Bardzo dobry kryminał. Okładka mnie nie zachęciła , dlatego stała na półce od kilku miesięcy. Morderstwa nastolatków, akcja powoli się rozkręca i trzyma w napięciu. Zaskakujące rozwiązanie. Zemsta. Bardzo dobra książka. Polecam.

Bardzo dobry kryminał. Okładka mnie nie zachęciła , dlatego stała na półce od kilku miesięcy. Morderstwa nastolatków, akcja powoli się rozkręca i trzyma w napięciu. Zaskakujące rozwiązanie. Zemsta. Bardzo dobra książka. Polecam.

Chociaż od biedy fabuła trzyma się kupy, to niestety jest zbyt wiotka, żeby uciągnąć powieść. Pomysł jest - ale przewidywalny, bardzo łatwo domyśleć się o co chodzi (a przecież kryminał ma trzymać w napięciu),a do tego fragmenty pisane z punktu widzenia Krokodyla są nużące i niewiele wnoszą. Generalnie mam wrażenie książki składającej się z samych ekspozycji i przerywników obyczajowych, śledztwo w zasadzie sprowadza się do jednego zagrania (konfrontacji rodziców zabitych dzieci). I co najważniejsze - nic nie zmienia w biegu wypadków. Nieważne, czy dzielny komisarz i pani prokurator rozwiążą zagadkę, to i tak nie zdołają przeszkodzić Krokodylowi w realizacji jego planu ani w ujawnieniu jego tożsamości. To wbrew idei kryminału, który zasadza się na sprawczości śledczych w przywracaniu porządku świata zachwianego przez zbrodnię. Do tego jest to historia jednowątkowa, a postacie są jedynie lekko zaznaczone. To rozbudowane opowiadanie albo nowelka bez widocznej puenty. I nawet Neapol nie ratuje sytuacji, bo jego też tam jak na lekarstwo...

Chociaż od biedy fabuła trzyma się kupy, to niestety jest zbyt wiotka, żeby uciągnąć powieść. Pomysł jest - ale przewidywalny, bardzo łatwo domyśleć się o co chodzi (a przecież kryminał ma trzymać w napięciu),a do tego fragmenty pisane z punktu widzenia Krokodyla są nużące i niewiele wnoszą. Generalnie mam wrażenie książki składającej się z samych ekspozycji i przerywników...

Ciekawie napisana, jednak strasznie przewidywalna powieść

Ciekawie napisana, jednak strasznie przewidywalna powieść

Przeczytałam już dwa kryminały tego autora i ten kupiłam w ciemno, ale mam problem z tym, że dla mnie to nie jest kryminał. Na pewno dość ciekawie napisany thriller albo dobra sensacja z wątkiem kryminalnym, ale nie kryminał. Tu od początku poznajemy sprawcę, dość szybko jego motywy a główny policjant ma więcej intuicji niż pracy detektywistycznej .Śledztwo praktycznie jest minimalne a dość dużo miejsca zajmują aspekty psychologiczne powiązania między postaciami.

Przeczytałam już dwa kryminały tego autora i ten kupiłam w ciemno, ale mam problem z tym, że dla mnie to nie jest kryminał. Na pewno dość ciekawie napisany thriller albo dobra sensacja z wątkiem kryminalnym, ale nie kryminał. Tu od początku poznajemy sprawcę, dość szybko jego motywy a główny policjant ma więcej intuicji niż pracy detektywistycznej .Śledztwo praktycznie...

Cykl liczy 11 części. Inspektor Giuseppe Lojacono i współczesny Neapol.

Cykl liczy 11 części. Inspektor Giuseppe Lojacono i współczesny Neapol.

Dobrze się czytało, nierozwlekłe, ciekawi bohaterowie plus wcale nie taki piękny Neapol, jak nam się wydaje. Chętnie sięgnę po kolejne.

Dobrze się czytało, nierozwlekłe, ciekawi bohaterowie plus wcale nie taki piękny Neapol, jak nam się wydaje. Chętnie sięgnę po kolejne.

Napięcie do ostatniej strony ;)! Bardzo polecam ;)

Napięcie do ostatniej strony ;)! Bardzo polecam ;)

Dobry kryminał. Pierwsza książka przeczytana tego autora na pewno nie ostatnia. Akcja książki odbywa się na spokojnie powoli odkrywając kolejne wątki dotyczące sprawy kryminalnej. Książka oddaje klimat Neapolu. Bardzo mi się podobała i fabuła i styl pisania.

Dobry kryminał. Pierwsza książka przeczytana tego autora na pewno nie ostatnia. Akcja książki odbywa się na spokojnie powoli odkrywając kolejne wątki dotyczące sprawy kryminalnej. Książka oddaje klimat Neapolu. Bardzo mi się podobała i fabuła i styl pisania.

Na ulicach Neapolu giną kolejni młodzi ludzie. Całość przypomina dobrze przygotowaną egzekucję. Czy to mafijne porachunki czy bardziej skomplikowana intryga? Rozwiązaniem zagadki zajmuje się upokorzony detektyw.

