wątkach pobocznych, na przykład mówi nastolatka do czternastoletniej przyjaciółki: „Musisz wreszcie dorosnąć. Nie może być tak, że w twoim wieku nie jarasz, nie puszczasz się i nie kłócisz się z mamą. W końcu przestanę się z tobą pokazywać.” No pewnie... Po tej książce nabrałem apetytu na dalsze tomy z serii z Lojacono.