„Metoda krokodyla” to pierwsza część cyklu Bękarty z Piccofalcone, włoskiego autora Maurizio De Giovanniego. Kiedy sięgałam po tę powieść spodziewałam się interesującego rozpoczęcia nieco egzotycznej kryminalnej serii. Czy rzeczywiście moje oczekiwania nie okazały się zbyt duże? Czy sięgnę po kolejną części?

Jak przystało na dobry początek serii, autor książki pozwala sobie poświęcić nieco więcej miejsca na przedstawienie głównego bohatera. Inspektor Lojacono to doświadczony śledczy po przejściach, który w wyniku wielkiego nieporozumienia i krzywdzącego posądzenia o współpracę z mafią, zostaje zesłany na odległy posterunek i skazany na wykonywanie najnudniejszych obowiązków. Autor w bardzo interesujący i przekonujący sposób pokazał sylwetkę tego bohatera, raz po raz uświadamiając czytelnikom, że mają przed sobą wyrazistą i niebanalną postać.

Takich postaci pojawia się w książce więcej. Giovanni nie oszczędza bowiem kartek i wyobraźni na uświadomienie nam, że w tym temacie nie można mu niczego zarzucić. Obok interesujących śledczych stawia nietypowego mordercę. Kogoś, kto morduje z zimna krwią, ale wydaje się mieć ku temu powód. Jaki? Czy można się wcześniej tego domyślić? A może elementy tej kryminalnej układanki nie chcą się do siebie dopasować przesadnie łatwo?

Podoba mi się, że autor książki już w tej pierwszej części wykazuje się dużą odwagą i swobodą przy budowaniu akcji. W powieści nie brakuje ofiar, a morderca upodobał sobie nastolatków. Taki temat daje pisarzowi duże pole manewru, pozwala się wykazać, ale także może stanowić pułapkę. Moim zdaniem Giovanni sobie w tej kwestii poradził, czyniąc dzięki temu fabułę nie tylko bardziej interesującą, ale również nieco refleksyjną.

Podczas lektury, podobnie, jak książkowy inspektor, próbowałam zrozumieć, co łączy ofiary. I prawdę mówiąc nie było to wcale takie proste zadanie, wydawało się bowiem, że nie ma między nimi powiązań. Czego zatem próbuje dokonać zabójca? W jaki sposób typuje kolejnych nastolatków? Do czego tak długo się przygotowywał? Te pytania towarzyszyły mi bardzo długo, a odkrycie prawdy zajęło sporo czasu i przyniosło uczucie zadowolenia z rozwiązanej zagadki.

„Metoda krokodyla” to przyjemne i stanowiące świetną rozrywkę czytadełko. Nie jest to najlepszy kryminał, jaki czytałam, ale nie mam autorowi tego za złe. Mam jedynie wrażenie, że policyjne śledztwo powinno być nieco bardziej rozbudowane. Choć może mam po prostu żal, że bystry detektyw rozwiązał zagadkę przede mną?

Na ulicach Neapolu giną kolejni młodzi ludzie. Całość przypomina dobrze przygotowaną egzekucję. Czy to mafijne porachunki czy bardziej skomplikowana intryga? Rozwiązaniem zagadki zajmuje się upokorzony detektyw.

„Metoda krokodyla” to pierwsza część cyklu Bękarty z Piccofalcone, włoskiego autora Maurizio De Giovanniego. Kiedy sięgałam po tę powieść spodziewałam się...

Sięgnęłam po tę pozycję ze względu na inną serię autora. Szczerze mówiąc zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie staję się fanką włoskich kryminałów. Krótkie, treściwe rozdziały, ale z zachowanym porządkiem dzięki czemu człowiek nie musi się za bardzo zastanawiać o co chodzi, zgrabnie napisana z nutą tajemniczości, czasami ciężkości, która tworzy klimat całości. Co prawda widzę pewne podobieństwo pomiędzy głównymi bohaterami dwóch serii tego autora, ale obydwaj przypadli mi do gustu, więc się nie czepiam. ;) Metodę krokodyla przeczytałam jednym tchem dla odpoczynku umysłu i nie żałuję, będę na pewno kontynuowała przygodę z komisarzem Lojacono. Przyznam jednak, że styl takiego pisania po prostu trzeba lubić, jest on trochę surowy, ale według mnie dzięki temu się wyróżnia, polecam dla fanów tego typu kompozycji pisarskiej :)

Sięgnęłam po tę pozycję ze względu na inną serię autora. Szczerze mówiąc zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie staję się fanką włoskich kryminałów. Krótkie, treściwe rozdziały, ale z zachowanym porządkiem dzięki czemu człowiek nie musi się za bardzo zastanawiać o co chodzi, zgrabnie napisana z nutą tajemniczości, czasami ciężkości, która tworzy klimat całości. Co...